24.7 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣΤα αιματοβαμμένα χέρια ενός ακτιβιστή

Τα αιματοβαμμένα χέρια ενός ακτιβιστή

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών κι από εκεί που στα πλαίσια των χόμπι ή της εργασίας τους δολοφονούσαν ή κακοποιούσαν αθώες ψυχές, πλέον υπερασπίζονται αυτές τις ψυχές με πάθος.

Παραδείγματα διάσημων ακτιβιστών είναι ο Ρικ ο Μπάρυ που ενώ εκπαίδευε δελφίνια για την τηλεοπτική σειρά Φλίπερ, πλέον αγωνίζεται για το κλείσιμο των δελφιναρίων όπως επίσης κι ο άνθρωπος που έγραψε το βιβλίο «Τα σαγόνια του καρχαρία» το οποίο έπειτα έγινε ταινία, ο Peter Benchly, νιώθοντας υπεύθυνος για την λανθασμένη εικόνα που έδωσε στον κόσμο για τους καρχαρίες, έγινε τελικά ακτιβιστής που υπεράσπιζε τους καρχαρίες και ευαισθητοποιούσε τον κόσμο προσπαθώντας να προάγει την αληθινή – μη βίαιη- φύση τους…

Έχω έναν φίλο λοιπόν, τον Μάριο, ο οποίος έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που θεωρήσαμε ότι αξίζει να δημοσιευτεί για να εμπνεύσει κι άλλους που ίσως βρίσκονται στην θέση που ήταν αυτός κάποτε…
Πώς έγινε η αλλαγή μέσα μου
Η αλλαγή αρχικά μέσα μου συνέβη το καλοκαίρι του 2016 όπου λόγω ανεργίας πήγα να δουλέψω σερβιτόρος εποχιακά σε μια ταβέρνα. Το μαγαζί στο οποίο εργαζόμουν σέρβιρε κατά κύριο λόγο κρεατοφαγικά πιάτα όπως τα περισσότερα μαγαζιά αυτού του είδους. Να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι ήμουν ένας άνθρωπος που ήταν από πάντα φίλος του κρέατος καθώς μου άρεσε η γεύση του και οι παραλλαγές στην μαγειρική του. Ως εκ τούτου, σαν σερβιτόρος προσπαθούσα πάντα να προωθώ κρεατοφαγικά πιάτα που ήταν και οι σπεσιαλιτέ στο μαγαζί αυτό.
Οι πρώτες αμφισβητήσεις για τον εαυτό μου και τη διατροφή μου συνέβησαν το καλοκαίρι εκείνο κατά το διάλογό μου με κάποιους πελάτες οι οποίοι, όντας κάποιοι χορτοφάγοι και κάποιοι βίγκαν, απέρριπταν ασυζητητί πιάτα τα οποία εγώ προωθούσα με πάθος καθώς τα θεωρούσα αδιαμφισβήτητα νόστιμα.
Κατά την περίοδο εκείνη λοιπόν, συμπτωματικά, είχα υιοθετήσει έναν αδέσποτο σκύλο και μία γατούλα, τα πρώτα ζώα με τα οποία ήρθα πραγματικά κοντά. Στον χώρο που εργαζόμουν δε, καθότι επαρχία, πολύ κοντά στο μαγαζί υπήρχε κι ένα κατσικάκι με το οποίο πολλές φορές έπαιζα και πήγαινα επί τούτου να το φροντίσω. Μία λοιπόν, από τις μεγαλύτερες σπεσιαλιτέ του μαγαζιού ήταν και το κατσικάκι στη λαδόκολλα. Αυτό το οξύμωρο σχήμα ήταν κι ο πρώτος και κυριότερος λόγος που ξεκίνησα να μπαίνω σε αντιφατικές σκέψεις όσον αφορά τις πράξεις μου και την διατροφή μου.
Μέσα σε διάστημα λιγότερο από μια εβδομάδα, ξεκίνησα μία πολύ σύντομη διαδικτυακή έρευνα σχετικά με τον βιγκανισμό και τον ηθικό παραλογισμό που βίωνα μέχρι τότε. Παρότι θεωρούσα αδιανόητο το να ζήσω χωρίς κρέας στη διατροφή μου – μέσα σε αυτήν την εβδομάδα είχα πάρει την απόφαση να στραφώ σε κάτι εντελώς νέο και ξένο για μένα και να γίνω βίγκαν.
Από τότε μέχρι και σήμερα
Από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις μου που μπορώ να ανακαλέσω, θυμάμαι τον εαυτό μου να αρέσκεται στο να βρίσκεται ανάμεσα στα ζώα και στην φύση, να «συνομιλεί» με αυτά, να τα «ακούει» και να παίζει μαζί τους. Η ενασχόλησή μου μάλιστα με τη φύση ήταν τόσο ζωτικής σημασίας για μένα που την διοχέτευσα ακόμη και σε λάθος δραστηριότητες όπως ψάρεμα από πολύ μικρή ηλικία και κυνήγι. Αυτό όμως που πάντοτε κουβαλούσα μέσα μου ήταν ότι τα θύματά μου δεν ήθελα ποτέ να υποφέρουν. Γι’ αυτό και πάντα προσπαθούσα να συντομεύσω την άβολη στιγμή της θανάτωσής τους.
Καρνισμός – Σπισισμός
Επειδή το πλαίσιο μέσα στο οποίο μεγάλωσα και είχα γαλουχηθεί είναι αυτό που όλοι και όλες έχουμε μεγαλώσει, δηλαδή αυτό του καρνισμού και σπισισμού, είχα πλήρως απενοχοποιήσει τις πράξεις μου αυτές και θεωρούσα τον εαυτό μου ειλικρινή κι αυθεντικό σχετικά με το πώς έφτανε στο πιάτο μου αυτό που έτρωγα, καθώς και πέραν όλων των προηγούμενων, εξέτρεφα και έσφαζα και κάποια οικόσιτα ζώα.

