ΠΑΝΤΕΣ ΙΣΑ ΝΕΟΜΕΝ ΠΡΟΣ ΑΚΤΑΝ | Του Κώστα Καρτελιά

ΠΑΝΤΕΣ ΙΣΑ ΝΕΟΜΕΝ ΠΡΟΣ ΑΚΤΑΝ

Ήταν 4 το απόγευμα, πήγαινα για το καθημερινό μου μπάνιο στη συγκεκριμένη άκρη της παραλίας που εδώ και χρόνια κολυμπώ.

Πρέπει να κατέβεις κάτι βραχάκια για να την φτάσεις, και αυτή η δυσκολία ήδη την κάνει ερημική. Πάνω στο δρόμο ήταν σταματημένο ένα αυτοκίνητο και «στράβωσα» λίγο, υπολογίζοντας ότι κάποιος άλλος μου είχε πάρει το μέρος. Όντως, κατεβαίνοντας είδα ένα ζευγάρι να είναι ξαπλωμένο και να γαμιέται εκεί ακριβώς που κάθε φορά βάζω την πετσέτα μου. Η πρώτη αντίδραση είχε να κάνει με την ηδονή και κάθισα πάνω στο βράχο για να βλέπω. Δεν προσπάθησα να κρυφτώ, άλλωστε και αυτοί φανερά το καναν…..Αυτή (η κοπέλα) ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα πάνω στην άμμο, ένα με το έδαφος και αυτός (το αγόρι) ήταν από πάνω της, σαν να προσπαθούσε να γονιμοποιήσει τη γη. Πολύ σύντομα όμως με συνεπήρε ο ρυθμός που είχε το σώμα του, πάνω – κάτω, πάνω – κάτω που σχεδόν ταυτιζόταν με το μικρό κυματάκι που χάιδευε τα πόδια του πάλι και πάλι…αιώνες τώρα…τι σου είναι το μυαλό; Μου φερε μια άσχετη εικόνα που ούτε καν θυμάμαι γιατί την συγκράτησα. Τα χέρια του Herbert von Karajan όταν διηύθυνε το adagietto από την 5η Συμφωνία του Mahler. Η ίδια σχεδόν επανάληψη, της ίδια κίνησης για τόσο διαφορετικούς λόγους. Εκείνη για μια στιγμή γύρισε το κεφάλι της και με είδε, κάτι του είπε και αυτός  με αγριοκοίταξε και συνέχισε. Αλλά πια δεν ήταν το ίδιο, είχε χαθεί ο ρυθμός. Έφυγα χωρίς να κολυμπήσω και με την εικόνα τους στο μυαλό μου κάθισα σε ένα καφενεδάκι που βρήκα λίγο πιο πέρα. Σκεφτόμουνα την αρχαιότητα των κυμάτων, των σωμάτων, της τελετουργίας της αναπαραγωγής, σαν τίποτα χιλιάδες χρόνια τώρα να μην είχε αλλάξει. Όλα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με τον ίδιο ρυθμό. Το αυτοκίνητο όμως; Το i – phone δίπλα τους;

Στην ίδια παραλία, πριν χιλιάδες χρόνια δύο ίδια σώματα στην ίδια στάση με μια μικρή διαφορά. Ο ένας κοίταζε τον άλλον χωρίς να μπορούν να μιλήσουν, ήταν η εποχή πριν τη γλώσσα, γρυλίζανε ένα «ουγκ – ουγκ» ή κάτι αντίστοιχο, ενώ σήμερα το μελτεμάκι μου φερνε την ηχώ του «σ’αγαπώ – σ’αγάπω… και εγώ και εγώ….». Πόσα εκατομμύρια κύματα; Πόσα εκατομμύρια σώματα;  Έπρεπε να κάνουν έρωτα, έπρεπε να χαϊδεύουν τα βράχια  για να λειάνουν την τραχύτητα και να γίνουν βότσαλα ή ωμέγα. Σ’ αγαπώ…. Σαν δισεκατομμύρια άνθρωποι κάθε πρωί να πρέπει να πιάνουν το υαλόχαρτο της ταλαιπωρίας και συνεχίσουν να κάνουν έρωτα ώσπου κάποιος κάποτε να πει εκείνη την λέξη τη μεγάλη, που θα τα εμπεριέχει και θα τα αποκαλύπτει όλα όσα ζήσαμε, σε αυτή την περιπέτειά μας.

Ο πρώτος άνθρωπος και ο τελευταίος Θεός.

Αυτή την ιστορία που σας περιγράφω, μου τη διηγήθηκε μια σοφή κλειτορίδα μια φορά που έσκυψα με την άκρη του δαχτύλου μου και την αφουγκράστηκα με όλη μου την προσοχή.

Κώστας Καρτελιάς