“Oπου δεν ακούγεται αηδόνι, ακούγεται βόμβα μολότωφ”
“Δεν τον είδαμε, δεν το ξέρουμε, δεν είναι μέλος μας” δηλώνουν συνήθως τα
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι για τον Κουφοντίνα, αλλά για τον Νίκο
Γιαννόπουλο, τον επιμελητή του βιβλίου του. Πλην ενός, που δέχεται από
χθές τα πυρά των τηλεοράσεων. Τόλμησε να πει πως -ο επιμελητής -είναι
μαχητής.
Ούτε καν πως ο Κουφοντίνας – είτε το θέλουμε είτε όχι – ήταν ένας αντάρτης πόλεων. Τα εγκλήματα του “αρχιδολοφόνου” -είτε το θέλουμε είτε όχι- είναι πολιτικά εγκλήματα. Πριν απο πολλά χρόνια οι ηγέτες της Αριστεράς διαχώριζαν την θέση τους από την τρομοκρατία, αλλά μερικά κόμματα της Αριστεράς πίστευαν στον ειρηνικό ή μη, στον ένοπλο-αν χρειαστεί- αγώνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορήθηκε ότι υποθάλπει τρομοκράτες. Ο Αραφάτ ήταν τότε “τρομοκράτης”. Το ΠΑΣΟΚ υποστήριζε στα δικαστήρια τον όντως τρομοκράτη Πόλε.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορήθηκε ανοιχτά μάλιστα ως …ηγέτης της 17 Ν!. Απάντησε με μια ομιλία στη Βουλή που ήταν καταπέλτης. Διαχώριζε τα είδη τρομοκρατίας ανάμεσα στη φασιστική- ατομική, την λαϊκή, τη βία των εθνικοαπελευθερωτικών κομμάτων, τη βία του κράτους και των δικτατοριών. Η CIA Πίστευε πως η “17 Νοέμβρη” αποτελείται από στελέχη του ΠΑΚ.
Ο Κουφοντίνας ως μαθητής ήταν μέλος μαθητικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια του κινήματος. Ένας από τους ντέτεκτιβ που αποκάλυψαν αυτό τον ρόλο του Α.Π. ήταν ο Πάνος Καμμένος με τον οποίο θα συγκυβερνήσει ο Αλέξης Τσίπρας, αν φυσικά αποκηρύξει ίσως όχι μόνο την τρομοκρατία, αλλά και την Αριστερά. Βέβαια, ήταν μια άλλη εποχή τότε. Οι Ερυθροταξϊαρχίτες μαζί με τις προκηρύξεις λάτερευαν και τα λαϊκά δικαστήρια, όπως στη “δίκη” του Μόρο με 35 μέρες ανάκριση.
Η 17 Νοέμβρη αρχικά, συνοδεύει τις “δίκαιες” δολοφονίες βασανιστών και πρακτόρων με αριστουργηματικά πολιτικά κείμενα που δεν άφησαν ασυγκίνητο -σύμφωνα με μια δημοσκόπηση- το 23% του εκλογικού σώματος. Για τη νέα Αριστερά είναι παράλογο και αντιφατικό να πιστεύεις στην κατάργηση της θανατικής ποινής και κάποιοι να σκοτώνουν με ένα δικό τους νόμο.
Σήμερα, η νέα αλλά και η παλαιά Αριστερά που θεωρούσε αναπόφευκτο τον ένοπλο αγώνα, δεν πιστεύει στην τρομοκρατία. Μια μερίδα της Αριστεράς μάλλον πιστεύει πως το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα γίνει με προγράμματα ΕΣΠΑ και κοινοτικά κονδυλια. Ο Κουφοντίνας ως μελισσοκόμος, είχε γραφεί πως είχε πάρει τέτοια κονδύλια. Ακόμα και αντιεξουσιαστές θεωρούν πως η τρομοκρατία κινείται στο έδαφος της εξουσίας. Ο τρομοκράτης ταυτίζεται με το κράτος που θέλει να ανατρέψει. Το κράτος έχει άλλες μορφές -ιδεολογικής – κυριαρχίας και δεν χρειάζεται να ασκεί το ίδιο ανοιχτή, αλλά μυστική τρομοκρατία. Ωστόσο αν οι τρομοκράτες της 17Ν είναι δολοφόνοι που χτυπούν πισώπλατα όπως κραυγάζει ο Πέτρος Τατσόπουλος στο ίδιο πάνελ με τον Μάκη Βορίδη και τον γιο του δολοφονημένου Παύλου Μπακογιάννη, ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν διώκεται πλέον ως τρομοκράτης, αλλά ως συγγραφέας. Άλλωστε παραδόθηκε μόνος του, αποδέχτηκε τη δράση του και κάποια στιγμή έκρινε πως τελείωσε αυτή η εποχή.
Πριν από ένα μήνα κανένας δεν θα αγόραζε ένα βιβλίο για την τρομοκρατία. Οι κραυγές κατά της έκδοσης, του επιμελητή και του εκδότη, έκαναν το βιβλίο μπεστ σέλερ με 10.000 αντίτυπα αμέσως. Μερικοί ανατριχιάζουν στην ιδέα πως ο Κουφοντίνας είναι “ομότεχνος΄τους καθώς το βιβλίο είναι καλογραμμένο. Άλλοι το θεωρούν κακογραμμένο. Η ιδέα ενός “τρυφερού τρομοκράτη” που σκοτώνει ρισκάροντας ο ίδιος τη ζωή του δεν συμβαδίζει με αυτή του σχιζοφρενούς δολοφόνου που τρέφεται με αίμα. Αντίθετα. Για πολύ κόσμο είναι ένας ήρωας. ‘Ενας λαϊκός ήρωας.
