Σκέφτομαι να ψηφίσω ναι και ας νικήσουν τα μουνόπανα. Του Αιστόουλ Δεμπάνγκ

Θα το θέσω όπως πάντα, συγγνώμη, όπως τις φορές που χύνω πρόωρα: Να το πάμε από την αρχή;

1. Τι ήταν ο “μηχανισμός στήριξης”;

Ήταν η διαδικασία που στήθηκε από
ΔΝΤ (thanks, fucking George), Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Ευρωπαϊκή
Ένωση, για να χορηγούνται στην Ελλάδα κάτι δεκάδες δις.

2. Γιατί να χορηγούνται στην Ελλάδα τόσα φράγκα;

α. Γιατί το Ελληνικό Κράτος ξοδεύει, ας πούμε, 10 και έχει έσοδα, από
δικούς του πόρους, 4. Άρα από κάπου πρέπει να βρει τα υπόλοιπα 6, για να
βγει ο μήνας, αλλιώς τη γάμησε. Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσουμε θερμά
όλους τους καριόληδες, μπλε και πράσινους, πολιτικούς, που από το ‘81
και μετά φρόντισαν να γίνει το ελληνικό κράτος η επιτομή του πίνακα που
ήτανε κρεμασμένος πάνω από τα τζουκ μποξ στα καφενεία, καθώς και σε κάτι
ψωρομάγαζα «Νεωτερισμοί» (σώβρακα, κυλότες), που τα’χανε στριμένοι
γέροι, του πίνακα λέω “Ο πωλών τοις μετρητοίς, ο πωλών εν τη πιστώσει”.
Και μιλάμε για τη δεξιά φωτό. Κάποιοι ίσως πουν στο σημείο αυτό «ρε μαν,
όταν στο σχολείο μιλάγανε για οικονομικά συ είχες το Μπλεκ από κάτω; Ο
δανεισμός είναι και εργαλείο στα χέρια των κρατών για προώθηση της
ανάπτυξης.» Σωστά. Αυτό το’χε πει και ο Κέην, ο περιπλανώμενος
πιστολέρο στο «Κουνγκ –Φου», συγγνώμη, ο Κέηνς, ο διάσημος οικονομολόγος
και –κρατήσου λίγο από τα καυλί του μπροστινού σου, αν το διαβάζεις
αυτό σε i-phone στο λεωφορείο- και ιδρυτής του Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου. Σε τούτη τη χώρα όμως, τα λεφτά των δανείων τα κάναμε, κατά
βάση….., ας μην πολυλογώ, άνοιξε Κλικ και Νitro ’80-’90 για μια γρήγορη
και εμπεριστατωμένη δημοσιονομική περατζάδα.

β. Γιατί στις
αρχές του 2010 οι αγορές το πήρανε τελικά χαμπάρι ότι το’χαμε γαμήσει
στον υπερδανεισμό και, με αυτά που παρήγαγε η ελληνική οικονομία, θα
έπαιρναν τα λεφτά τους, σε ακριβείς ημερομηνίες, του Αγίου Πούτσου
ανήμερα. Είπαν λοιπόν “θέλετε μπικικίνια; Επειδή είναι μεγάλο το ρίσκο,
έως τρελό, δώστε μας επιτόκιο από 12% έως και 30% (στα μακράς διαρκείας
κουρελόχαρτα, συγγνώμη, δεκαετή ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου). Έτσι
προέκυψαν αυτά που ξέραμε μέχρι τότε μόνο στις σκηνές που βεντούζαρε η
γκόμενα στις τσόντες, τα Spreads, δηλαδή η διαφορά του επιτοκίου με το
οποίο δανείζεται η χώρα η νοικοκυρεμένη, η σωστή, η σένια και του
επιτοκίου με το οποίο δανείζεται η χώρα που τα έχει κάνει πουτάνα
(Κωστάκη, πού στο διάλο έχει καλό παϊδάκι στη Ραφήνα, όλο στα τουριστίκ
πέφτω και με γαμάνε).

Έτσι γίναμε η πρώτη χώρα που, αντί να
δανείζεται όπως όλες, από τις αγορές, αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να
δανείζεται από τα κράτη της Ένωσης και το ΔΝΤ (βάλε το κανώ στον κώλο,
George), για να βγαίνει ο μήνας.

