21ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Τί έμαθα χτίζοντας έναν ξυλόφουρνο στην αυλή του σχολείου μου…
Και δεν αναφέρομαι σε αυτά που έμαθα για τη φυσική δόμηση και το cob, σε τεχνικές και χαρμάνια…
Ούτε σε εφαρμογές των ροπών, μίγματα, περιεκτικότητες, αραιώσεις και κέντρα ισορροπίας, σ’ αυτά που ο κλάδος μου περιγράφει ως «βιωματική και ομαδοσυνεργατική μάθηση»…
Ένιωσα εκείνο στο οποίο αναφερόταν ένας παλιός δάσκαλος, που διάβαζα στα νιάτα μου: πως η πρωτοβουλία αναδύεται και η δεξιότητα καλλιεργείται μέσα από την ανάληψη της ευθύνης για την ολοκλήρωση ενός πραγματικού έργου. Τότε αποκτά νόημα στην πληρότητά του και τη γνήσια ικανοποίηση πως μένει κάτι πίσω για τους επόμενους.
Έμαθα πως τα παιδιά μας έχουν μεγάλη καρδιά και μπορούν να δώσουν τον εαυτό τους χωρίς κρατήματα για να γίνει κάτι όμορφο, κάτι που να αξίζει. Μπορούν να βάλουν πλάτες. Και να καμαρώνουν για αυτό: να φέρουν στο σχολείο τους φίλους τους και τα μικρότερα αδέρφια τους.
Είδα για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό είναι σε αυτή την ηλικία να αφήσουν το στίγμα τους κάπου: το μαρτυρά κάθε βαμμένος τοίχος της Γκράβας, κάθε σκαλισμένο με ονόματα και ημερομηνίες, θρανίο. Να βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
Τα ένιωσα να μεγαλώνουν μέσα στην εμπιστοσύνη και να το ανταποδίδουν με απίστευτη δουλειά και κουβέντες όπως: «Δεν πάμε πουθενά. Δεν τελειώσαμε. Δεν έχει πίσω. Δεν έχει άλλους, εμείς θα το κάνουμε».
Τα είδα να δουλεύουν χέρι με χέρι, τα μικρότερα να κοιτάζουν στα μάτια τα μεγαλύτερα κι εκείνα να τους ενθαρρύνουν και να τα καθοδηγούν με τρυφερά αδερφικά πειράγματα. Να τα υπολογίζουν. Τα άκουσα να μιλούν τη γλώσσα της μάνας τους.
Κατάλαβα επιτέλους για τί χτυπάει η καρδιά παιδιών που δεν κατάφερα να συγκινήσω στην τάξη. Έμαθα πράγματα για τη ζωή τους-σκληρά κάποιες φορές- που έβγαιναν αβίαστα την ώρα που κουβαλούσαμε το χώμα και πατούσαμε τη λάσπη… Που δε θα τα μάθαινα μέσα από κανένα ερωτηματολόγιο και καμία συζήτηση μετά από ταινία.
Έμαθα πως το σχολείο είναι ερωτικό. Ιδίως όταν είναι ξυπόλυτο, γιατί η σχέση περνάει μέσα από το άγγιγμα και τον ιδρώτα. Χάδι.Τα έβλεπα να στεγνώνει και να ξεκουράζει το ένα το άλλο, χωρίς διάκριση. Να κουβαλούν σεσουάρ και πετσέτες.
Είχα από παλιά μια υπόνοια και επιβεβαιώθηκε: ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Και αυτή είναι η πρωταρχική έννοια της συντροφικότητας. Ανάμεσα σε ταψιά και κατσαρόλες. Ζεστό τσάι και ρυζόγαλο που έφτιαξαν για εκείνους που έχτιζαν στη βροχή.
Τα παρακολουθούσα να διασώζουν τα πρόσωπά τους, πέρα από τα στερεότυπα των ρόλων. Να λειτουργούν ολόκληρα: κορμί και ψυχή. Να χορεύουν. Να παίζουν. Και παράλληλα, η δουλειά να προχωράει.
Έμαθα ακόμη, πως υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι δοτικοί, καλόγνωμοι, όλοι μεράκι. Άνθρωποι που μπορούν να σταθούν δίπλα σε παιδιά που μεγαλώνουν μέσα από άλλα πόστα, πέρα από εκείνα του γονιού και του δασκάλου.
Κρατάω μέσα μου την εικόνα του ανθρώπου που περαστικός, σταμάτησε και χάρισε τα γάντια του σε έναν από μας που είχαν πληγιάσει τα χέρια του. Τις αγαπημένες μορφές των φίλων που ήταν πάλι εκεί, με ένα χαμόγελο κι ένα τάπερ. Τους καινούριους φίλους που έκανα και είναι σα να τους ξέρω χρόνια.Τους ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν με όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας.Και δε νιώσαμε στιγμή, μόνοι μας. Για τους συναδέλφους μου που δουλέψαμε μαζί, θα πω ότι είναι σα να ‘χουμε πολεμήσει μαζί στη μάχη. Κι αυτό δε σπάει.
Κοιτάζω τα παιδιά μας στις φωτογραφίες: όμορφα, δυνατά, χαρούμενα και αγκαλιασμένα. «Το cobσυγχωρεί», είπε κάποια στιγμή ο μάστορας, όταν ανησυχούσαμε μη γίνει λάθος. Συγ-χωρεί. Μας χωράει. Όλους. Ολόκληρους. Κι εμείς μαθαίνουμε να χωράμε μέσα μας ο ένας τον άλλο.
η δασκάλα τους
29-5-2017
