Για πάνω από 27.000 χρόνια, από τότε που ανακαλύφθηκαν οι πρώτες
ζωγραφιές στα σπήλαια, το να λες ιστορίες ήταν ο κυρίαρχος τρόπος επικοινωνίας.
Ο τρόπος αφήγησης ενός παραμυθιού μπορεί να επηρεάσει
διάφορες λειτουργίες του εγκεφάλου που σχετίζονται με την κατανόηση και την
αντίληψη.
Ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τις εικόνες 60 φορές πιο γρήγορα
από ότι το κείμενο. Έτσι, τα παραμύθια έπρεπε να έχουν και τις αντίστοιχες
εικονογραφήσεις για να «ξυπνάνε» τον εγκέφαλο.
Αρχικά, μέσω των νευρικών συνδέσμων οι ιστορίες ενεργοποιούν
μέρη του εγκεφάλου που δίνουν την δυνατότητα στον ακροατή να μετατρέψει την
ιστορία σε δικές του ιδέες και εμπειρίες.
Η ντοπαμίνη που «ελευθερώνει» ο εγκέφαλος στο σύστημα κάθε
φορά που φορτίζεται συναισθηματικά ο ακροατής, βοηθάει στο να θυμάται καλύτερα
και με ακρίβεια την ιστορία ο ακροατής.
Ο αφηγητής και ο ακροατής μπορεί να εμφανίσουν την ίδια εγκεφαλική
λειτουργία κατά την αφήγηση του παραμυθιού.
πηγή: adweek.com