Πράγματι το βιβλίο του είναι γραμμένο με αίμα, αλλά όχι μόνο των θυμάτων της οργάνωσης- γιατί δεν σκοτώνει για προσωπικούς λόγους-αλλά και των συντρόφων του, θα μπορούσε και το δικό του. Όσοι μιλάνε για “ματωμένα λεφτά” θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν κι άλλα ματωμένα λεφτά, που δεν βγαίνουν από πωλήσεις βιβλίων, αλλά από καράβια που πνίγονται με το πλήρωμα τους για να πάρει ο εφοπλιστής τα ασφάλίστρα, από εργατικά ατυχήματα, από κακοκοιημένες ανθρώπινες ζωές. Άραγε υπάρχουν λεφτά, που δεν είναι ματωμένα;
Όσοι μιλάνε θύματα και για παιδιά θυμάτων θα πρέπει να σκέφτονται πως υπάρχουν και άλλα θύματα εκτός από τα δικά τους παιδιά. Θύματα ενός καθημερινού ταξικού πολέμου. Αλλά πλέον ούτε η συλλογική ευθύνη ισχύει, ούτε οι νόμοι της βεντέτας, ούτε η τρομοκρατία σε μια ανοιχτή κοινωνία με ελευθερίες και ίσα δικαιώματα, αποτελεί λύση. Τι γίνεται όμως αν δεν υπάρχει μια τέτοια κοινωνία; Η διαιώνιση ενός καθεστώτος ταξικού αποκλεισμού και εκμετάλλευσης δικαιώνει τους τρομοκράτες. Η ελευθερία και η δημοκρατία σε ένα τίμιο, ανοιχτό σε όλους πλούσιους και φτωχούς, τους αφοπλίζει.
Η λυσσασμένη επίθεση με φαινομενικό στόχο τον Κουφοντίνα, τον εκδότη του και τον επιμελητή του, δεν έχει στόχο τον ίδιο. Κανένας δεν θα ασχολιόταν με ένα καταδικασμένο πολλάκις ισόβια, γερασμένο πια, πρώην τρομοκράτη ή δολοφόνο. Έχει τελικό στόχο τις ιδέες του, που είναι ίδιες με αυτές άλλων ανθρώπων, που πιστεύουν στον ίδιο πολιτικό αγώνα άλλα με μη βίαια μέσα. Έχει στόχο την ελευθερία έκφρασης. Όχι του Κουφοντίνα, αλλά της μη συστημικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιέζεται να αποκηρύξει τον Κουφοντίνα ή τον “συνοδοιπόρο” Γιαννόπουλο. Πιέζεται, όπως άλλοτε οι κομμουνιστές με τις “δηλώσεις μετανοίας” και νομιμοφροσύνης, να αποδείξει ότι δεν είναι αριστερό , αλλά ένα συστημικό, “νομιμόφρον” κόμμα.
Και πάλι στα έδρανα αυτού του τηλεοπτικού στρατοδικείου κάθονται δοσίλογοι, καταδότες χωρίς κουκούλες, που υποδεικνύουν ποιός είναι που και τι σ κ έ φ τ ε τ α ι. Φασίστες και Ιεροεξεταστές. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν ζητάνε δήλωση μετανοίας ή την αποκήρυξη της τρομοκρατίας την οποία άλλωστε έχουν. Δεν ζητάνε την καταδίκη του ένοπλου αγώνα, την απαγόρευση βιβλίων, το κάψιμο έργων όσων “‘ύμνησαν”ακόμα και τον Κοεμτζή! Ζητάνε από μια πάλι ηττημένη Αριστερά, αλλά αυτή τη φορά όχι στρατιωτικά, αλλά ιδεολογικά και πολιτικά, όχι μόνο ότι δεν θα το ξανακάνει, αλλά ότι ΔΕΝ ΘΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ.
Άλλωστε γιατί να υπάρχει καν Αριστερά; Όπως θα τονίσει στο επόμενο λογύδριο του στα κανάλια ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της “Νέας Δημοκρατίας” Μάκης Βορίδης το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί μια χαρά. Ποτέ δεν είχαμε τόση δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης, τάξη, ησυχία και προπαντός χαρά.
Η φράση του Καρλ Μαρξ ότι «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων» ή του του Μάο Τσε Τουνγκ ότι «η δύναμη απορρέει από την κάννη ενός όπλου» ακουγόνταν παράταιρες όταν άρχισε να δρα η 17 Ν. Ο ίδιος ο Μαρξ ποτέ δεν χρησιμοποίησε μια τέτοια κάνη όπλου, αλλά την δύναμη των λέξεων. Από καιρό ο κόσμος αλλάζει με ένα τέτοιο τρόπο, που θάλεγε κανείς πως το μέλλον είναι πίσω μας και το παρελθόν μπροστά μας.
Καθώς τα φαντάσματα του παρελθόντος- κι ένα τέτοιο είναι η 17 Ν- επιστρέφουν κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον. Παρά μόνον ότι η βία γεννά βία. Κι οι απόψεις “να μη κυκλοφορούν βιβλία οι δολοφόνοι”, να μποϋκοτάρουμε τα βιβλία των Εκδόσεων Λιβάνη οδηγούν στο βάθος στη τρομοκρατία με τον ίδιο τρόπο που η ελευθερία έκφρασης την αφοπλίζει. Μάλλον αυτό εννοεί ο Οδυσέας Ελύτης, όταν γράφει πως “όπου δεν ακούγεται αηδόνι, ακούγεται βόμβα μολότωφ.
