Πέντε δείκτες που θα σας βοηθήσουν να επιλέξετε έναν καλό ψυχοθεραπευτή

Όταν αρχίζω να δουλεύω με κάποιον, προσπαθώ να δώσω πολύ μεγάλη προσοχή σε αυτά που μου λέει για τον εαυτό του και την κατάστασή του. Με τον καιρό διαπίστωσα ότι ένας απροσδόκητα μεγάλος αριθμός παθήσεων, που είναι συχνά σοβαρές για την υγεία, μπορούν να κατανοηθούν και να επιλυθούν ενώνοντας τα κομμάτια της ιστορίας του ασθενή.

Έτσι, για παράδειγμα, μια γυναίκα στην ηλικία των 40 ετών μου είχε αναφέρει ότι αντιμετώπιζε προβλήματα ύπνου που σχετίζονταν με προβλήματα στην αναπνοή και πόνο στο στήθος της, τα οποία έτειναν να γίνονται πιο έντονα τα βράδια. Έπαιρνε διάφορα φάρμακα.

Μέσα από προσεκτική συζήτηση και συλλογική σκέψη για την ιστορία της κατάστασής της τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.

Ήταν σε θέση να κάνει συνδέσεις για την περίοδο που άρχισε η κατάσταση και από εκεί είδαμε πόσο διαφορετικά γεγονότα στην καθημερινή της ζωή, τελικά ταυτίζονται με το πρόβλημα της αναπνοής. Το αποτέλεσμα ήταν ότι άρχισε να χαλαρώνει τη νύχτα και να κοιμάται. Έγινε επίσης πιο απαιτητική με τους ανθρώπους που συνεργαζόταν, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Ανέθετε σε άλλους να κάνουν περισσότερα και ξαλάφρωσε από όσα την βάραιναν.

Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να μην βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα σχετικά με τα προβλήματα που μοιράζονται μαζί μας οι άνθρωποι. Όταν εποπτεύω, συχνά απογοητεύομαι με τόσο πόσο γρήγορα ένας θεραπευτής αναπτύσσει μια υπόθεση σχετικά με την κατάσταση του θεραπευόμενου. Προσπαθώ να επισημάνω ότι μόλις αρχίσουν να το κάνουν αυτό, να βγάλουν εύκολα ένα συμπέρασμα, κλείνουν όλους τους διαύλους επικοινωνίας και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να παρεμποδίσουν τις ιδέες και την θεραπεία του ατόμου.

Το σημαντικό είναι να καταγραφεί πολύ προσεκτικά το ιστορικό του ατόμου.

Είναι συνηθισμένο να συναντώ ενήλικες που έχουν έρθει σε εμένα για προβλήματα σχετικά με την κατάθλιψη ή το άγχος. Μέχρι να έρθουν για να με δουν, μπορεί να έχουν περάσει από διάφορους θεραπευτές και να έχουν δοκιμάσει διαφορετικά είδη φαρμακευτικής αγωγής. Συχνά, γίνεται σαφές ότι η διάγνωση της κατάθλιψης επικράτησε και απέσπασε την προσοχή από όλες τις προηγούμενες θεραπείες, αλλά συχνά αυτό είναι παραπλανητικό.

Οι καταστάσεις κατάθλιψης και άγχους συχνά κατανοούνται καλύτερα ως συμπτώματα άλλων καταστάσεων και εμπειριών που έχουν συμβεί νωρίτερα στη ζωή μας. Το σημαντικό είναι να βρούμε έναν τρόπο να ξεκινήσουμε τη θεραπεία, ώστε ο θεραπευόμενος να έχει μια σαφή εικόνα για το πότε άρχισε το πρόβλημα. Αυτό απαιτεί χρόνο και υπομονή. Είναι πάρα πολύ εύκολο να γίνουμε ανυπόμονοι, ίσως να αντιδράσουμε όπως είχε πράξει η οικογένεια του ατόμου και να αποκλείσουμε τρόπους κατανόησης των γεγονότων.

Συχνά υπάρχει κάποια τραυματική ιστορία πίσω από τα συμπτώματα.

Τα τραυματικά γεγονότα μας επιβαρύνουν, το τραύμα είναι ένα είδος συγκλονιστικής εμπειρίας που δεν αντέχουμε να σκεφτούμε.

Ένας τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το τραύμα είναι να το διαχωρίσουμε από τη συνείδηση, να αποστασιοποιηθούμε από την εμπειρία, να απομακρυνθούμε από αυτήν και να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σαν να μην συνέβη.

Αυτή είναι μια απαραίτητη αμυντική αντίδραση που έπρεπε να αναπτυχθεί εκείνη τη στιγμή. Επομένως, η εμπειρία είναι αποκομμένη και μπορεί να νιώθουμε σαν να μην υπάρχει πια, αλλά αυτό είναι παραπλανητικό και συχνά το τραυματικό περιεχόμενό της έχει αρνητική επίδραση στο μυαλό, την ψυχή και τα σώματά μας.

Όταν ένα τραύμα μείνει ανεξερεύνητο, άλλα συμπτώματα αναπτύσσονται, όπως η κατάθλιψη και το άγχος. Μόνο με την προσεκτική δημιουργία μιας πλήρους εικόνας της ζωής του ατόμου, μπορούμε να φτάσουμε στη ρίζα του τραύματος από το οποίο αναπτύσσονται τα άλλα συμπτώματα.

Πολλοί άνθρωποι που έρχονται για θεραπεία, το κάνουν επειδή είχαν άσχημα ξεκινήματα στη ζωή. Μπορεί να έχουν μεγαλώσει σε σπίτια με καυγάδες, βία και κακοποίηση. Μπορεί να έχουν μεγαλώσει σε σπίτια με τραυματικές εμπειρίες.

Οι θεραπευτές που είναι πολύ σαφείς σχετικά με τα όριά τους, οι οποίοι είναι προβλέψιμοι, το κάνουν για να δημιουργήσουν ένα κλίμα εμπιστοσύνης στην θεραπεία. Εάν αυτό συμβεί, τότε ορισμένες από τις αμυντικές στάσεις και αντιδράσεις του θεραπευόμενου μπορεί να υποχωρήσουν.

Το άτομο γίνεται πιο αυθόρμητο

Μπορεί να παίξει

Να δημιουργήσει μέσα στη θεραπεία

Αυτός ο αυθορμητισμός είναι ένα σημάδι ότι κάτι υγιές και θεραπευτικό βρίσκεται σε εξέλιξη. Έχω την τάση να πιστεύω ότι, εάν οι θεραπευτικές συνθήκες μπορούν να διατηρηθούν, θα επιτρέψουν σε αυτή την κατάσταση να συνεχιστεί. Όταν συμβαίνει αυτό, νομίζω ότι ο θεραπευόμενος έχει την ευκαιρία να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή.