Σε τεντωμένο σκοινί
Οι επόμενοι τέσσερις μήνες θα είναι καθοριστικοί για το μέλλον της χώρας μας κάτι που γνωρίζει πολύ καλά ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα. Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ, που βασίστηκε σε μια κινηματογραφική ταινία με έμβλημα μια χαρούμενη Αριστερά, που πρόσφερε απλόχερα Ελπίδα, χωρίς κόπο και τίμημα ξεθωριάζει. Τη θέση της στο σπίτι της κάθε ελληνικής οικογένειας παίρνει τώρα η Αγωνία. Μια αγωνία που κατά πολύ τροφοδοτείται από μια μηδενιστική κριτική, που εκπορεύεται από το ίδιο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Πόντιοι Πιλάτοι αγορεύουν εναντίον της κυβέρνησης πάνω στο βήμα, που δημιούργησαν οι σκοτωμένες φιλοδοξίες τους από την ίδια την κυβέρνηση. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Το 2012 και το 2013 από όσα γνωρίζω υπήρχαν φωνές στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ, που προειδοποιούσαν για τους κινδύνους, που ελλοχεύουν απ’ τη στιγμή και μετά που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατακτούσε την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έβρισκε στο διάβα του ένα δρόμο στρωμένο από τριαντάφυλλα, αλλά από αγκάθια. Γι’ αυτό και οι φωνές αυτές ζητούσαν εδώ και δύο χρόνια να ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μια διεθνή καμπάνια για να πληροφορήσει τους ευρωπαίους πολίτες για την ανθρωπιστική κρίση, που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός και να συνάψει όσο το δυνατόν πιο στέρεες διεθνείς συμμαχίες στις οποίες και θα μπορούσε να στηριχτεί όταν ερχόταν στην εξουσία. Πράγμα το οποίο δεν έγινε. Τι κι αν ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς έκανε μέσα σε 24 ημέρες 14 ταξίδια, ο χρόνος που είχε χαθεί δεν ήταν πια δυνατόν να αναπληρωθεί.
Στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ ακουγόντουσαν φωνές, που καλούσαν την Κουμουνδούρου να δώσει έμφαση στο συνεταιριστικό κίνημα και με αρχή το κίνημα χωρίς μεσάζοντες να προσπαθήσει να τονώσει την ελληνική πρωτογενή παραγωγή δημιουργώντας καταναλωτικούς συνεταιρισμούς σε συνεργασία με τους Έλληνες παραγωγούς με στόχο να καταπολεμηθεί η αισχροκέρδεια από τους κάθε λογής ενδιάμεσους. Ακόμη και αν το εγχείρημα, που σίγουρα θα έβρισκε απέναντι της, τις δωσίλογες ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατέληγε σε επιτυχή αποτέλεσμα με απώτερο στόχο να αποκτήσει η Ελλάδα διατροφική αυτάρκεια, η αρχή θα είχε γίνει και οι εμπειρίες από αυτό το εγχείρημα θα αποτελούσαν γόνιμο λίπασμα για τα μελλοντικά σχέδια προς μια αυτοδύναμη ανάπτυξη. Παρόλα αυτά γενικότερα η αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική καθώς και οι λαϊκές συνελεύσεις προτίμησαν τα χαριστικά παζάρια και τις συλλογικές κουζίνες… Ο θρίαμβος της κοινωνίας του θεάματος σε πλήρη επαναστατική δράση…
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω της Αριστεράς η απαίτηση των πλατειών για πραγματική δημοκρατία και για ένα διαφορετικού τύπου πολιτικό λόγο πέρα από το δίπολο αριστεράς – δεξιάς κάτι που πολύ καλά έχουν καταλάβει οι Ποδέμος στην Ισπανία. Αντ’ αυτού τυφλός αγώνας εξουσίας ανάμεσα σε συσχετισμούς και αναμονή να σαπίσει η απερχόμενη κυβέρνηση για να πέσει σαν ώριμο φρούτο. Γι’ αυτό και μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2012 έρχεται ένας κινηματικός χειμώνας, που κρατάει ως τώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και βεβαίως και το ΚΚΕ φοβούνται να αναλάβουν το «μαρξιστικό τους ρόλο ως πρωτοπορίες» αν και υπήρχαν ευκαιρίες. Για παράδειγμα όταν τον Ιανουάριο του 2013 η κυβέρνηση προχωράει σε επιστράτευση των εργαζομένων του Μετρό ο συνδικαλιστής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ λεκτικά και μόνο διεξάγει έναν αγώνα δίχως αύριο και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, που θα έπρεπε να παρείχαν πραγματική υποστήριξη στους εργαζομένους και να σχημάτιζαν πρώτοι αλυσίδες στα αμαξοστάσια, όταν ετοιμαζόντουσαν να επέμβουν τα ΜΑΤ καλώντας τον λαό να εξεγερθεί ενεργοποιώντας τα αντιστασιακά γονίδια των Ελλήνων, αρκέστηκαν σε μια επικοινωνιακού τύπου καταγγελία της κυβέρνησης ως χούντα…
Όμως ας αφήσουμε το παρελθόν, βγάζοντας τα κατάλληλα συμπεράσματα, που θα μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Ο ελληνικός λαός μην μπορώντας να αντέξει άλλο πια τα εθνοκτόνα οικονομικά μέτρα των νεοφασιστών Βενιζέλου – Σαμαρά εναποθέτει τις ελπίδες του στο ΣΥΡΙΖΑ. Είτε μέσα από τις γραμμές του, είτε αποφασισμένος να τον ψηφίσει στις επερχόμενες εθνικές εκλογές όποτε και αν αυτές διεξαγόντουσαν. Με αυτόν τον τρόπο θέλησε να δώσει ένα τέλος στη φαυλοκρατία και στην κλεπτοκρατία των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Το γήπεδο όμως και το χρόνο γι’ αυτή τη μάχη τον διάλεξε ο Σαμαράς και ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε βιαίως να μετασχηματιστεί και να διεκδικήσει την εξουσία. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προκαλούσε εκλογές και συναινούσε στην εκλογή προέδρου της δημοκρατίας με πρόσωπο από το χώρο της αριστεράς, αυτό θα φάνταζε σαν νέα Βάρκιζα. Το να έδινε παράταση ζωής δύο χρόνων σε αυτή την κυβέρνηση ο λαός θα το θεωρούσε καθαρή προδοσία και η αριστερά θα έχανε όλα τα ηθικά πλεονεκτήματα που διαθέτει. Η σοβαρή Χρυσή Αυγή στα μάτια του κόσμου θα φάνταζε τότε ως η μόνη φερέγγυα αντιμνημονιακή δύναμη. Απ’ τη στιγμή όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ θα σήκωνε το γάντι θα ερχόταν αντιμέτωπος με τις ίδιες του τις αδυναμίες και τα δόλια τεχνάσματα, που ο έπαρχος των Γερμανών στην Ελλάδα Σαμαράς θα του έβαζε σε συνεργασία με τους νεοφιλελεύθερους συνεργάτες του, έτσι ώστε μέσα σε τρεις τέσσερις βδομάδες από την εκλογική του επικράτηση η αριστερά να αποτελεί παρένθεση για τον τόπο. Το πρώτο εμπόδιο ξεπεράστηκε επιτυχώς.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει μεγάλες υποχωρήσεις από αυτά που έλεγε προεκλογικά. Η διαγραφή με μιας του μνημονίου (χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία), που από υπέρμετρη αριστεροσύνη διαλαλούσε με μεγάλη ευκολία αποτελεί παρελθόν. Όμως αυτό το γεγονός δεν αποτελεί για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού κόκκινη γραμμή. Αντιθέτως μεγαλύτερες αντιδράσεις συναντώνται από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και από λοιπούς αριστερούς πάσης απόχρωσης. Ο ελληνικός λαός είναι πιο σοφός από τις αρτηριοσκληρωτικές σταλινομαοϊκοτροτσκικονατσαγιεφικομπακονουνικές τάσεις… Γι’ αυτό και ήταν τουλάχιστον ατυχής η συγνώμη, που ζήτησε ο Μανώλης Γλέζος από τον λαό, λες και ο λαός είναι κανένας ανίδεος και βλάκας, που εξαπατήθηκε από ψευδαισθήσεις… Ο λαός είναι αυτός που ματώνει και αυτός που θα πραγματώσει την μεγάλη επανάσταση, που έρχεται.