Τα ζώα αυτά τα διατηρούσα και τους συμπεριφερόμουν ως κατοικίδια, με αγάπη και φροντίδα, μέχρι την στιγμή της σφαγής οπότε ένιωθα πως «έπρεπε» να το κάνω γιατί το έβρισκα πιο ειλικρινές από το να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ. Αλλά ένιωθα κατά βάθος πάντα απαίσια για αυτό που έκανα αφού αυτά τα πλάσματα με είχαν εμπιστευτεί κι εγώ πρόδιδα την εμπιστοσύνη τους. Αντιφατικές σκέψεις του μυαλού οι οποίες δείχνουν πόσο βαθιά ριζωμένο είναι μέσα μας το σύστημα πεποιθήσεων του καρνισμού.

Με λίγα λόγια οι πράξεις μου αυτές δεν ήταν ποτέ ηθικά αποδεκτές μέσα μου αλλά είχα πειστεί ότι ήταν μέρος του κύκλου ζωής μας και τις οποίες είτε θα εκτελούσα εγώ ο ίδιος είτε κάποιος άλλος για εμένα, σε κάποιο απόμακρο σφαγείο.

Σήμερα
Με το πέρασμα του χρόνου αλλά και με την εκτενή έρευνα που έκανα πάνω στο θέμα αυτό, ανακάλυψα έναν ολόκληρο νέο κόσμο να ανοίγεται μπροστά μου, από προϊόντα και συνταγές μέχρι και μια ολόκληρη κοινότητα όμορφων ανθρώπων που τιμούν τις αξίες τους, της οποίας πλέον είμαι μέλος. Αξίζει να σημειωθεί ότι αγνοούσα την ύπαρξη των υποκατάστατων τυριών, αλλαντικών κ.ο.κ που μπορεί να διευκολύνουν κάποιον στην μετάβαση και πήρα την απόφαση αυτή νομίζοντας ότι θα τρέφομαι με τα 5-10 νηστίσιμα πιάτα που έχουμε μάθει να τρώμε στο σπίτι μας.
Κοιτώντας τον εαυτό μου μερικά χρόνια πίσω… δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο Μάριος που ήμουν, ως ψαράς, κυνηγός και εκτροφέας, το 2018 θα κράταγα λάπτοπ προβάλλοντας την αλήθεια με σκηνές βίας και αχρείαστης ανήθικης εκμετάλλευσης από τον άνθρωπο προς τα ζώα, όντας μέλος μιας ακτιβιστικής ομάδας για τα δικαιώματα των μη ανθρώπινων ζώων, των αδελφών μας. Αξίες απυρόβλητες που δεν γνωρίζουν σύνορα, είδη, φύλα σε έναν πλανήτη που είμαστε όλοι ίσοι, με το ίδιο αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή.

Υ.Γ Η συνέντευξη έλαβε χώρα στο εστιατόριο που έγινε η αφύπνιση της συνείδησης του Μάριου… Πώς τα φέρνει η ζωή…
Ελίζα Δημητρά

Τα αιματοβαμμένα χέρια ενός ακτιβιστή

Πηγή:ethosandempathy.org

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;