Οι μέρες που περνάμε είναι μέρες ντροπής για τη δημοσιογραφία. (Αλλά και για την ιατροδικαστική επιστήμη, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι). Ίσως κάποιοι περιμένουν, ως ελάχιστη εξιλέωση, την ανακοίνωση ποινών από τα πειθαρχικά όργανα των δύο κλάδων. Δεν ξέρω αν θα έρθουν, αλλά και να έρθουν λίγο θα αλλάξουν την κατάσταση.
Θα πρότεινα να αξιοποιήσουμε αλλιώς την ιερή οργή μας. Με αφορμή τον διασυρμό μιας οικογένειας προσφύγων από τη Συρία, για τον οποίο διασυρμό κανένας δεν θα ζητήσει συγνώμη, πέρασα μερικές ώρες στον υπολογιστή αναζητώντας ειδήσεις από το αρχείο των τριών τελευταίων ετών. Ειδήσεις για τις οποίες αρκετοί εδώ στο νησί λέμε, καιρό τώρα, πως κάποτε θα πρέπει επιτέλους να τις βάλουμε σε μια σειρά και να συζητήσουμε σοβαρά για αυτές. Ίσως αυτή να είναι μια καλή αφορμή. Επιδιώκω να συζητήσουμε, όχι να σας προκαλέσω.
Μια που εκτεθήκαμε ως κοινωνία και ως δημοσιογράφοι προσπαθώντας να αναδείξουμε «Τί γίνεται επιτέλους με αυτούς τους πρόσφυγες που βιάζουν τα παιδιά τους» τουλάχιστον ας αξιοποιήσουμε την παταγώδη αποτυχία μας. Ας συζητήσουμε επιτέλους «Τί γίνεται με αυτούς τους Έλληνες που βιάζουν τα παιδιά τους» και ειδικά εδώ στην Κρήτη.
Παρακάτω θα βρείτε ειδήσεις για καταδίκες στο νησί (αν αντέχετε να τις ανοίξετε όλες) για αδικήματα που έχουν να κάνουν με σεξουαλική βία εις βάρος ανηλίκων. Και δυστυχώς δεν είναι fake news, δεν είναι περιπτώσεις που οφείλονται σε λάθος του ιατροδικαστή όπως στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού από τη Συρία. Είναι περιπτώσεις πέρα για πέρα αληθινές, που έφτασαν στην καταδίκη (όσες έχουν ήδη εκδικαστεί) ή στην προφυλάκιση των κατηγορουμένων (για τις πιο πρόσφατες) με βάση τα στοιχεία των Αρχών. Είναι θέματα ταμπού για την κρητική κοινωνία, και μάλιστα όχι μόνο στην ενδοχώρα της Κρήτης όπως και εγώ νόμιζα αρχικά, αλλά και στα αστικά κέντρα. Εδώ μιλάμε για γιατρούς σε νοσοκομεία, για γυμναστές σε μεγάλους αθλητικούς συλλόγους, για καλοστεκούμενα μέλη της κοινωνίας μας κτλ.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ: dionellis.gr
