Οι σκέψεις μου σε αυτό το κείμενο είναι γύρω από το εναλλακτικό ας το πούμε
κίνημα που τα τελευταία χρόνια ρίζωσε και στη χώρα μας. Από το χώρο της
αυτοοργάνωσης μέχρι τα τοπικά νομίσματα, τα δίκτυα καταναλωτών και
παραγωγών, τις Συνελεύσεις στις Πλατείες, και όλα αυτά τα περίεργα που σιγά σιγά
έγιναν τουλάχιστον αναγνωρίσιμα
Πιστεύω πως όλες αυτές οι πρωτοβουλίες “από τα κάτω”, ακόμα και όσες δεν
πέτυχαν το σκοπό τους , είναι η παρακαταθήκη για όλους εμάς που επιμένουμε να
φανταζόμαστε πιο όμορφους κόσμους.
Γιατί από την άλλη πλευρά , και πέρα από τον εναλλακτικό μας μικρόκοσμο υπάρχει
ας πούμε ο “κανονικός” πλανήτης, όπου όλα φαίνεται πως πηγαίνουν κατά διαόλου,
ή τουλάχιστον για να είμαστε και επιεικείς , όλα πηγαίνουν καμιά 100 εώς 500 χρόνια
πίσω σε επίπεδο δικαιωμάτων, ελευθερίας του λόγου, ανεκτικότητας, και άλλων
αντιπαραγωγικών συντελεστών.
Και εδώ, στα ανατολικά της Μεσογείου μου φαίνεται πως κάνουμε ότι μπορούμε για
να μην … χρειαστεί να κάνουμε τίποτα. Εδώ που το πείραμα εξελίχθηκε. Και δε μιλώ
για τη σημερινή κυβέρνηση η οποία κάνει στα αλήθεια ότι μπορεί, για να καταφέρει
αυτό που πραγματικά θέλει η κάθε ομάδα συμφερόντων που έχει την εξουσία στα
χέρια της: Να την κρατήσει στα χέρια της. Αυτό πρώτα από όλα , με όποιο κόστος,
και μετά βλέπουμε. Είτε γιατί κάποιοι είναι απλά ωμοί ρεαλιστές που θέλουν τη
δύναμη για τη δύναμη, είτε γιατί είναι ρομαντικοί ιδεαλιστές που νομίζουν πως
θυσιάζονται για το καλό μας. Η δεύτερη κατηγορία είναι πιο επικίνδυνη. Συνήθως
από όσο καταλαβαίνω τέλος πάντων , τα πράγματα σε ένα κόμμα ή σε μία ομάδα
εξουσίας δεν είναι τόσο απλά και διακριτά. Υπάρχουν από όλα τα φρούτα. Το τελικό
όμως απόσταγμα έχει κάποια δικά του χαρακτηριστικά που μένουν στην ιστορία για
να το θυμόμαστε… και να ανακατεύεται το στομάχι μας.
Αυτοί που δεν κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να αντισταθούμε είμαστε οι Υπόλοιποι. Ο
πολύς λαός . Ο απλός κόσμος. Εμείς , η πλέμπα.