Αλλά ας δούμε τι πέτυχε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μαζί με τον ελληνικό λαό. Αν τώρα κυβερνούσε ο Σαμαράς οι μισθοί και οι συντάξεις θα είχαν υποστεί περαιτέρω μείωση, οι εργασιακές σχέσεις θα είχαν χειροτερέψει κι άλλο, η ανεργία θα φούντωνε, οι συμπολίτες μας θα κινδύνευαν να χάσουν τα σπίτια τους, η ανθρωπιστική κρίση θα εντεινόταν μαζί με την κλεπτοκρατία και οι επιχειρήσεις με δυσκολία θα άντεχαν άλλον έναν χρόνο. Η κυβέρνηση Τσίπρα βάζει έστω και προσωρινά ένα τέλος στο καταστροφικό αυτό σενάριο και αν και δεν δίνει μια βαθιά ανάσα αξιοπρέπειας, τουλάχιστον δίνει μια ανάσα ζωής σε ένα λαό, που προσπαθούνε επί πέντε χρόνια να τον στραγγαλίσουν. Αυτό είχε διατάξει ο ελληνικός λαός την κυβέρνηση να κάνει και σωστά το αφουγκράστηκε ο πρωθυπουργός. Γι’ αυτό είναι πολιτικά ανήθικη μια μηδενιστική κριτική του στυλ Μηλιού στην κυβέρνηση. Διαπιστώνει ο εν λόγο κύριος « απουσία σοβαρού σχεδίου που να στηρίζεται σε αριθμούς και ανάλυση…» Μα καλά αυτός δεν ήταν τόσα χρόνια υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ; Τι έκανε τόσα χρόνια; Μήπως αερολογούσε; Που είναι τα οικονομικά στοιχεία που έχει μαζέψει και η οικονομική πολιτική που τόσα χρόνια χάραζε, που βασιζόταν; Μήπως σε ευσεβείς πόθους; Και τελειώνει: « Περιθώριο για «εθναρχική» πολιτική, που να υπερασπίζεται γενικά και αόριστα κάθε τι «ελληνικό» ή «ευρωπαϊκό» δεν υπάρχει…», έτσι για να μας θυμίσει τον εθνομηδενιστικό κοσμοπολιτισμό της αριστεράς του Κολωνακίου…
Χειρότεροι όμως κι από τον κύριο Μηλιό είναι οι έμμισθοι σύντροφοι από την Κουμουνδούρου, της Κομμουνιστικής Τάσης, που δεν δίστασαν να ζητήσουν αλλαγή ηγεσίας. Τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση; Το όνειρο του κύριου Σόιμπλε και το δικό τους πραγματικότητα αφήνοντας την Ελλάδα άμεσα να πτωχεύσει και να βρεθεί εκτός ρευστότητας; Ποια η εναλλακτική που προτείνει η Κομμουνιστική Τάση και το ΚΚΕ όταν θα βρεθούμε εκτός ευρωζώνης έχοντας κρατικοποιήσει τα καταστραμμένα μέσα παραγωγής; Και σε αυτόν τον κουμουνιστικό παράδεισό τους η Ελλάδα με ποια χώρα θα συνεργαζόταν με την κομμουνιστική Ρωσία του 1917 ή με την κομμουνιστική Κίνα του 2015; Μήπως θα έπρεπε να μπούμε στη φορμόλη και να περιμένουμε την παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση; Και τέλος έστω ότι θέλουν να οδηγηθούμε προς μια τέτοια κατεύθυνση τι έχουν κάνει σε πρακτικό επίπεδο για να πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή πορείας του ελληνικού λαού τόσα χρόνια; Λόγια, λόγια, λόγια και αγωνιστικές παρελάσεις…
Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να προσέξει πάρα πολύ προσεκτικά ποιοι είναι οι πραγματικοί του σύμμαχοι μέσα και έξω από το κόμμα. Λυκοσυμμαχίες με κομμάτια της Καραμανλικής δεξιάς (δηλαδή της καλής δεξιάς !) πρέπει να αποφεύγονται γιατί φέρουν στο ακέραιο και αυτοί μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάντια του τόπου. Μου έρχεται στο μυαλό ένα Ινδιάνικό παραμύθι που έλεγε πως μια γιαγιά φιλοξενούσε στο σπίτι της ένα φίδι, που κινδύνευσε η ζωή του και μετά από μέρες, που το πρόσεχε και το περιποιόταν το φίδι ξαφνικά τη δάγκωσε και εκεί που η γιαγιά πέθαινε το ρώτησε γιατί το έκανε αυτό και το φίδι σηκώθηκε και της είπε: « Μωρή πουτάνα τι με ρωτάς; Δεν ήξερες πως είμαι φίδι;». Το να διαλέγεις για συμμάχους σου τους κόλακες μόνο καταστροφικό μπορεί να είναι…
Ο μεγαλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης των Καμμένου – Τσίπρα δεν είναι κανένας άλλος από τον ελληνικό λαό. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει η σχέση τους να βασίζεται στην αλήθεια. Τα πρώτα πέντε νομοσχέδια, που έρχονται προς ψήφιση είναι στη σωστή κατεύθυνση και θα έχουν την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, εξαναγκάζοντας μέχρι και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να τα υπερψηφίσουν. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να φοβηθεί καμιά «μονομαχία» στη βουλή με την έκπτωτη άρχουσα τάξη ότι κι αν λένε οι εθνοπροδότες πως τα μέτρα, που λαμβάνει η κυβέρνηση είναι χειρότερα από αυτά, που θα έπαιρνε ο Χαρδούβελης. Όσο και αν φωνάζουν κανείς δεν τους πιστεύει, με την προϋπόθεση βεβαίως πως η κοινοβουλευτική ομάδα θα σοβαρευτεί και δεν θα διαγωνίζεται για το ποιος θα ανακηρυχτεί ο πιο αριστερός αντιμνημονιακός της εβδομάδας…
Η κυβέρνηση θα κληθεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις, όπως αυτές που αφορούν τις Σκουριές. Δεν θα πρέπει να διστάσει σε δύσκολα θέματα να καταφεύγει σε δημοψηφίσματα μιας και αυτό επιτάσσει ένα πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα. Μια καλή αρχή για αυτό το εγχείρημα θα ήταν να δοθεί η δυνατότητα στον τοπικό πληθυσμό της Χαλκιδικής να αποφασίσει για την πορεία του έργου. Αν το αποτέλεσμα βγει αρνητικό θα πρέπει άμεσα να σταματήσει η δραστηριότητα της καναδικής εταιρείας, ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα πρέπει με τους πιο αυστηρούς περιβαλλοντολογικούς όρους και οικονομικά συμφέροντες για ολόκληρη την πολιτεία να συνεχιστεί. Αυτό σημαίνει δημοκρατία.
