Οι φυλακές και το σαπούνι
Τώρα που ανακοινώθηκαν οι ποινές, αναρωτιόμαστε πού στην ευχή κρύφτηκαν οι 400.000 και βάλε ψηφοφόροι του φασιστικού μορφώματος. Βρίσκονται ανάμεσα μας; Είναι ο διπλανός που φωνάζει; Είναι ο γείτονάς μας που σωπαίνει; Μισό εκατομμύριο νοματαίοι δεν είναι μικρή υπόθεση. Πώς άνοιξε η γη και τους κατάπιε; Το ίδιο έγινε και με την Μεταπολίτευση μετά τη Χούντα. Όλοι ‘αντιστασιακοί’ βγήκαν εκ του ασφαλούς, χουντικός ούτε για δείγμα.
Από την άλλη μεριά, ο ‘ροβεσπιερισμός’ που κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες βρίσκεται στον θλιβερό αντίποδα μιάς ιστορικής, εθνικής δικαίωσης. Ο Ροβεσπιέρρος υπήρξε ο διαβόητος, ο απόλυτος άρχων που, από το 1793, έπνιξε στο αίμα την μετεπαναστατική Γαλλία. Ένας δικτάτορας που εγκαθίδρυσε την Βασιλεία του Τρόμου και, με όπλο την καρμανιόλα, εξόντωσε δεκάδες χιλιάδες πολίτες. Παρ’ όλα αυτά, η Γαλλική Επανάσταση δεν αμαυρώθηκε στα στερνά της όσο κι αν προσπάθησε ο αιμοσταγής δυνάστης.
Πάμε τώρα στον δικό μας μινι ροβεσπιερισμό. Με τη δίκη της Χρυσής Αυγής πέλεκυς βαρύς έπεσε επί δικαίων και αδίκων. Ειδικά δε, από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν οι ποινές των χρυσαυγιτών, γέμισε το διαδίκτυο με περιγραφές μεσαιωνικών βασανιστηρίων, με μαρτυρικούς θανάτους, ανασκολοπισμούς, διαμελισμούς κι ό,τι πιο βορβορώδες μπορεί να φανταστεί κάποιος. Στις νοσηρές αυτές φαντασιώσεις κυρίαρχο ρόλο παίζει το σαπούνι στις φυλακές: αυτό που όποιος κρατούμενος σκύβει να το πιάσει, οι υπόλοιποι χυμάνε να τον βιάσουν. Κι αυτό είναι λέει ο άγραφος νόμος της φυλακής.
Εγώ τους άγραφους νόμους της φυλακής τούς απεχθάνομαι και να με συγχωρείτε. Προτιμάω τους γραμμένους νόμους και πάλι να με συγχωρείτε. Η κτηνωδία δεν είναι απόδοση δικαιοσύνης, είναι απλώς κτηνωδία. Η βία δεν είναι πράξη δικαίωσης, είναι απλώς βία.
Και δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο. Το γεγονός ότι θέλουμε τις αυστηρότερες ποινές γι’ αυτούς που διέπραξαν θηριωδίες, δεν σημαίνει πως τις ίδιες θα διαπράξουμε κι εμείς. Δεν είμαστε ίδιοι με τους δολοφόνους, δεν είμαστε ίδιοι με τους βασανιστές, δεν είμαστε ίδιοι με τους φασίστες, δεν είμαστε νονοί της νύχτας, δεν ζούμε στον πάτο και στο απόπατο με αυτά τα αποβράσματα. Είμαστε καλύτεροι και κανένα κάθαρμα δεν θα μάς σύρει στον δικό του βούρκο.
Ζητάμε αυστηρές ποινές. Ζητάμε τήρηση των ποινών κι όχι να βγαίνουν σε πέντε μήνες επειδή στραμπούληξαν το πόδι τους. Ζητάμε ένα σύστημα που να λειτουργεί σωφρονιστικά επί της ουσίας κι όχι μόνο κατ’ όνομα. Ένα σύστημα που δίνει δεύτερες ευκαιρίες, δίνει κίνητρα, διευκολύνει τη γνώση, ενθαρρύνει τους φυλακισμένους να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη. Άντε μη θυμηθούμε πάλι τον φοιτητή Βασίλη Δημάκη…
Αλήθεια πόσο ‘δημακράτες’ είστε εσείς που θεωρείτε έναν βιασμό δικαιοσύνη; Ποιοι είστε όλοι εσείς που πιστεύετε πως αν ένας ομοφυλόφιλος μπει στη φυλακή θα…’διασκεδάσει’; Ποιοι είστε όλοι εσείς που λέτε ‘ας τον/την βιάσει κάποιος να ξελαμπικάρει;’ Να δει χαρά στα σκέλια του/της; νΠοιοι είστε εσείς που αναπαράγετε την κουλτούρα του βιασμού με σαπούνια και καλαμπουράκια; Ποιοι είστε όλοι εσείς που τσαλαπατάτε τα ανθρώπινα δικαιώματα κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ποιοι είστε εσείς που δηλώνετε δημοκράτες και συνυπογράφετε χρυσαυγίτικες τακτικές;
Για τελειώνουμε. Δεν γελάμε με τον βιασμό. Δεν κάνουμε πλακίτσες με τον βιασμό. Δεν κλείνουμε μάτι, δεν αφήνουμε υπονοούμενα. Γενικώς βγάζουμε τον σκασμό. Ο βιασμός είναι έμφυλη βία. Ο βιασμός είναι κακοποίηση.
Ο βιασμός είναι φασισμός. Σαν την ιδεολογία που δηλώνετε πως πολεμάτε.
Στη δίκη της Χρυσής Αυγής, στη δίκη της Ελένης Τοπαλούδη, στη δίκη του Βαγγέλη Γιακουμάκη στη δίκη του Ζακ Κωστόπουλου εμείς όλοι δεν θα περπατάμε δίπλα σας. Εμείς όλοι θα βρισκόμαστε στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Γιατί με wannabe βιαστές, με σαπουνολάτρες και Ροβεσπιεράκια του κ@λου δεν βαδίζουμε και δεν συμβαδίζουμε ποτέ.
Έλενα Ακρίτα
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
