Πίσω κουφάλες Ευρωπαίοι…. γατάκια! Του Αντώνη Κοκορίκου

Η Ευρώπη στο σύνολό της απαιτεί να εξανδραποδίσει την Ελλάδα, απαιτώντας να αλλάξει η κυβέρνηση Τσίπρα, με την επιμονή όλων ακόμα και των Γάλλων που υποτίθεται μας υιοθέτησαν για να πολεμήσουμε τον Σόϊμπλε, ότι υπάρχει θέμα εμπιστοσύνης απέναντι στην κυβέρνηση.

Του Αντώνη Κοκορίκου

news4people.gr

Δήθεν ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση Τσίπρα, δεν θέλει και δεν μπορεί να υλοποιήσει το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας που είναι πρόθυμη να υπογράψει. Πρόκειται για θρησκευτικό φανατισμό, για ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού οι οποίοι απαιτούν «πίστη» στο πρόγραμμα, όπως δημοσίως το ζήτησε ο ανόητος Ντάϊσενμπλουμ. Αν θέλαμε θρησκεία θα προτιμούσαμε την ορθοδοξία και όχι τον φανατισμό.

Αν αντιστρέψουμε το συλλογισμό είναι αυτό που έχουμε αναλύσει ως στρατηγική ανάκτησης της ανεξαρτησίας της Ελλάδας: Οι Έλληνες εργαζόμενοι και απόκληροι της κοινωνίας έχουν μόνον ένα όπλο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους: Τη Δημοκρατία. Αυτή η κυβέρνηση ελέγχεται από τους Έλληνες περισσότερο από κάθε προηγούμενη. Με το δημοψήφισμα όλοι οι Έλληνες έγιναν για μια μέρα βουλευτές και αποφάσισαν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Η Ελλάδα ως σύνολο έχει μόνον ένα όπλο εντός Ευρώπης για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της: Την κρατική της υπόσταση, και το κράτος διοικείται από την κυβέρνηση και όχι από την αντιπολίτευση.

Με τον ισχυρισμό ότι δεν έχουν οι Ευρωπαίοι εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση Τσίπρα να υλοποιήσει το πρόγραμμα που υπογράφει, θέλουν να αντικαταστήσουν τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με μια άλλη συνεργασία π.χ. Διασπασμένου ΣΥΡΙΖΑ με Ποτάμι και  ΠΑΣΟΚ, διατηρώντας τη ΝΔ ως εφεδρεία μέχρι να λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα και να είναι πάλι έτοιμη να αναλάβει το ρόλο που της έχουν κόψει και ράψει στα μέτρα τους. Έτσι οι πολίτες της Ελλάδας θα χάσουν στην Ευρώπη την κυβέρνησή τους και στο εσωτερικό την κυριαρχία τους μαζί με κάθε έλεγχο επί της κυβέρνησης.

Αφού απέτυχε η ωμή παρέμβαση στο εσωτερικό της χώρας με υπαγόρευση του ΝΑΙ από το εξωτερικό και με συνασπισμό στο εσωτερικό των καναλιών (που καταπάτησαν κάθε έννοιας πλουραλισμού και δημοκρατίας) και τα μνημονιακών κομμάτων, αλλά και επιχειρηματιών που απειλούσαν ανοιχτά τους εργαζόμενους με απόλυση αν ψηφίσουν ΟΧΙ (κι αυτό συνεχίζεται τώρα με την απόλυση από τα κανάλια κάθε δημοσιογραφικής φωνής που τάχθηκε υπέρ του ΟΧΙ) τώρα μπαίνει σε εφαρμογή το δεύτερο σχέδιο. Αφού απέτυχαν να πετάξουν τον Τσίπρα σαν τον Γιώργο Παπανδρέου στην Ελλάδα και σαν τον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, τώρα εφαρμόζουν το πλάν Β να τον αντικαταστήσουν όπως τον Θαπατέρο στην Ισπανία και τον Σόκρατες στην Πορτογαλία.

