ΘΕΩΡΙΑ ΠΑΙΓΝΙΩΝ ΜΕΡΟΣ ΙΙ
Εάν επιχειρήσουμε μια αναδρομική ανάλυση της οικονομικής κρίσης, με βάση τη θεωρία των παιγνίων, θα δούμε τα εξής :
Ας θεωρήσουμε ως αφετηρία την κατάρρευση της Lehman Brothers. Tην στιγμή εκείνη προκύπτει ένα δυσεπίλυτο παγκόσμιο πρόβλημα. Απο τους μεγάλους παίκτες , οι ΗΠΑ βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Εκείνη τη στιγμή ,χώρες με τεράστια αποθέματα ρευστού και χωρίς “τοξικά” ,θα μπορούσαν να τις πλήξουν απο δυνατά έως ανεπανόρθωτα . Ωστόσο, ούτε η Κίνα, ούτε η Ρωσία , ούτε οι Άραβες το επιχείρησαν . Έδειξαν να προτιμούν μια μη ανταγωνιστική απόδοση του Παιγνίου.
Εαν έρθουμε στο σήμερα, θα δούμε όλον τον πλανήτη να ζητάει απο την Γερμανία μια συγκεκριμένη πολιτική και εκείνη να αρνείται. Το γεγονός αυτό ειναι συνέχεια άλλων γεγονότων : Ενω η ΕΕ φαινόταν να είναι μία ιστορία win-win ( σας δίνουμε χρήματα και αγοράζετε απο εμάς αεροδρόμια , όπλα κλπ. ώστε να κινείται το χρήμα και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι), ξαφνικά η Γερμανία καταγγέλλει την ιστορία αυτή ως όργιο στο οποίο συμμετείχαν μόνο οι άλλοι.
Επιλέγει λοιπόν ανταγωνιστικά κατα συρροήν . Η κεντρική τους ιδέα είναι πως δια του εκβιασμού (λόγω της προσκαιρης ισχύος τους) ,θα επιτύχουν μία έκβαση που μόνον αυτοί θα κερδίσουν και όλοι οι άλλοι θα κάθονται μαζοχιστικά να χάνουν ,χωρίς ποτέ να αντιδρούν.
Μήπως όμως έχουν κάποιο δίκιο και απλώς το υπερασπίζονται ;Μήπως όλοι οι άλλοι πάνε να τους αρπάξουν τα ωραία τους λεφτά ,για τα οποία έχουν τίμια μοχθήσει; Η θεωρία αυτή προσκρούει και συντρίβεται στην ιστορία , τόσο του κουρέματος των δικών τους χρεών , όσο και στα γεγονότα ( πόλεμος) που είχαν προηγηθεί .
Η εμμονή τους τούς κάνει να παραβιάζουν ακόμη και όσα αυτοί είχαν επιβάλει , όπως την ανεξαρτησία της ΕΚΤ.Δεν αντιλαμβάνονται όμως πως έτσι πλήττουν τα επιχειρήματά τους στον κεντρικό πυρήνα τους .Η δεν θα κάνουμε πολιτική, περιλαμβανομένης και της ΕΚΤ ,ή θα κάνουμε πολιτική ,οπότε η επίλυση του Ελληνικού προβλήματος είναι πράγματι πολιτική .
Φαντάζομαι πως πράγματι οι Γερμανοί υπερασπίζονται κάτι . Κάποιες τράπεζες ίσως .
Η ανταγωνιστική τους στάση έχει διαμορφώσει δύο στρατόπεδα .Η εμμονή τους οδηγεί στην σύγκρουση.
Στη μία πλευρά είναι λοιπόν η Γερμανία . Έχει μαζί της ένα μέρος της ΕΕ , που το έχει είτε υποτάξει είτε εκβιάσει, άρα η συμμαχία είναι ασταθής .
Από την άλλη μεριά είναι οι Αγγλοσάξονες , κυρίως οι ΗΠΑ. Που όπως δείξαμε στην αρχή ,παρα τις όποιες αντιθέσεις , δεν
είναι σε ανταγωνιστική σχέση με Κινέζους και λοιπούς .Και οι οποίοι δεν έχουν λόγο να προτιμήσουν μία δύναμη που στις “συνεργασίες” της φέρεται ανταγωνιστικά .Κατα κάποιον τρόπο , όλοι οι υπόλοιποι είναι απέναντι στον “ταραξία”
Είναι δυνατόν την σύγκρουση αυτή να την κερδίσουν οι Γερμανοί ;Ηγούμενοι μάλιστα μιας ΕΕ γερασμένης , καθυστερημένης τεχνολογικά ,με πολλά και αντικρουόμενα επίπεδα ιεραρχίας , χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες και διαφανή κέντρα λήψης αποφάσεων, δυσκίνητη και άνευρη ; Φτάνοντας στο σημείο να αμφισβητούν στοιχειώδη ζητήματα δημοκρατίας ;Παραβιάζοντας όπως προαναφέραμε όσα οι ίδιοι είχαν θεσπίσει όπως την “ανεξαρτησία ” της ΕΚΤ; Και που στην περίπτωση μιας ακραίας σύγκρουσης υστερεί και σε επίπεδο όπλων και μυστικών υπηρεσιών;
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ το ενδεχόμενο αυτό άκρως απίθανο .
Και για δύο πρόσθετους : Οι κινήσεις τους προδίδουν πανικό . Και αν επικρατήσουν , ο κόσμος θα είναι ζοφερός .
