Στις 22 Οκτώβρη στο Πέραμα άλλη μία δολοφονία από τη δράση της ΕΛ.ΑΣ., αυτή του Νίκου Σαμπάνη, προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των ανθρώπων που έπεσαν θύματα της κρατικής βίας.
Το δόγμα «νόμος και τάξη» έχει ξεφύγει προ πολλού από τα πλαίσια της δικαιοσύνης, η οποία πλέον εφαρμόζεται από την αστυνομία με πολιτικές εντολές από τους κυβερνώντες. Παράλληλα, η ολοένα και εντεινόμενη κουλτούρα του διαχωρισμού και οι αυξανόμενες αστυνομικές δικαιοδοσίες που νομοθετούνται τα τελευταία 2 χρόνια δίνουν το τελικό πρόσταγμα στους μπάτσους κάθε ειδικότητας για το πυρ ενάντια στον «πολίτη-στόχο», ενώ η δικαιοσύνη παρακολουθεί βουβή και δίνει το «ατιμώρητο» στον εκτελεστή της – κατά το γνωστό σύνθημα «αστυνομία παντού, δικαιοσύνη πουθενά».
Αυτή η διαχρονική καταστολή –πολιτική βούληση της εκάστοτε εξουσίας για τον έλεγχο του πλήθους– δεν έχει καμία δημοκρατική βάση. Η ΕΛ.ΑΣ. κατά το πρότυπο όλων των σωμάτων ασφάλειας της εξουσίας, ακολουθεί αυτή την πορεία από τη βασιλική καταγωγή της επί Όθωνα –δημιουργείται ως κατεξοχήν όργανο προστασίας του καθεστώτος και όχι του πληθυσμού– έως το σοσιαλιστικό μοντέλο του 1984 όπου γίνεται δημόσιος φορέας. Από το στόχαστρό της πέρασαν οι περισσότερες ομάδες κοινωνικής αντίδρασης και παραβατικότητας, ενώ το κράτος μεριμνούσε πάντα για τον εξοπλισμό και την ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας.
Η γραφειοκρατική δομή και φύση των αστυνομικών δυνάμεων παγκοσμίως και η εξάρτησή τους από τα κράτη και τα ιδιωτικά συμφέροντα δημιουργεί «με μαθηματική ακρίβεια» μια μόνιμη συνθήκη διαφθοράς στο εσωτερικό τους. Ο έλεγχος του πλήθους μεταβάλλει σταθερά τις πόλεις μας, τον αστικό δημόσιο χώρο, στην πλήρη στρατιωτικοποίησή του, εντείνοντας το αίσθημα ανασφάλειας όλων μας, αντί για την «ασφάλειά μας» που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί. Επιπλέον, το σύγχρονο σύστημα κυριαρχίας χρησιμοποιεί την αστυνομία ώστε να εμποδίσει τους δημόσιους χώρους να γίνουν πραγματικά δημόσιοι – η πολιτική, αντίθετα, συνίσταται στη μετατροπή αυτού του χώρου από ένα πέρασμα, σε έναν χώρο εμφάνισης του υποκειμένου που έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στην αυτοθέσμιση της κοινωνίας.
Το 2008, μια χρονιά-σταθμό για την κρατική καταστολή, το σύνθημα «άμεσος αφοπλισμός της αστυνομίας» έγινε φωνή μέσα στη μεγαλειώδη εξέγερση με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Γρηγορόπουλου και ξυπνά και πάλι, όταν στις 22 Οκτώβρη τα κρατικά όπλα ρίχνουν 38 σφαίρες σε 3 νέους. Τότε είχαμε «αναρχικούς», σήμερα είναι Ρομά.
Πόσο μετράνε οι ζωές μας; Αρκεί ο αφοπλισμός των αστυνομικών μέσα στους δρόμους που κυκλοφορούμε καθημερινά ώστε να σταματήσει η αυθαιρεσία και η αστυνομική βαναυσότητα; Και σε τι χρησιμεύει τελικά μιαν αστυνομία; Ερωτήματα διαχρονικά και παγκόσμια.
Η αυθαιρεσία της αστυνομίας και η ατιμωρησία αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν μπορεί να μην σημειωθεί πως στις ΗΠΑ, η συστηματική καταστολή, ειδικά απέναντι σε έγχρωμους ανθρώπους, προκαλεί το ξέσπασμα πολλών κινητοποιήσεων και εξεγέρσεων. Το κίνημα δικαιωμάτων των πολιτών (civil rights movement) ξεκίνησε για τα δικαιώματα των αφροαμερικάνων στη δεκαετία του ’50 και φτάνει έως τις μέρες μας με τη μορφή του Black Lives Matter –με την παγκόσμια αντίδραση για την κρατική καταστολή–, το οποίο κατάφερε να θέσει κάποια προτάγματα για την αστυνόμευση: Defund – Disarm – Abolish the police (αποχρηματοδότηση, αφοπλισμός, κατάργηση της αστυνομίας).
Γνωρίζουμε, επιπλέον, πως προκειμένου να μπει ένα τέλος στην αστυνομική βαναυσότητα και ατιμωρησία, δεν μπορούμε απλώς να μεταρρυθμίσουμε τις δυνάμεις ασφαλείας. Σήμερα, υπάρχει η ανάγκη για έναν ριζοσπαστικό μετασχηματισμό των θεσμών από πλευράς της κοινωνίας. Η αντίσταση ενάντια στην αστυνομική ατιμωρησία θέτει το ευρύτερο πολιτικό ζήτημα του πώς διανέμεται η δύναμη μέσα στην κοινωνία. Γι’ αυτό και με τις καθημερινές κοινωνικές διεκδικήσεις, στοχεύουμε στη δημιουργία καταστάσεων αυτοθέσμισης της κοινωνίας, στο επίπεδο όχι απλά της επιρροής των θεσμών μέσω της πίεσης από τα κάτω, αλλά σε αυτό της δημιουργίας ενός κλίματος οργάνωσης και λήψης αποφάσεων από τα κάτω. Στη συμβολή της καλλιέργειας ενός κλίματος κοινωνικού ελέγχου της προστασίας των πολιτών.
Οι κοινωνίες έχουν ανάγκη από δομές αυτοπροστασίας των πολιτών και αυτό το βλέπουμε με διάφορους τρόπους στα μοντέλα αυτονομίας της Ροζάβα και των Ζαπατίστας, αλλά και σε πλείστες προσπάθειες παλαιότερα. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βρίσκουν τον δρόμο για τον κοινωνικό έλεγχο και την προστασία μέσα από τοπικές επιτροπές, κοινοτικές πολιτοφύλακες κ.λπ., όλ@ εντολοδόχοι της δικαιοσύνης που ασκείται από τα κάτω.
Η πολιτική μας θέση μπροστά σε μια προοπτική δημοκρατικής κοινωνίας ακολουθεί αυτό το σκεπτικό και στηρίζει το αντίστοιχο τρίπτυχο:
Αφοπλισμός / Κατάργηση της ΕΛ.ΑΣ. / Δομές προστασίας των πολιτών με κοινωνικό έλεγχο
Πρέπει να ξανανοίξουμε αυτή τη συζήτηση στην κοινωνία, πέρα και αντίκρυ από το κράτος.
ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ
«Αυτενέργεια» – πολιτική συλλογικότητα
