Ο νέος ντιζαϊνάτος τρόπος ταφής ή αν υπήρχε τηλεόραση στην συμφωνία της Βάρκιζας… Του Αϊστόουλ Δεμπάνκ

Kαι
κει που ξεκινάς την Κυριακή σου με όλη την αισιοδοξία και τα θετικά
vibes του κόσμου, αφού έχεις ανοίξει το Skai στο mute (καθώς οι
υπόλοιποι κοιμούνται στο loud,- ναι, -ΟΙ, κουμάντο στη σεξουαλική μου
αυτοδιάθεση θα κάνεις;;) και από κάτω γράφει “στην τελική ευθεία για τη
Συμφωνία” (ΓΙΑΤΙ να μην υπάρχει τηλεόραση και επί Βάρκιζας, γαμώ το
Βελουχιώτη μου;), ξαφνικά διαβάζεις είδηση που σου γαμάει όλο το
θρησκευτικό σου Eποικοδόμημα (Μαρξ “οπιούχα, αναλγητικά και ψυχοτρόπα
Δυτικών Ινδιών” Εκδόσεις “Βιομηχανίες Ένγκελς”.

Η είδηση (thank
you Niki), λέει ότι στην Ιταλία επινοήθηκε ένας νέος τρόπος βιομηχανικής
διαχείρισης αποβλήτων, ο οποίος εισάγει μια ρηξικέλευθη (παρ’τ’αρχίδια
μου auto correct) πρόταση ως προς τι μπορεί να γίνεται το σώμα μας, στο
χρονικό διάστημα που ακολουθεί τη στιγμή που εμείς αιωρούμαστε πιο
αέρινα κι απ’τα μεταξωτά της Μελίνας Κανά πάνω από το κρεβάτι του
νοσοκομείου, ξεκαρδισμένοι ταυτόχρονα με τους θρηνούντες συγγενείς, στο
έδαφος, σκεφτόμενοι “ε ρε, έτσι και πάρουν τη φορολογική μου
ενημερότητα”.

Αν δεν καταλαβαίνεις τι γράφω μέχρι εδώ, πήγαινε
στη ρεσεψιόν και πες τους ότι ο γαλλικός στο μπουφέ είναι κάτουρο. Θα
σου χαμογελάσουν και θα σου δώσουν χάρτη για το νησί και tip πού
μαζεύονται οι γυμνιστές.

Ο νέος ντιζαϊνάτος τρόπος ταφής λοιπόν, προβλέπει ότι ξεχνάμε, πλέον:

1. Τη δαπάνη ολόκληρης της αποζημίωσης απόλυσης ή του εφάπαξ (νταξ, του
κουτσουρεμένου, πρώτη φορά από την αριστερή στήλη), για αγορά φέρετρου
από μαόνι (ή τεσσάρων χερουλιών back pack, αν είναι η πεθερά μας)

2. Τους καυγάδες με τα λαμόγια του Τμήματος Νεκροταφείου του Δήμου
(“δηλαδή πού να τη βάλουμε τη μάνα μας, ρε καριόλια; Είκοσι χιλιάρικα
σκάσαμε για την κράτηση πρώτο διάδρομο και τώρα μας λέτε να πιάσουμε
γωνία ;;;”)

3. Τους καυγάδες με τα λαμόγια του ανθοπωλείου (‘ρε
μάστορα, από του Βέρτη τα μαζέψατε τα γαρύφαλλα;; Τούτα είναι γεμάτα
σκόνη !”)

Και όλα αυτά γιατί, σύμφωνα με τη Ρωμαϊκή πρόταση, θα
μας τοποθετούν μέσα σε ένα βιοδιασπούμενο κουκούλι, σε στάση για την
οποία ακούγαμε, εν ζωή, Χριστοπαναγίες από τη σύντροφό μας, που δεν
φιλοτιμηθήκαμε ούτε μια φορά να την υλοποιήσουμε στη κοινή μας κλίνη, σε
εφαρμογή των ντιρεκτίβων Ασκητή για ενίσχυση της συντροφικότητας, θα
μας τοποθετούν λοιπόν στο κουκούλι γυμνούς και σε εμβρυακή στάση (για
όσους τυχόν κάπνιζε η μάνα τους στην εγκυμοσύνη, η στάση εμβρύου θα
αποτυπωθεί, αναπόφευκτα, κάπως πιο αρτιστίκ. Κάτι σε χορογραφία
Παπαϊωάννου. Για την τελετή έναρξης).

Αυτό το κουκούλι λοιπόν θα
το τοποθετούν στο έδαφος (πλην του Χάνιμπαλ Λέκτερ, που θα περιμένει να
δει τη μάνα του να μεταμορφώνεται σε πεταλούδα) και από πάνω θα
φυτεύουνε ένα δέντρο, το οποίο θα τρέφεται και μεγαλώνει από το σταδιακά
αποσυντιθέμενο σώμα μας, είτε αναπτύσσοντας υγιές καρδιαγγειακό
σύστημα, αν την περάσαμε εν ζωή με μπρόκολο και στέβια είτε πληρώνοντας
πρόστιμα στον Κουρουμπλή, αν τη βγάλαμε μου Goodys και Mπαϊραχτάρη.

Και νταξ, όσοι έχουν απωθημένα με τη Monsanto (την πολυεθνική ρε
μάστορα, έλεος με τις θεωρίες Εβραϊκής μυστικο-υπηρεσιακής συνωμοσίας)
θα χαρούν με την είδηση.

Εκ μέρους όμως όσων από εμάς
διακατεχόμαστε από βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα (ΒΓΕΣ απ’το προφίλ μου
τώρα, εσύ στο βάθος), θέλω να απευθύνω στους εμπνευστές του εν λόγω
θαψίματος την ερώτηση:

Ρε αντίχριστοι, όταν θα’ρθει η ώρα της
Δευτέρας Παρουσίας, ΤΙ βάζουμε τον γλυκό Κύριο ημών να κάνει; Να φωνάξει
“να σηκωθούνε πρώτα οι αζαλέες !!!” ;;;;