Πώς αισθάνεται άραγε ένα μέλος μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης, όπως οι Γιατροί του Κόσμου, όταν πέντε μέρες μετά την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική βρίσκει ένα ακόμη μη εντοπισμένο μοναχικό, ηλικιωμένο άτομο, με χρόνια ιατρικά αλλά και κινητικά προβλήματα, στο δεύτερο όροφο ενός μισοκαμένου σπιτιού να «περιμένει» κάποιον, με μόνη συντροφιά έναν γάτο;
Πόση δύναμη μπορεί ένας εγκαυματίας να δώσει στην οικογένειά του και στους γιατρούς που τον επισκέπτονται κατ΄οίκον, όταν τρεις μήνες μετά τη φωτιά υπόκειται σε εβδομαδιαίο καθαρισμό εγκαυμάτων, έξι μήνες μετά υπόκειται σε επαναλαμβανόμενες επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής και ένα χρόνο μετά χαμογελάει και αντιμετωπίζει την κατάσταση με σθένος που θα ζήλευε χολιγουντιανός υπερήρωας;
Πόσο εύκολο είναι στο πλαίσιο μιας ομαδικής θεραπείας, να μιλήσεις μπροστά στα μέλη της ομάδας, να «εκθέσεις» τον εαυτό σου και να πεις αλήθειες για τη σχέση που είχες με τον θανόντα σύζυγο, πατέρα ή αδελφό σου; Σχέση που μπορεί να ήταν η καλύτερη ή και η χειρότερη πριν την πυρκαγιά, άλλα που σε κάθε περίπτωση τώρα πρέπει να την δουλέψεις μόνος σου, απουσία του άλλου μέρους;
Και πλέον σήμερα, έναν χρόνο μετά, όταν έχεις βιώσει την απώλεια ενός μέλους της οικογένειάς σου, την απώλεια ενός αγαπημένου ή μη γείτονα, την απώλεια ενός μέλους του σώματός σου ή και της όμορφης εικόνας του προσώπου σου, όπως την θυμάσαι πριν τα εγκαύματα, πώς ξεκινάς τη ζωή σου από την αρχή κουβαλώντας μαζί σου τη μνήμη;
Πώς παλεύεις και ξεπερνάς τις αδικαιολόγητες τύψεις σου για το «τι θα μπορούσες να είχες κάνει» και μπαίνεις σε ένα πλοίο για να ξεκινήσεις τις καλοκαιρινές σου διακοπές;
Αυτές είναι λίγες μόνο από τις ιστορίες των ανθρώπων, τους οποίους οι Γιατροί του Κόσμου καλούνται να βοηθήσουν.
Κάποια από τα προβλήματα, στα οποία οι επαγγελματίες ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί προσπαθούν μαζί με τον άνθρωπο που τους απευθύνεται, να βρουν την όχι και πάντα τόσο αυτονόητη και εμφανή λύση.
Mετά από έναν χρόνο συνεχούς δράσης, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί της οργάνωσης είναι ακόμη καθημερινά παρόντες στην περιοχή πραγματοποιώντας ατομικές συνεδρίες και έχοντας συστήσει ομάδες θεραπείας και ψυχοδράματος. Σε έναν χρόνο, έχουν στηρίξει πάνω από 700 άτομα και έχουν πραγματοποιήσει πάνω από 5300 συνεδρίες.
Τι μας διδάσκει λοιπόν η μνήμη, έναν χρόνο μετά; Ότι η κοινωνία των πολιτών μπορεί να προσφέρει ποιοτικό έργο σε βάθος χρόνου.
Σήμερα, η άμεση επαφή με τους κατοίκους που επλήγησαν από την πυρκαγιά, η σχέση μαζί τους, είναι αυτή που δίνει δύναμη σε όλους μας να συνεχίζουμε με την ίδια ένταση όπως και την πρώτη στιγμή.
Οι Γιατροί του Κόσμου είναι εκεί. Όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Πηγή: VICE