Η κυβέρνηση επίσης στο εσωτερικό έχει να αντιμετωπίσει έναν καθεστωτικό κρατικό μηχανισμό, που δρούσε εναντίον της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόφαση του ελεγκτικού συμβουλίου του κράτους , που θεωρεί νόμιμη την επένδυσή του Λάτση στο Ελληνικό. Τι και αν το τετραγωνικό μέτρο πουλήθηκε με 80 ευρώ το τετραγωνικό; Όμως να ξέρουν ότι και οι κρίνοντες κρίνονται. Ο κος Νικολούδης έχει πολύ δουλειά μπροστά του και το αίτημα του ελληνικού λαού να μπουν στη φυλακή όσοι καταλήστεψαν τον τόπο τα χρόνια της μεταπολίτευσης, δεν αποτελεί υποχρέωση της κυβέρνησης για να «ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα για δικαιοσύνη», όπως είχε αναφέρει σε ανοικτή προεκλογική ομιλία του ΣΥΡΙΖΑ στο Χολαργό ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να δημιουργήσουμε μια πολιτεία δημοκρατίας, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης. Το να απονέμουν δικαιοσύνη ειδικά δικαστήρια από πολίτες και όχι από επαγγελματίες δικαστές είναι ένα θέμα ταμπού, που πρέπει να τεθεί σε διαβούλευση σε όλες τις πολιτείες, που θέλουν να λέγονται δημοκρατικές…
Η Ελληνική κυβέρνηση καθιστώντας τον ελληνικό λαό συνδημιουργό της πολιτικής της πρέπει να επιδιώξει να βγούμε από την απομόνωση, που μας έχει καταδικάσει το Ευρωιερατείο και να δημιουργήσει σχέσεις με χώρες πέραν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως άλλωστε κάνουν και όλες οι άλλες χώρες της Ευρώπης, που σέβονται την εθνική τους κυριαρχία. Σκέψη άλλωστε που έχουν εκφράσει ο Τσίπρας, ο Καμμένος και ο Κοτζιάς. Τέλος, στο εσωτερικό σημαντικές αποφάσεις όπως οι ιδιωτικοποιήσεις των αεροδρομίων και της ΔΕΗ δεν πρέπει να παρθούν ερήμην του ελληνικού λαού και ενάντια στα συμφέροντά του, πράξη που θα έφερνε σε ευθεία σύγκρουση την κοινωνία και την κυβέρνηση, σηματοδοτώντας και το τέλος της.
Ο ελληνικός λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι η Γερμανική άρχουσα τάξη, τηρουμένων των αναλογιών, θέλει να μετατρέψει τους Έλληνες σε νέους Εβραίους, γι’ αυτό άλλωστε βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στη Γερμανία να αναπτύσσεται από συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης ένα κύμα ανθελληνισμού… Οι Έλληνες πολίτες ξέρουν ότι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και ότι για να μπορέσουν τα παιδιά τους να επιβιώσουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια πρέπει να αγωνιστούνε και να ορθώσουν το ανάστημά τους. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αδρανήσουμε ούτε μια μέρα. Μπορεί να μην είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι, μπορεί η χρονική στιγμή να μην μας ευνοεί, αλλά η καταστροφή, που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει ενωμένοι να περάσουμε στην αντεπίθεση με φρόνηση και αποφασιστικότητα, μη πειθαρχώντας σε παράλογες απαιτήσεις που επιτείνουν την καταστροφή της κοινωνίας μας τώρα πριν να είναι πολύ αργά. Και για αυτό πρέπει να νικήσει η σημερινή κυβέρνηση στο διμέτωπο αγώνα, που διεξάγει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα καταστραφούμε σαν λαός ολοσχερώς.
Χαμπίμπης Στάθης
