Το ότι η πανδημία και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται κάθε χώρα τις συνέπειες από την πανδημική κρίση, όχι μόνο σε υγειονομικό επίπεδο αλλά και σε οικονομικό ακόμη και σε πολιτισμικό, φέρνει στην επιφάνεια κοινωνικές αναφορές, ταξικές προσλαμβάνουσες των κυβερνώντων και κυρίως αναδεικνύει την ταξική προέλευση αλλά και στόχευση των πολιτικών που εφαρμόζονται για την απαλοιφή των συνεπειών από την πανδημία.
Ειδικά στην πατρίδα μας, από την διαχείριση του πρώτη κύματος της πανδημίας μέχρι την αποτυχημένη διαχείριση του εμβολιαστικού προγράμματος, που εξαντλήθηκε στον βαυκαλισμό των κυβερνητικών στελεχών για την επιτυχή αποστολή γραπτών μηνυμάτων για την υπενθύμιση του ραντεβού για τους εμβολιασμένους, η πολιτική διαχείρισης είχε συγκεκριμένο ιδεολογικό αλλά και ταξικό προσανατολισμό, μέσω της κατασκευής της έννοιας της ‘ατομικής ευθύνης’ που εμπεριέχει στον πυρήνα της όλο τον ιδεολογικό κυνισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό της πιο ξεπερασμένης και αποτυχημένης μορφής νεοφιλελευθερισμού.
Η ατομική ευθύνη εργαλειοποιείται από τους κυβερνώντες ως φερετζές που καλύπτει την πολιτική, αλλά κυρίως ιδεολογική, επιλογή, να απέχει η πολιτεία από οποιαδήποτε στρατηγική για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών των πιο ευάλωτων μελών της κοινωνίας μας, μετατρέποντας παράλληλα την παραγωγική δομή της χώρας, αλλά και την ίδια την χώρα σε ένα νεοφιλελεύθερο φαρ ουεστ όπου ως ελεύθερη αγορά λογίζεται ως η παράδοση σε ξένα fund και την παράλληλη δημιουργία μονοπωλιακών πρακτικών που όχι μόνο καταστρατηγούν την εργατική νομοθεσία αλλά νοθεύουν την ίδια την έννοια της ανταγωνιστικότητας και της ελεύθερης αγοράς , όπως τουλάχιστον ορισμένοι από τους θιασώτες της ιδεολογίας αυτής έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει.
Και αν στο πεδίο της οικονομίας, με την επέλαση των funds σε νευραλγικούς τομείς όπως της υγείας και της ασφάλισης, δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη τα αποτελέσματα των πράξεων τους , στο πεδίο της πανδημίας βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά μας μια τραγωδία με ανυπολόγιστες συνέπειες όχι μόνο σε ένα βαθιά ανθρώπινο επίπεδο αλλά και στο πεδίο της οικονομίας αλλά και της συλλογικής μας ευμάρειας ως κοινωνίας. Από την αποτυχημένη πολιτική των lockdown μέχρι την επαναφορά των νέο-βαλκανικών παζαριών με μεσαιωνικούς θεσμούς μόνο και μόνο για προσαρμοστούν στις αυτονόητες υποχρεώσεις τους. Αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε όλο αυτό θα πρέπει να λογίζεται ως τραγωδία
Μια τραγωδία που θα αφήσει το αποτύπωμα της και τα επόμενα χρόνια, αφού θα έχει αφενός αποκτηνώσει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας την ίδια στιγμή που θα έχει φτωχοποιήσει ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας μας οδηγώντας του είτε στον καναπέ της αποξένωσης από τις πολιτικές διαδικασίες είτε στα άκρα του πολιτικού μας φάσματος.
Το δυστύχημα είναι ότι οι πληγές που θα αφήσουν οι ιδεολογικές επιλογές της Νέας Δημοκρατίας στο σώμα της κοινωνίας και της οικονομίας δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστη και την ίδια την δημοκρατία με ότι αυτό συνεπάγεται για την επαναφορά ακραίων αντιπολιτικών ιδεολογημάτων στο κέντρο της πολιτικής σκηνής.