Η πρώτη τους επιδίωξη είναι να φύγουν από την κυβέρνηση ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης και από την προεδρία της Βουλής η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Να διαγραφούν ή να υποχρεωθούν να παραδώσουν την έδρα τους οι 17 βουλευτές που διαφοροποιήθηκαν απουσιάζοντας ή ακόμα και οι 35 βουλευτές που δημοσίως διαφοροποιήθηκαν. Ο Τσίπρας πρέπει να συμφωνήσει σε αυτό με το ψεύτικο επιχείρημα της επίδειξης αρχηγικής πυγμής, ενώ στην πραγματικότητα οι ξένοι θα του κόψουν τα αρχίδια.

Το κενό και την απώλεια της δεδηλωμένης (η οποία δεν προέκυψε συνταγματικά από την ελεύθερη ψήφο τους στη Βουλή αλλά θα προκύψει αν θελήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσει αυταρχικά) της κυβέρνησης θα καλυφθεί από βουλευτές του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, με την ανοιχτή συνεργασία και τις ευλογίες της ΝΔ υπό τον Μεϊμαράκη ο οποίος είναι πιο συνεργάσιμος από τον εγωϊστή Σαμαρά που δεν ήθελε ούτε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα, αλλά παραμέρισε δουλικά όταν του έκαναν νόημα οι ξένοι και του το είπε καθαρά η πάντα μνημονιακή Ντόρα.

Με τον τρόπο αυτό ο Τσίπρας θα έχει ευνουχιστεί και θα έχει χάσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού ο οποίος τον ψήφισε ως πρωθυπουργό τον Ιανουάριο του 2015 και του έδωσε 61% για να κυβερνήσει χωρίς λιτότητα και απώλεια της ελληνικής κυριαρχίας τον Ιούλιο του 2015. Επομένως διατηρώντας η γερμανική Ευρώπη το μαχαίρι και το πεπόνι, (κάθε μήνα αξιολόγηση και κάθε μήνα απειλή να κλείσει τις τράπεζες) θα οδηγήσει σε νέες εκλογές τη χώρα μετά από 6 μήνες ή μετά από έναν χρόνο, όταν δεν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας έτσι όπως τους ξέραμε.

Για τον έμπειρο ελληνικό λαό, αυτά είναι τακτικισμοί επιπέδου συνδικαλιστών δημοτικού σχολείου. Οι συνδικαλιστές τα πανεπιστημίων συχνά ήταν καλύτεροι πριν από μερικές δεκαετίες. Τώρα αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε υπουργεία και σε συνδικάτα ή έχουν αποστρατευθεί δυστυχώς απογοητευμένοι.

Η απάντηση που επιθυμεί ο ελληνικός λαός είναι η εξής:

Στρατηγικός στόχος η διατήρηση της Δημοκρατίας στο εσωτερικό, η διατήρηση του ελέγχου των πολιτών επί της κυβέρνησής τους και η σταδιακή ανάκτηση της κρατικής κυριαρχίας της χώρας εντός ευρωζώνης, ώστε να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Είναι και στόχος και μέσο επίτευξης των στόχων.

Άμεση δημόσια, ή έστω έμμεση εν τοις πράγμασι αναγνώριση ότι το χρέος των βουλευτών έναντι του Έθνους υπερτερεί έναντι της δέσμευσης απέναντι στο κόμμα. Κανένας βουλευτής να μην αντιμετωπίσει δίωξη οποιουδήποτε είδους επειδή ψήφισε ΟΧΙ, ή ΠΑΡΩΝ ή απείχε της ψηφοφορίας, ή έκανε δήλωση αιτιολόγησης της ψήφου του. Επίσης πρέπει να αποκομίσουμε το συμπέρασμα, ότι η δημόσια αιτιολόγηση της ψήφου, μπορεί να μην ήταν επαρκώς παλληκαρίσια και νταηλίδικη, αλλά είναι το ίδιο αποτελεσματική με το περήφανο ΟΧΙ που αγνοεί τους συσχετισμούς δυνάμεων και οδηγεί σε άσκοπες θυσίες. Είναι σαν να σηκώνεις το κεφάλι από το ταμπούρι για να βρίσεις τους εχθρούς και δέχεσαι το βόλι στο κεφάλι. Δεν είσαι ήρωας με αυτό τον τρόπο, αλλά ένα άσχημο και άχρηστο για τον πόλεμο πτώμα.

