Ο άστεγος με το ετοιμοθάνατο περιστέρι αγκαλιά | Tου Κωνσταντίνου Μπούρα
Φαίνεται πως όντως «η μεγαλύτερη απόσταση που μπορεί και πρέπει να διανύσει ο άνθρωπος είναι τα λίγα εκατοστά από το κεφάλι μέχρι την καρδιά», όπως λέει ο σύγχρονος αβατάρ Παραμαχάνσα Βισουανάντα.
Αυτό σκέφτηκα παρευθύς όταν είδα χειμώνα στη λασπωμένη γωνία του δρόμου Τσόχα και Σούτσου (τότε ήταν εργοτάξιο, τρία χρόνια πριν) έναν ηλικιωμένο άστεγο με άψογη μασέλα, κομμάτι απεριποίητο κι αξύριστο [οι αστικές μου καταβολές, λες κι έπρεπε να πιάσει δουλειά στην τράπεζα πρωί πρωί με την αυγούλα…] τον είδα λοιπόν να κρατάει, σαν τη Μαντόνα Ντολορόζα των καθολικών, ένα ετοιμοθάνατο περιστέρι, λιπόσαρκο, με άθλιο φτέρωμα, τα μάτια μόλις που άνοιγαν (δυο χαραμάδες, να χορτάσουν το τελευταίο φως, την τελευταία ικμάδα φωτός) κι εκείνος καλούσε σε βοήθεια, σπάραζε, θρηνούσε, βογκούσε σα να του παίρναν το παιδί του οι γενίτσαροι.
Κοίταξα με προσοχή, πλησίασα κι ένιωσα ένα πήλινο να σπάει στο στήθος μου, στο μέρος της καρδιάς, αόρατο αγγείο των στεναγμών, πλημμυρισμένο εδώ και πόσα χρόνια ποιος ξέρει;
Δεν γνώριζα την ύπαρξη αυτού του μηχανήματος. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-θέατρο-σπίτι, οι συνήθεις κακιούλες, τα πισώπλατα μαγειρέματα των συναδέλφων, οι διαβολές των φίλων, οι επιθέσεις των δοκησισόφων (μία μάλιστα μού είχε πει, άσπονδη πρώην φίλη, που έτρεχα να της κάνω παρέα στο ΚΑΤ δύο εξάμηνα όταν είχε χειρουργηθεί μετά από ατύχημα, τρομάρα μου!!!
Αυτή η καλή λοιπόν και μορφωμένη κυρία συζητώντας για το διδακτορικό μου που δε λέει να τελειώσει, με πυροβόλησε δεόντως: «εεεε, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Κρατήθηκα να μην της απαντήσω: «όσα δεν φτάνει η αλεπού, πηδάει και τα φτάνει!!!» αυτά πληρώνω τώρα: τ’ ότι δεν μιλάω, δεν απαντάω, δεν μαχαιρώνω, δεν χύνω χολή, δεν είμαι του κόσμου τούτου εν τέλει… σίγουρο!).
Έσκυψα πάνω από το σύμπλεγμα ανθρώπου και πτηνού και δεν ήξερα ποιον από τους δύο να λυπηθώ πρώτα: εκείνο που έφευγε ή εκείνον που έμενε; Το περιστέρι έβγαλε μια υποψία αίματος ανακατεμένο με σάλιο, ή ποιος ξέρει τι άλλο (μάλλον θα είχε πιει χλωρίνη που κάποιοι ασυνείδητοι ανακατεύουν με νερό σε ποτίστρες για τα «ποντίκια του ουρανού», έτσι όπως τ’ αποκαλούν οι άκαρδοι)… Ο άστεγος το έσφιξε δυνατότερα στην αγκάλη του κι έκλαιγε κι έκλαιγε σπαρακτικά κοιτώντας τώρα προς το μέρος μου. «Πέθανε κύριε… πέθανε», μου ψέλλισε ξεψυχισμένα. «Πέθανε» του είπα κι εγώ με ένα ράγισμα στη φωνή που όσο πάει γίνεται λυγμός.
Τα μάτια μου έτρεχαν ήδη δάκρυα. Και μέναμε εκεί, δακρυρροούντες και σπαράσσοντες για τη ζωή που πάει χαμένη στις λάσπες του δρόμου με τις χλωρίνες και τα σαπουνόνερα, εκεί που σπεύδουν να πιουν αδέσποτα ζωντανά, νομίζοντας ότι βρίσκονται ακόμα σε λειμώνες και δάση, με τρεχούμενα νερά και νεράιδες. Όμως η Εδέμ είναι πολύ μακριά από εδώ κι έχουμε χάσει προ πολλού το δρόμο. Καλωσήρθατε στην Κόλαση. Με το που το σκέφτηκα αυτό είδα να περνάει ένα βανάκι. Πάνω στη σκονισμένη μαύρη επιφάνειά του είχε γράψει κάποιος με τρεμάμενο χέρι: «Σίγουρα εδώ θα πρέπει να είναι Η Κόλαση κάποιου άλλου πλανήτη». Αθήνα, στα χρόνια της Κρίσης, εν σωτηρίω έτει (τότε) 2015, ή 16 ή 17… – τι σημασία έχει;
Κωνσταντίνος Μπούρας
