Με αφορμή τη δολοφονία της βιολόγου Susan Eaton: κάποιοι νεαροί κρητικοί είναι “ερωτευμένοι” με τον πιο απεχθή και αντιδραστικό εαυτό τους.
Το έγκλημα είναι από την ίδια του τη φύση α-κοινωνικό. Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί και να ερμηνευτεί με βάση τους τυπικούς κανόνες της λογικής. Στον απόηχο λοιπόν της δολοφονίας της βιολόγου Susan Eaton καταγράφω και αυτές τις σκέψεις.
Τελικώς ποια είναι η Κρήτη; Δεν θα αναφερθώ στα γνωστά περί φιλόξενου τόπου, καλών ανθρώπων, λεβεντιάς και άλλων συναφών προσδιορισμών.
Θα αναφερθώ σε αρνητικά φαινόμενα που δεν θέλω να πάρουν διαστάσεις και θα ανοίξω πιο πολύ το θέμα βάζοντας και άλλες παραμέτρους.
Το ζήτημα είναι νομίζω απολύτως σαφές. Η εγκληματικότητα στο νησί έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια. Και δεν μιλώ φυσικά για arrogant conjuncture που ως όρος ενέχει και το στοιχείο της τυχαιότητας, αλλά για κάτι γενικότερο και ίσως πιο επικίνδυνο.
Οι τοπικές κοινωνίες, αλλά και η κυρίως αστική ενδογενής χώρα εξέθρεψαν εδώ και δεκαετίες μιαν ιδιόρρυθμη «κρητική μαγκιά» η οποία χαρακτηρίζεται από ένα ανύπαρκτο αντριλίκι, από δολοφονικό ναρκισσισμό, κτηνώδη ένστικτα, εγωτικό σύνδρομο, απίστευτη αμάθεια και απαιδευσιά (ούτε καν ημιμάθεια) και άλλα πολλά.
Θα έλεγα ότι η μαγκιά και το αντριλίκι δεν υπάρχει μόνο στα μαύρα πουκάμισα, στα μαύρα τζάμια των 4Χ4 μηχανοκίνητων και στους, αλίμονο, Κρήτες καπεταναίους.
Υπάρχει στη μαμά και στον μπαμπά που καμαρώνουν τον γιο για τις «γκόμενες» (που δεν έχει), βρίσκεται δυστυχώς στα σχολεία με τη μορφή bullying, στις καφετέριες και αλλού.
Η κρητική μαγκιά είναι μια ιδιόμορφη κατάσταση. Επιβάλλει με το «έτσι θέλω» τις απόψεις της και τις στάσεις της, απομονώνεται από το κοινωνικό σύνολο γιατί δεν το «γουστάρει», βρίσκεται διαρκώς με τους δικούς της κολλητούς γιατί πιστεύουν τα ίδια με αυτήν.
Μερικές φορές βγάζει και τα «ποντίκια» των χεριών έξω ανεβάζοντας τα μανίκια από το πουκάμισο που βρωμάει από την απλυσιά και δέρνει ό,τι βρεθεί μπροστά της.
Μετά πηγαίνει σε μπαράκια του συρμού για να κάνει το «κομμάτι» της και να χειροκροτήσει γυμνές ή ημίγυμνες γυναίκες που ανεβαίνουν στα ξύλινα ή σιδερένια «έδρανα» αυτών των μπαρ για να λικνίσουν το κορμί τους.
Οι μάγκες βλέπουν με έκσταση τα λικνιζόμενα κορμιά εν μέσω χάρτινων πετσετών που ίπτανται, χειροκροτούν και οφθαλμολούονται αλαλάζοντας. Στις βαφτίσεις και στους γάμους επίσης η κρητική μαγκιά καλά κρατεί.
Οι «μπαλωθιές» διαιωνίζουν τη μαγκιά. Την κάνουν πιο… αρρενωπή. Η κρητική μαγκιά δεν δέχεται επίσης το καινούργιο, το νέο, τη διαφορετικότητα, δέχεται μόνο το δικό της -ανύπαρκτο- αντριλίκι και νταηλίκι.