Το να συζητούν δημοσίως οι Έλληνες δημοσιογράφοι και πολιτικοί την έλλειψη εμπιστοσύνης των ξένων προς την ελληνική κυβέρνηση και να προσπαθούν να εκμαιεύσουν είτε από τον Παπαδημούλη είτε από άλλα στελέχη του προεδρικού περιβάλλοντος πρέπει να στιγματιστεί ως εσωτερική υπονόμευση της Ελλάδας, υπονόμευση της Δημοκρατίας, ως ραγιαδισμός και οι φορείς της ως ευρωλιγούρηδες και γερμανοτσολιάδες.

Ταυτόχρονα όμως πρέπει να γίνει έκκληση σε όσους δεν είναι συνειδητοί ή έμμισθοι πράκτορες των  ξένων συμφερόντων από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, να στιγματίσουν δημόσια την προσπάθεια των ξένων να αλλάξουν την κυβέρνηση και να δηλώσουν παλληκαρίσια ότι εκείνοι φιλοδοξούν να κυβερνήσουν την Ελλάδα με την ψήφο των Ελλήνων πολιτών και όχι με τέτοιες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις ανάξιες της Ελλάδας και της Ευρώπης. Αν δεν έμαθαν ακόμα οι ξένοι, από την Ελλάδα το μάθημα του τι εστί ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, είναι ευκαιρία να το διδάξουμε.

Ως αντιπολίτευση τα κόμματα αυτά και τα πρόσωπα που έχουν φιλοδοξίες για το μέλλον πρέπει να γνωρίζουν το αυτονόητο. Η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε και ο Ολάντ δεν ψηφίζουν στη Β’ Αθηνών. Αν φιλοδοξούν να κυβερνήσουν την Ελλάδα δεν πρέπει να γίνονται στημένες λεμονόκουπες που τις πετούν μόλις δεν μπορούν να δώσουν τίποτα. Ποια χρησιμότητα έχει σήμερα για τον Σόϊμπλε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, η Ντόρα, ο Κυριάκος, ο Άδωνης και ο Βορίδης; Ο Χρυσοχοίδης, ο Ραγκούσης, ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου και ο Βρούτσης ή ο Παπακωνσταντίνου και ο Παπαδήμος με τον Χαρδούβελη;

Αντιθέτως έγιναν χρήσιμοι για τον ελληνικό λαό, ο Μητρόπουλος, η Σακοράφα, ο Κουρουμπλής, ο Πάνος Καμένος (με όλα τα χούγια του)  και μια στρατιά δευτεροκλασσάτων στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι δεν εγκατέλειψαν τον Έλληνα πολίτη, αλλά πλήρωσαν το προσωπικό κόστος της διαγραφής τους από το κόμμα τους και της δύσκολης προσπάθειας να συγκροτήσουν ένα άλλο κόμμα από τα σπάργανα για να δυναμώσουν τη φωνή του Έλληνα πολίτη. Δυστυχώς εσωτερικές αγκυλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, από αυτούς που τώρα κινδυνεύουν με διαγραφή, δεν είναι μαζί τους πολλά στελέχη όπως ο Γιάννης Δημαράς, ενώ αυτομόλησαν στον αντίπαλο στιγμιαία, αλλά μερικοί κατάλαβαν το λάθος τους πληρώνοντας ακριβά πολλοί όπως η ΔΗΜΑΡ και άλλοι.

Η ενότητα παρά τις διαφωνίες είναι στρατηγικός στόχος και όχι περιστασιακή συμφωνία για το βουλευτιλίκι, αλλά για να προσφέρεις υπηρεσίες στον πολίτη ελέγχοντας την εξουσία και το κράτος για λογαριασμό του. Όχι για να γίνεις καρεκλοκένταυρος γραφειοκράτης, όπως οι δεκάδες που έχουν ήδη εγκατασταθεί σε υπουργικά γραφεία και κάνουν παρέα με τους άσχετους και τους ανίκανους επειδή φοβούνται τη σύγκριση με τους ικανούς και ανιδιοτελείς.