Α ΡΕΖΟΥΣ ΘΕΤΙΚΟ – Η ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ENALLAKTIKOS.GR
Παρότι η Χρυσή Αυγή διατηρεί ένα ποσοστό – που πάντα είχε η εθνικιστική δεξιά, έστω και κρυμμένο σε άλλα κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ – φαίνεται πως η συντηρητική παράταξη υφίσταται ήττα. Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων της μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος άλλωστε θα συγκυβερνήσει με ένα κόμμα της άκρας δεξιάς. Με τoν χειρότερο παραληρηματικό λαϊκισμό, πατριωτισμό του καφενείου και συνθήματα που πολλές φορές αγγίζουν το γελοίο.
Μετά τη χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ – το 1985- υπήρχε πάντα έδαφος για ένα “πραγματικά αριστερό” πολιτικό κιτς, αλλά το “κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς” άργησε τριάντα χρόνια. Όσο κάνει η πολιτική ιστορία στην Ελλάδα να αφομοιώσει τα γεγονότα.
Εδώ δίπλα στο f/b o φίλος μου Χρήστος Βασιλόπουλος μένει έκπληκτος που ακούει στα επινίκεια ενός κόμματος κομμάτια των Clash – έστω από διασκευή!. Αλλά μου φαίνεται ότι αυτό θα ήταν σημαντικό αν συνέβαινε πριν από… σαράντα χρόνια!
Ο Αλέξης δεν χρειάστηκε πολύ κόπο να γράψει τον επινίκειο λόγο. Αντέγραψε τον λόγο του Ανδρέα το 1981.Αυτό φυσικά δεν είναι κακό. Ούτε ότι αντί για Carmina Burana ακούσαμε λίγο Μίκη Θεοδωράκη και Cohen. Δείχνει απλώς πως το μουσικό ρεπερτόριο της “ριζοσπαστικής αριστεράς” έρχεται από το παρελθόν. Και μπορεί να έχει λίγη από τη γλυκειά -για την ακρίβεια γλυκόξινη- μούχλα του χρόνου. Τη μελαγχολική ευχαρίστηση της νοσταλγίας και την αίσθηση πως όλα τελικά αλλάζουν, έστω και τόσο πολύ εκνευριστικά αργά.
Φυσικά αυτός δεν είναι λόγος να μην πανηγυρίσουμε, έστω και με τριάντα χρόνια καθυστέρηση. Εγώ που “συμμετείχα” στη γιορτή, κυρίως σε συνεστιάσεις της βάσης της Αριστεράς -επειδή εκεί υπήρχε ποτό και φαγητό!- διαπίστωσα πως τα φαγητά π.χ. στη βραδιά του “Δρόμου της Αριστεράς” -κεφτεδάκια, σουτζουκάκια, καναπεδάκια κλπ- ήταν θαυμάσια, σπιτικά, καλομαγειρεμένα.
Θα’μαι πολύ ευχαριστημένος, ακόμα κι αν δεν συμβεί και τίποτα κοσμογονικό από τη νέα μεταπολίτευση. Αρκεί να αποφύγουμε την καταστροφή, νάχουμε κεφτεδάκια, λίγο κρασί και έστω μπαγιάτικη μουσική και να αποφύγουμε π.χ. ως “εχθροί του κόμματος ή του Λαού” – την εξορία. Άλλωστε τα πιο ωραία όνειρά μας είναι πολύ όμορφα για να είναι αληθινά.
Δεν επιδιώκουμε τη νίκη. Αρκεί να αποφύγουμε την ήττα. Που σημαίνει μια καλή Ισοπαλία.
Παρότι η Χρυσή Αυγή διατηρεί ένα ποσοστό – που πάντα είχε η εθνικιστική δεξιά, έστω και κρυμμένο σε άλλα κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ – φαίνεται πως η συντηρητική παράταξη υφίσταται ήττα. Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων της μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος άλλωστε θα συγκυβερνήσει με ένα κόμμα της άκρας δεξιάς. Με τoν χειρότερο παραληρηματικό λαϊκισμό, πατριωτισμό του καφενείου και συνθήματα που πολλές φορές αγγίζουν το γελοίο.
Μετά τη χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ – το 1985- υπήρχε πάντα έδαφος για ένα “πραγματικά αριστερό” πολιτικό κιτς, αλλά το “κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς” άργησε τριάντα χρόνια. Όσο κάνει η πολιτική ιστορία στην Ελλάδα να αφομοιώσει τα γεγονότα.
Εδώ δίπλα στο f/b o φίλος μου Χρήστος Βασιλόπουλος μένει έκπληκτος που ακούει στα επινίκεια ενός κόμματος κομμάτια των Clash – έστω από διασκευή!. Αλλά μου φαίνεται ότι αυτό θα ήταν σημαντικό αν συνέβαινε πριν από… σαράντα χρόνια!
Ο Αλέξης δεν χρειάστηκε πολύ κόπο να γράψει τον επινίκειο λόγο. Αντέγραψε τον λόγο του Ανδρέα το 1981.Αυτό φυσικά δεν είναι κακό. Ούτε ότι αντί για Carmina Burana ακούσαμε λίγο Μίκη Θεοδωράκη και Cohen. Δείχνει απλώς πως το μουσικό ρεπερτόριο της “ριζοσπαστικής αριστεράς” έρχεται από το παρελθόν. Και μπορεί να έχει λίγη από τη γλυκειά -για την ακρίβεια γλυκόξινη- μούχλα του χρόνου. Τη μελαγχολική ευχαρίστηση της νοσταλγίας και την αίσθηση πως όλα τελικά αλλάζουν, έστω και τόσο πολύ εκνευριστικά αργά.
Φυσικά αυτός δεν είναι λόγος να μην πανηγυρίσουμε, έστω και με τριάντα χρόνια καθυστέρηση. Εγώ που “συμμετείχα” στη γιορτή, κυρίως σε συνεστιάσεις της βάσης της Αριστεράς -επειδή εκεί υπήρχε ποτό και φαγητό!- διαπίστωσα πως τα φαγητά π.χ. στη βραδιά του “Δρόμου της Αριστεράς” -κεφτεδάκια, σουτζουκάκια, καναπεδάκια κλπ- ήταν θαυμάσια, σπιτικά, καλομαγειρεμένα.
Θα’μαι πολύ ευχαριστημένος, ακόμα κι αν δεν συμβεί και τίποτα κοσμογονικό από τη νέα μεταπολίτευση. Αρκεί να αποφύγουμε την καταστροφή, νάχουμε κεφτεδάκια, λίγο κρασί και έστω μπαγιάτικη μουσική και να αποφύγουμε π.χ. ως “εχθροί του κόμματος ή του Λαού” – την εξορία. Άλλωστε τα πιο ωραία όνειρά μας είναι πολύ όμορφα για να είναι αληθινά.
Δεν επιδιώκουμε τη νίκη. Αρκεί να αποφύγουμε την ήττα. Που σημαίνει μια καλή Ισοπαλία.