Απεναντίας, το να δημιουργήσουν κάτι οι νεαροί, να διαβάσουν ένα βιβλίο για να διαπιστώσουν ότι ο κόσμος είναι άλλο από αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι κάτι ξένο γι’ αυτούς.
Δεν θα το κάνουν σε καμία περίπτωση γιατί είναι αντίθετο με τους νόμους της κρητικής μαγκιάς. Και γιατί να το κάνουν άλλωστε οι νεαροί; Θα βρεθεί ο μπαμπάς, ο θείος, ο βουλευτής ή το κόμμα στο οποίο γράφτηκαν για να βρουν μια μέρα στον ήλιο τη μοίρα τους.
Επίσης, στη σκευή της ηδονής του αντρικού αρχετύπου, έτσι όπως το κοστολόγησε και παρήγαγε μια ατροφική, πανάθλια και αποκρουστική πατριαρχική κοινωνία, εγγράφεται και η αναζήτηση του θηλυκού ως η κατεξοχήν κατάκτηση και επικοινωνιακή δέσμευση.
Ο “μάγκας” δεσμεύεται, κυρίως από το συλλογικό ασυνείδητο, να επικοινωνήσει τυπικώς και ατύπως την ηδονική κατάκτησή του σε μιαν αδηφάγα, αλλοπρόσαλλη και άκρως φθίνουσα πατριαρχική κοινωνική δομή.
Έτσι αρπάζει το θηλυκό τρόπαιο, το τοποθετεί ως ηδονικό σκεύος προς επίδειξιν μέσα στο 4Χ4 και ως λάφυρο το περιφέρει παντού, στα ελεεινά μικρομάγαζα ή στα διάφορα χωριά. Πρόκειται περί τσίρκου.
Το περιφέρει μάλιστα με μισόκλειστο το φιμέ παράθυρο για να εντείνει την προσοχή. Το ίδιο κάνουν και οι αστοί νεαροί ψευτόμαγκες, με λιγότερο αλλότρια βέβαια μορφή, μια που ακόμα δεν διαθέτουν τα μέσα. Το χρήμα για παράδειγμα.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά παθογενείς κοινωνικές νόρμες και δομές (motivation non sociale), μη κανονικές συμβάσεις με την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Με τον τρόπο αυτό οι μάγκες παίζουν το παιχνίδι μιας ανέντιμης, θα έλεγα, κοινωνικοποίησης. Όσοι αντιστέκονται συνειδητά απέναντί τους αναγκάζονται να υποστούν τη χλεύη από τους ίδιους (τους μάγκες).
Αυτό όμως είναι και η πλέον δύσοσμη μορφή του αυταρχικού και απολυταρχικού μοντέλου της πατριαρχίας. Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι ζουν διαρκώς μέσα στην άτυπη δικτατορία της μάζας του ενστίκτου.
Είναι όμως σημαντικό να πούμε και αυτό (αυτό το στόχο έχει η ανάρτησή μου, γιατί δεν το βλέπω να σχολιάζεται): Γέμισε ο τόπος έγκλημα. Ναρκωτικά παντού, νύχτα, σώματα γυναικών που αγοράζονται και πουλιούνται τη νύχτα, μαύρο χρήμα, χασίς και άλλες «ευγενείς» ουσίες, ποτό και άλλα θλιβερά.
Θα μου πείτε υπάρχουν εξαιρέσεις. Και είναι οι περισσότερες. Φυσικά υπάρχουν. Μα δεν μιλώ για τις εξαιρέσεις, μιλώ για αυτά που τείνουν να γίνουν καθημερινή συνήθεια.
Θέλησα να μιλήσω στη γλώσσα των μαθητών μου για να τους αποτρέψω από αυτή την ανύπαρκτη «κρητική μαγκιά». Αναπόφευκτα θα κάνω τον συνειρμό της δολοφονίας της βιολόγου Susan Eaton με την υπόθεση Γιακουμάκη, μολονότι διαφορετικά πράγματα.
Ομοιότητες μαγκιάς και έρωτες εαυτού…
Υπεύθυνοι είμαστε όλοι, γονείς, καθηγητές, κοινωνία, πολιτική και πολιτικοί.
Από το προσωπικό προφίλ του Ζαχαρία Κατσακού στο Facebook