3. Γιατί γίνονταν τόσο
εντατικοί έλεγχοι από τους Τροϊκανούς, για την εκταμίευση κάθε δόσης,
που θα έκαναν τον εκπαιδευτή των πεζοναυτών στο Full Metal Jacket να
μοιάζει με αδερφή του ελέους;

Γιατί, χάρη στην ευγενή προσφορά
όλων των καριολιών, μπλε και πράσινων, που κυβέρνησαν τη χώρα από το ’81
κλπ, μην τα ξαναλέμε, ο πολιτικός και διοικητικός μηχανισμός δεν είχε
πλέον ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Φτάσαμε έτσι στο απόλυτο σημείο ΞΕΦΤΙΛΑΣ, να μας
φέρονται όπως ο πατέρας μας στο Δημοτικό («διάβασες; Διάβασα. Για φέρε
να δω» Κάποιοι βέβαια το πήγαμε ως και τη γραμματεία του Πανεπιστημίου
(πόσα χρωστάς; 2. Για φέρε να δω»). Ναι, γιατί είναι ΞΕΦΤΙΛΑ να μην
πιστεύει πλέον ο άλλος ότι θα πάρεις τα μέτρα που λες και να σε
αναγκάζει να του δείξεις τι έκανες, για να ανοίξει το πορτοφόλι. Κάποια
δε μπλε και πράσινα τι; δικό σας, καριόλια, όπως πχ. Πάγκαλος και
Γεωργιάδης χασκογελούσαν και χαίρονταν με την επιβολή αυτών των ελέγχων,
λέγοντας ότι μπήκε επιτέλους τάξη, λες και ο Μπομπ Τρα έλεγχε ΕΜΕΝΑ για
το πού είναι το γαμωνομοσχέδιο για τον περιορισμό των δαπανών και δεν
ξεφτίλιζε τους ίδιους, που κυβερνούσαν κείνη την ώρα.

4. Τι θέλει ο κοινοτικός και ο κάθε δανειστής;

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ρε μάστορα. Τα γαμωλεφτά του. Οι θεωρίες περί της κοινής
ευρωπαϊκής οικογένειας, της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, του κοινοτικού
δημοκρατικού κεκτημένου και τα ρέστα είναι τόσο ρεαλιστικές, όσο και η
θέση ότι η Ζωζώ Σαπουντζάκη είναι 60.

ΕΤΑΙΡΕΙΑ είναι η
ευρωπαϊκή ένωση ρε μαν και τίποτα παραπάνω. Με συνεταίρους που θέλουν να
πηγαίνουν καλά οι δουλειές για να πάρουνε το μέρισμα. Και, όπως σε όλες
τις εταιρείες, κάποιοι το ρίχνουνε και στις πουστίτσες, μικρές και
μεγάλες, για να βγάλουν το κάτι παραπάνω.

ΕΛΕΟΣ λοιπόν με τις
ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΕΣ του ΣΥΡΙΖΑ περί σεβασμού του Δημοκρατικής Βούλησης του
Ελληνικού λαού από τους εταίρους. Είναι σαν να έχεις δανείσει στην
οικογένεια του πρώτου ορόφου, να σου χτυπάνε το κουδούνι και να σου λένε
«αποφασίσαμε ότι πρέπει να μας κάνεις ΑΛΛΗ πρόταση για το πώς θα πάρεις
τα φράγκα σου. Και μη διανοηθείς να αμφισβητήσεις τη συλλογικότητα της
απόφασής μας. Από τότε που συμφωνήσαμε για διακοπές στα Ζαγοροχώρια
είχαμε να δούμε τέτοια ομοφωνία».

Παρεπιμπτόντως, επειδή το
κείμενο είναι μικρό και θέλω το γεμίσω, η κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια, η
αλληλεγγύη και το κεκτημένο είναι καλά μόνο όταν έχουμε να παίρνουμε
μεις φράγκα; Όταν κοροϊδεύαμε τους συνεταίρους για τις αγροτικές
επιδοτήσεις (σύμφωνα με τις δηλώσεις καλλιέργειας, η Μεσσηνία, η Κρήτη
και η Θεσσαλία έχουν την ίδια έκταση που περιλαμβάνει η περιοχή από τα
Ουράλια έως την άπω Ασιατική Ρωσία και είναι φυτεμένα όλα φίλε, νταξ,
κάποια μέρη πιο μυρωδάτα.. Και όποιος δεν έχει πανωγράψει, να με
διαγράψει και να πάει στο προφίλ του Λαφαζάνη), όταν λοιπόν τα κάναμε
τούτα, αυτό ήταν ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, fairplay και δημοκρατικό
κεκτημένο; Όταν κοινοτικά κονδύλια για ανάπτυξη επιχειρήσεων γίνονταν
πάρτυ με κωλαράκια στη Μύκονο, αυτό δεν ήταν αιμομιξία στην κοινή
ευρωπαϊκή οικογένεια; (και όπως είχε πει και ο Πατσίνο στο λόγο του στο
«Scent of a woman”, και εσείς εκεί στο βάθος, μιζαδόροι υπουργοί, μπλε
και πράσινοι, εποπτεύοντες των κοινοτικών κονδυλίων, FUCK YOU TOO)

