Οι απροσδιορίστου ηλικίας κυρίες, κάτι σαν …χρονοταξιδιώτες, αναλλοίωτες κι απαράλλαχτες θαρρείς από την δεκαετία του 1960, επαναλαμβάνουν και σχολιάζουν τις φωνητικές αναγγελίες των στάσεων που κάνει το τρόλεϊ με αριθμό 10 «Πλατεία Χαλανδρίου – Μοσχάτο». Όταν ακούν «Στροφή Νέας Σμύρνης» πετάγονται κι οι δύο επάνω αναστατωμένες, ορμάνε σαν ελαφίνες προς τη μπροστινή πόρτα και ρωτάνε τον οδηγό: «Εδώ στρίβει; Πωπω, τι πάθαμε!».
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Κατεβαίνουν αλαφιασμένες, φωνάζουν, χειρονομούν σα να παίζουν σε ταινία του Φελλίνι, αλληλοκατηγορούνται, αυτομαστιγώνονται… τις ακολουθώ κι εγώ – κατεβαίνω από το όχημα και τις ακολουθώ από περιέργεια. «Η περιέργεια (ως γνωστόν) σκότωσε τη γάτα» κι εμένα κόντεψε να με πατήσει αυτοκίνητο έτσι που προσπαθούσα να τις προλάβω. «Καλά, νέφτι τους βάλανε;», σκέφτηκα. «Μα πώς τα καταφέρνουν σ’ αυτή την ηλικία; Πού πάνε τέλος πάντων».
Ξαναβγήκαμε επιτέλους τη Συγγρού, φτάσαμε σε μια στάση λεωφορείου με κάτι αδιάφορους αλλόγλωσσους αλλοδαπούς που πήγαιναν στην παραλία, αν κρίνω από την αμφίεση και τα συμπαρομαρτούντα… Τους ρωτούσαν σε σπαστά αγγλικά ποιο λεωφορείο πάει στον Ιππόδρομο αλλά εκείνοι δεν ήξεραν ή δεν απαντούσαν…
Τελικά μπήκαμε (και οι τρεις μαζί, τουτέστιν αυτές οι δύο κι εγώ) σε ένα λεωφορείο που έκανε στάση στο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο Ωνάση απέναντι από το Ευγενίδειο Ίδρυμα. Μετά αυτές άρχισαν πάλι να τρέχουν σα να τις κυνηγάνε, έστριψαν δεξιά, μετά αριστερά… «Κάποιο φόνο σχεδιάζουν να κάνουν», σκέφτηκα από μέσα μου (ή ίσως και λίγο φωναχτά – το έχω αυτό τελευταία – έχω αρχίσει να χάνω…).
Βρέθηκαν να στριφογυρίζουν άσκοπα εδώ κι εκεί… μας είχε πάρει η νύχτα… το ηλιοβασίλεμα είχε σβήσει το εφέ του πάνω από το όρος Αιγάλεω. Το σκηνικό στατικό, κακοφωτισμένο και βαρετό. «Μα τι κάνω εγώ εδώ» σκέφτηκα «ακολουθώντας δυο τρελές;».
Μπήκαν σε γνωστή ψαροταβέρνα της περιοχής, κάθησαν και παράγγειλαν όλον τον κατάλογο. Δεν πρόσεξαν την παρουσία μου. Μάλλον δεν πρόσεχαν τίποτ’ άλλο γύρω τους, ούτε καν η μία την άλλη. Ήταν σαν δύο κωφά και τυφλά ρομπότ που παραληρούν παράλληλα. Μήπως όμως κι εγώ δεν ήμουν κάτι τέτοιο; «Ποιον ενδιαφέρουν όλ’ αυτά που γράφω; Τι βγαίνει απ’ όλη αυτή την κοινωνική παρατήρηση αφού κανείς και τίποτα δεν βελτιώνεται;». Παρήγγειλα ψιλό μαριδάκι, μία τηγανιά πατάτες με ρίγανη και λεμόνι, ήπια και μία κρύα μαύρη μπύρα κατά παρέκκλισιν κι απελπίστηκα νομίζοντας πως θα περάσω ακόμα ένα πληκτικό βράδυ, απόλυτα πεπεισμένος πως απλώς σκότωσα [για μια ακόμα φορά το χρόνο μου] μέχρι που…
……. Μέχρι που η πόρτα άνοιξε απότομα, μπήκε μέσα μια αναμαλλιασμένη χήρα με πένθος και πλερέζα, ντυμένη σαν μαύρη αράχνη, ακολουθούμενη από δύο πιστολέρο… «Αυτή είναι!», έδειξε τη μία από τις δύο καρακάξες…. Ο άνθρωπος της νύχτας πυροβόλησε τρεις φορές αλλά αστόχησε. Οι παμπόνηρες μεσόκοπες αγουρο-γραίες είχαν γρήγορα αντανακλαστικά (κάτι σαν επαγγελματίες μαφιόζες…) έσκυψαν τάχιστα κάτω από το τραπέζι, το αναποδογύρισαν, το χρησιμοποίησαν σαν ασπίδα, πυροβόλησαν με τη σειρά τους κι αυτές… τραυματίζοντας θανάσιμα και την αντίζηλό τους μαύρη χήρα και τους δύο πληρωμένους φονιάδες… Πανικός, αναστάτωση. Μόνον εγώ έμεινα ακίνητος σαν μαρμαρωμένος. Τελικά ένιωθα δικαιωμένος. «Είχα δίκιο, ήμουν σίγουρος πως κάτι περίεργο συμβαίνει! Έχω οξυτάτη κρίση. Έχω συγγραφικό ταλέντο. Είμαι κάποιος τέλος πάντων. Δεν είμαι ένας χλεχλές [δεν ήξερα τι σημαίνει αυτή η λέξη, αλλά την είχα ακούσει, κάπου, κάποτε…]. Έμεινα ακίνητος και ψύχραιμος, κουτσοπίνοντας τη μπυρίτσα μου, απήντησα μειλίχιος σε όλες τις ερωτήσεις, έδωσα κατάθεση στο Τμήμα και την υπέγραψα φαρδιά πλατιά [η υπογραφή μου ΚΑΙ ολογράφως]. Με έδειξαν μάλιστα και στις ειδήσεις λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Έκτακτο Δελτίο Ειδήσεων. Φονική σύγκρουση σε ψαροταβέρνα στον Ιππόδρομο… Γύρισα στο άλλο πλευρό κι αποκοιμήθηκα ευτυχισμένος. Επιτέλους, ήμουνα (από ένστικτο) για πρώτη φορά στο σωστό σημείο, στη σωστή ώρα… ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ… επιτέλους, έγινα διάσημος! Έστω και για μια βραδιά. Πολλοί ζουν ολόκληρη ζωή χωρίς να τους δοθεί αυτή η ευκαιρία…
Βλέπετε αναγνώστες μου τι ψώνια ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ;;; Βλέπετε; Και σας τα έλεγα εγώ. Να προσέχετε όταν ανεβαίνετε και κατεβαίνετε σε ελεο-φορείο [από το «έλεοοοοςςςς!!!»].
Φιλικά και με κάποια συστολή,
Κωνσταντίνος Μπούρας
