της Άννας Παντζέλη
Ουαί υμίν γραμματείς
και Φαρισαίοι υποκριταί.
Ουαί εσείς μαζεύετε
νομίσματα αξίας
και όχι της τιμής.
Αλίμονο ανίεροι,
που με αλαζονεία
στην καθημερινότητα σας,
βαδίζετε κραυγάζοντας
με θράσος
και ύφος αφεντών,
αν και στερνοί
θα άξιζε να είστε,
με αδικία περισσή
και ψέμα στη ζωή σας.
Πολλούς τελώνες βρήκατε
δούλους σας κι υπηρέτες,
να προσκυνούν κατάχαμα
με παλαμάκια ηχηρά
που ο φόβος επιβάλλει.
Γυναίκες που ήρθαν δίπλα σας
εκπορνευτήκαν
νέους που πλησιάσατε,
όλοι καταστραφήκαν
πάψαν να κάνουν όνειρα
ξυπνήσαν δίχως μέλλον.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται
εν τω μέσω της νυκτός,
γεμάτος Άνοιξη κι αγάπη.
Όμως εσείς,
των σκοταδιών τα θρέμματα,
χωρίς κανένα φως
στο μαύρο ριζικό σας,
χωρίς πατέρα τίμιο
και μάνα ηρωίδα,
με προδοσία αλλάξατε κανόνες.
Και για τα αργύρια τα πολλά
χυμήξατε με λύσσα,
όρνεα μύθων τραγικών,
που όλα σας ανήκουν.
Δικά σας τα διατάγματα
κι οι Πόντιοι Πιλάτοι,
και μέσα στην συναγωγή
Άννας και Καϊάφας,
τίποτα δεν γνωρίζουν.
Τάχα οι νόμοι είναι ορθοί,
και δίκαια γραμμένοι.
Μ’ ένα σφυρί ασήκωτο,
σε βάρος και σε μίσος,
μέρα τη μέρα βάζετε,
στα χέρια των φτωχών
των ταπεινών και των τρελών
καρφί – καρφί,
τον πόνο να χαρείτε…
μέχρι να δείτε στην πληγή
το κόκκινο να στάζει.
Στους έντιμους προσφέρετε
ξύδι και χλεύη και βρισιές
κι αγκάθινο στεφάνι,
ώσπου το τέλος τους
να δείτε να σιμώνει.
Ω, και να το μεγαλείο σας
την ύστατη στιγμή,,
προστρέχετε ελεήμονες
άνθρωποι να φανείτε.
Μα ούτε τους ακόλουθους
δεν ξεγελάτε πλέον,
που σκύβουνε μπροστά σας ,
ελεεινοί και άθλιοι,
που με τα χρόνια γίναν
χειρότεροι από σας.
Γιατί δεν πάει στον φτωχό,
φτωχό να πολεμάει.
μα να τον στέργει θα ‘πρεπε
και να τον αγαπάει.
Πάσαι τώρα αι γενεαί
ψάλλουν ζωή εν τάφω.
Πένθιμη εικόνα τραγική
κείνο το Έαρ το γλυκύ
το πολυαγαπημένο,
που θυσιάστηκε εύκολα
σε μια παρτίδα κέρδους…
για να σωθεί ένας Καίσαρας
και μια χρυσή κορώνα…,
Βαριά τραπέζια πλούσια,
δίχως αγάπη η σάρκα
και πεινασμένο πνεύμα.
Λίγο αν κυλήσει μέσα μας
το ανθρώπινο το αίμα
συνείδηση άμποτε και βρούμε
έντιμοι να γινούμε,
θα σταματήσει ο Γολγοθάς
της αρετής της Άγιας,
κι οι βασιλείς οι κάλπικοι
στο χώμα θα βρεθούνε,
δίχως να περιμένουνε
Ανάσταση να έρθει.
Αυτή είναι για τους ταπεινούς,
τους άσημους της γης
που έχουνε βαρύ σταυρό
στην ράχη φορτωμένο.
Αυτοί έχουνε την Σταύρωση,
αυτοί να Αναστηθούνε.
“Υποταγή στον Καίσαρα”
