O AΪστόουλ Δεμπάνκ, ο διάσημος Ινδός Σιχ τραβεστί και καταστασιακός Dr.
Ψυχοθεραπευτής, αρθρογραφεί και σχολιάζει χωρίς λογοκρισία στο
enallaktikos.gr από το σούπερ μάρκετ…
Βασιλόπουλος. Σπύρου Μερκούρη. Σάββατο, 15/3, 20:00.
Ταμείο.
Το ΝΙΩΘΩ ότι μια ματιά με σκανάρει.
“Δεν θα’χει κι άδικο” σκέφτομαι, αφού πρώτη φορά πρέπει να βλέπει τον Άγιο Ονούφριο με στέκα, να αγοράζει Stoli.
Γυρίζω.
Δυό εκπληκτικές μαύρες ματάρες είναι καρφωμένες πάνω μου. Το σύνολο συμπληρώνεται από λαμπερά, σγουρά, μπουκλωτά, άφρο μαλλιά.
Tης επιστρέφω το βλέμμα. Δεν αιφνιδιάζεται. Συνεχίζει να ακτινογραφεί το Είναι μου, με τόση ανεπιτήδευτη εξεταστικότητα και περιέργεια, που θα’κανε την Κιουρί μπροστά στο Πολώνιο να μοιάζει με ηδονοβλεψία από ταινία του Ψάλτη.
Δεν μπορώ να μην κάνω κάτι γι’αυτό. Δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να μην κάνω κάτι γι’αυτό.
Μαζεύω το θάρρος μου και της προσφέρω διστακτικά κάτι.
Οι κόρες των τεράστιων μαύρων ματιών της δαστέλλονται αστραπιαία από ευχαρίστηση. Μου σκάει χαμόγελο, που να σου αναγγέλλει ο Άδωνις ότι κλείνουν όλα τα νοσοκομεία, κι εσύ να θες να πεις σαν Αλιφέρη “σας αγαπώ…”
“Δώσε φιλί στον κύριο…..” την προτρέπει, σε σπασμένα ελληνικά, η μαμά της, συνεχίζοντας τη φράση της σε γλώσσα που, αν και δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλος, είναι σίγουρα Βραζιλιάνικα.
Απλώνει τα χέρια της σαν ηλιάνθεμο προς τον ήλιο, κρατώντας παράλληλα σφιχτά και το γλυφιτζούρι – κέρασμα, και μου σκάει φιλί στο μάγουλο, με τρόπο που ΔΕΝ μπορεί να ξεχαστεί.
Γιατί μόνο τα τρίχρονα τον έχουν.
Ίσως και συ. Χαρά μου.