Αν κάτι πρέπει να παλέψουμε ως οφειλέτες, δεν είναι λοιπόν να πείσουμε
τους συνεταίρους ότι άφησαν τον Kant και έχουνε γίνει Cunts, αλλά ότι,
αν θέλουνε να πάρουν τα φράγκα τους, θα πρέπει να αφήσουν την οικονομία
μας να ΞΑΝΑΔΟΥΛΕΨΕΙ (και τι δε θα’δινα να δω τον πατέρα του
Ντάϊσενμπλουμ και του Ντράγκι στη Γραμματεία του LSE και του Χάρβαρντ,
να ρωτάνε «μα πόσα μαθήματα έχει περάσει το μουνόπανο;;;».

5. ΤΙ περιλαμβάνει το plan Β του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση που δεν εγκριθεί η συμφωνία;

Όπως ξεκάθαρα, με σαφήνεια, εμπεριστατωμένα και με απλά λόγια δηλώνουν
όλοι τα πρωτοκλασάτα και τα κλασμένα στελέχη του, ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ.

Ώπα, ώπα, ώπα, πάνε να μας γαμήσουνε δω χάμου και δεν έχουμε ακριβείς πληροφορίες για το μέγεθος της πούτσας.

Τι πα να πει δεν ξέρετε, ρε καλόπαιδα; Τότε ΠΩΣ προτείνετε το ΟΧΙ ;

Ας μου επιτραπεί λοιπόν, αφού δεν μπορούνε οι σπουδαγμένοι της
Κυβέρνησης, να κάνω εγώ μια ταπεινή υπόθεση εργασίας, γιατί είχα
διαβάσει και πρόσφατα το βιβλιαράκι που δίνανε τα ΝΕΑ, «Οικονομικά» σε
σκίτσα, όχι πολύ, καμιά κατοστή σελίδες.

Day 1: Ανακοινώνουμε
στους συνεταίρους ότι η συμφωνία που μας πάσαραν δεν μας αρέσει και τους
τη γυρίζουμε, δημοκρατικά, αντιπροσωπευτικά και με αξιοπρέπεια, στα
μούτρα. Περιμένουμε λοιπόν, να μας πούνε, ΕΚΕΙΝΟΙ, τι μας προτείνουν.
Στο σημείο αυτό, δεν ξέρω πώς μου’ρθε, θυμάμαι τη σκηνή από το «Καλώς
ήρθε το δολάριο» του τρισμέγιστου Αλέκου Σακελλάριου, όπου ο αδερφός του
Κωνσταντίνου, πρώην νομάρχης Κίμωνας, και νυν άνεργος, του λέει
«ορίστε, πες μου λοιπόν τι είναι αυτή η δουλειά που ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ» και ο
Κωνσταντίνου απαντά «δεν κατάλαβες Κίμωνα, εδώ φιλήσαμε κατουρημένες
ποδιές για να τη βρούμε»

Day 1: Οι συνεταίροι απαντούν, κατά
πάσα πιθανότητα, ή εεε….μούμπλε- μούμπλε….., σίγουρα, σεμνά και
οικογενειακά, «take our genitals»

Days από την 1 και δώθε: Οι
υποχρεώσεις του κράτους συνεχίζουν να τρέχουν (και τραβάτε γαμηθείτε
όσοι μιλάτε μόνο για μισθούς-συντάξεις. Όσοι περιμένουν επιστροφή ΦΠΑ
και αμοιβές από το Δημόσιο δεν είναι μούλοι, νταξ; ). Λεφτά δεν μας
δανείζει κανείς, ούτε ιδιώτες, ούτε κράτη. Στην αρχή κόβουμε τις
σοκολάτες, μετά κόβουμε τις μπύρες, μετά κόβουμε το ψωμί, μετά
κουρευόμαστε σαν τον Κιμ Γιόνγκ Ουν και μετά κόβουμε και το σεξ, με
τέτοιο μαλί.

Γιαυτό σκέφτομαι, με όλη μου την αξιοπρέπεια, να
ψηφίσω ναι, και να προσπαθήσω για καλύτερη ζωή μέσα από το Ευρωπαϊκό
θεσμικό περιβάλλον, όσο μουνόπανα κι αν είναι αυτοί που το κουμαντάρουν.
Εν ανάγκη θα κάνω και πουστιά και θα πω στους πατεράδες τους πόσα
μαθήματα χρωστάνε.