Οι αναμαλλιασμένες
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Λεωφορείο με αναμαλλιασμένες γριές που ρωτάνε αν έχει πορεία κι αν θα σταματήσει σε λίγο η κυκλοφορία των μέσων μαζικής μεταφοράς, ενόσω άλλες ηλικιωμένες τους επιτίθενται νομίζοντας ότι είναι μετανάστριες που ενοχλούν τον οδηγό με τις διαρκείς, επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις τους που τον αναγκάζουν να δίνει πανομοιότυπες βαριεστημένες απαντήσεις… και λένε λοιπόν αποφαινόμενες οι καλές αυτές κυρίες: «Πήξαμε από δαύτους!!!
Για να πάνε να τα κάνουν και στη χώρα τους αυτά!!!». Οι πραγματικές οικονομικές μετανάστριες όμως, που πάνε – ως φαίνεται – να πιάσουν δουλειά σαν καθαρίστριες στον Ευαγγελισμό και δεν ξέρουν πώς να ακυρώσουν το ηλεκτρονικό εισιτήριο και πώς υπολογίζουν καν το υπόλοιπο, σχολιάζουν τις διαμαρτυρόμενες Ελληνίδες: «Αυτή κάνει τον έξυπνο!».
Εν τω μεταξύ μία αγνώστου προελεύσεως – ίσως «Σλάβα από τα Σκόπια», όπως εκδίδουν την ετυμηγορία τους πάλι οι ίδιες μικροαστές από εκείνες που θα είχε στο νου του ο Ευγένιος Ο’ Νηλ όταν γράφει στο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» πως «αχ, ας υπήρχε μία Κόλαση και γι’ αυτούς τους καλούς ανθρώπους!!!» – …αυτή λοιπόν η ταλαίπωρη Βουλγάρο-Ρουμάνα-ποιος ξέρει-τις οίδε από πού κρατάει η σκούφια της, αυτή ντε που την πιάνει ο ελεγκτής χωρίς εισιτήριο αρχίζει να καταριέται φριχτά τους πάντες: «Σεισμός να γίνει! Σεισμός!!! Να γίνουν όλα ίσιωμα. Να σκοτωθούν όλοι. Να χαθούν!!!».
Οι άλλοι όλοι διαμαρτύρονται, ακόμα κι οι αλλοδαπές με τα μωρά στα χέρια. Μία ωραία καλοσυνάτη (με υπέροχη σοκολατένια επιδερμίδα και με χρυσό σταυρό πάνω στο μαύρο ζιβάγκο στο ύψος τού στήθους) αναλίσκεται σε συμβουλές και παραινέσεις: «Ντροπή!!! Θα μας κάψει ο Θεός. Αγκάπη. Αγκάπη. Ντροπή!!!». «Μα τι λέει; Η αγάπη είναι ντροπή;», απορεί ένας φοιτητής με ογκώδη ακουστικά που μέχρι τώρα απολάμβανε τη μουσική του και λικνιζόταν ηδονικά στο ρυθμό της, λες κι ήταν μόνος του στον κόσμο, λες και ζούσε σ’ απομονωμένο νησί κι οι άλλοι όλοι ήταν παραίσθηση, πνεύματα και ξωτικά, αγερικά, στοιχειά και λοιπά φαντάσματα, προϊόντα συνεχούς διαλογισμού του – εν κινήσει… και μάλιστα παλινδρομική! «Μα υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα;», ρωτάει φωναχτά ένας άλλος μιλώντας μέσω skype με τη φίλη του που σπουδάζει στην Ιταλία, στο Ουρμπίνο συγκεκριμένα. «Όχι, δεν υπάρχει! Αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει!», του απαντάει σα θιγμένη μία διπλανή του, άσχετη που νόμιζε πως της απευθυνόταν και πως η σχετική ερώτηση απευθυνόταν σε δαύτην.
«Σολιψίστρια θα είναι», απεφάνθη φωναχτά ένας τρίτος, κοιλαράς, φωνακλάς, φαλάκρας και στην κλιμακτήριο. «Και φτωχός φυσικά, για να χρησιμοποιεί το λεωφορείο», σχολίασαν πάλι οι κακές συνεπιβάτιδες που λες κι έπαιρναν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μόνον και μόνον για να επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ της κοινωνικής κριτικής: «Τα επτά κακά τής μοίρας του δηλαδή κι ας ήταν… πέντε! Τα άλλα δύο δεν… φαίνονταν!!!». Εκεί, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο τού κακεντρεχούς διαλόγου κατέβηκα κι εδώ σταματώ για να γλιτώσουμε το διασυρμό – όλοι μαζί!
Κωνσταντίνος Μπούρας
