“Το χωριό του Όλοι μαζί” στην Λέσβο

Η εθελοντική συλλογικότητα οργανώσεων και πολιτών Λέσβου “Το Χωριό του Όλοι μαζί” αποτελεί ένα Συντονιστικό Δίκτυο Αλληλεγγύης που συμβάλλει στη διεύρυνση και το συντονισμό τόσο των
ομαδικών όσο και ατομικών προσπαθειών, με σκοπό την υπεύθυνη προώθηση
της κοινοτικής αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και στήριξης.

Έχοντας αρχικά ως βάση τις ήδη υπάρχουσες δομές αλληλεγγύης στην
τοπική κοινωνία μας, επιδιώκουμε μέσα από το Συντονιστικό αυτό όργανο τη
διεύρυνση και το συντονισμό τόσο των ομαδικών όσο και ατομικών
προσπαθειών, με σκοπό να προωθήσουμε υπεύθυνα την κοινοτική αλληλεγγύη,
αλληλοβοήθεια και στήριξη, να επαναφέρουμε στο κέντρο της
καθημερινότητας την κοινότητα, με δράσεις που αφορούν την υγεία, τη
σίτιση, την ανταλλακτική οικονομία, τη στήριξη των μεταναστών, την
εκπαίδευση, το περιβάλλον και πολλά άλλα.

Το εγχείρημα αυτό λαμβάνει υπόψη την πλήρη αυτονομία και αυτοτέλεια των συντονισμένων φορέων, δομών και των ατομικών διαθεσιμοτήτων και απευθύνεται τόσο σε οργανωμένες ομάδες όσο και σε μεμονωμένους πολίτες κάθε επαγγέλματος, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και καταγωγής.

Η προσπάθεια αυτή είναι σαφώς πολιτική, αλλά με κανένα τρόπο κομματική. Δεν λειτουργούμε με τη λογική της ανάθεσης, αλλά με τη λογική της αυτοενδυνάμωσης, της αυτενέργειας και της εξεύρεσης δικών μας λύσεων, δίχως εξαρτήσεις και με δικούς μας ανθρώπινους και υλικούς πόρους. Επιδιώκουμε μία συνεχή και συλλογική επαναδιαπραγμάτευση της υπάρχουσας αισθητικής, σκέψης και δράσης που θα πηγάζει άμεσα από το δικαίωμα και την ευθύνη να καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι τον τρόπο και τα μέσα που λειτουργεί μία κοινότητα.

ΙΑΤΡΕΙΟ – ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

Η ιδέα της δημιουργίας του Ιατρείου – Φαρμακείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης και γενικότερα η ιδέα της έκφρασης της έμπρακτης αλληλεγγύης απέναντι σε άτομα και ομάδες που πλήττονται με ιδιαίτερη ένταση, δεν είναι ούτε καινούρια ούτε πρωτότυπη. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις σε όλη την Ελλάδα όπου τέτοιες πρωτοβουλίες υλοποιούνται με σημαντική επιτυχία.

Το Ιατρείο – Φαρμακείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Λέσβου είναι μια εθελοντική προσπάθεια λειτουργών της Υγείας (γιατρών, φαρμακοποιών, νοσηλευτών κλπ.) και άλλων εθελοντών, που ξεκίνησε τη λειτουργία σε χώρο που παραχώρησε η Περιφέρεια Β. Αιγαίου. Οργανώνεται καταρχήν με πρωτοβουλία γιατρών, φαρμακοποιών, μελών της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης και εθελοντών πολιτών και φιλοδοξούμε να πλαισιωθεί και από άλλους εθελοντές και συλλογικότητες του νησιού μας.

Η ανάγκη για την ίδρυση και λειτουργία του προέκυψε από τη διαπίστωση ότι συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός των συμπολιτών μας που αδυνατούν να προσεγγίσουν τις υπηρεσίες υγείας. Η οικονομική κρίση, η ανεργία και η ανασφάλιστη εργασία στερούν τη δυνατότητα χρήσης οποιασδήποτε δημόσιας υπηρεσίας υγείας, συμπεριλαμβανομένου του ΕΣΥ. Αντίστοιχα ίσως και οξύτερα προβλήματα συναντούν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στις δημόσιες δομές παροχής ιατρικής φροντίδας.

Το ιατρείο – φαρμακείο απευθύνεται σε όσους βιώνουν για διάφορους λόγους, αποκλεισμό από την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και δεν μπορούν να έχουν καμία πρόσβαση σε δωρεάν υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Σ’ αυτό παρέχονται υπηρεσίες πρωτοβάθμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και πρόληψης (όχι επειγόντων περιστατικών).

Δεν υποκαθιστούμε το δημόσιο σύστημα υγείας. Πιστεύουμε ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να σταθεί δίπλα στον κόσμο που έχει ανάγκη. Ακόμα και χωρίς ασφαλιστική ικανότητα πρέπει όλοι να έχουν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας. Δεν νοείται να υπάρχει πολίτης που να μην μπορεί να διαβεί την πόρτα ενός νοσοκομείου ή ιατρείου ασφαλιστικού οργανισμού.

Το Ιατρείο λειτουργεί στην οδό Βουρνάζων 2 (πάνω από το Ταχυδρομείο Μυτιλήνης) κάθε Τετάρτη 6-8 το απόγευμα και κάθε Πέμπτη 12 – 2 το μεσημέρι. Τις ώρες αυτές λειτουργεί Παθολογικό ιατρείο και κατόπιν συνεννόησης μπορεί να λειτουργεί ταυτόχρονα και Παιδιατρικό. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα εξέτασης και διαγνωστικών εξετάσεων και από γιατρούς – εθελοντές άλλων βασικών ειδικοτήτων στα ιατρεία και εργαστήριά τους.

Απευθύνουμε κάλεσμα συνεργασίας και σε όποιον/α το επιθυμεί, πολύ περισσότερο σε φορείς που από το χαρακτήρα τους μπορούν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο. Πολύτιμη και απαραίτητη ταυτόχρονα, είναι η συλλογή και διάθεση φαρμάκων πρώτης γραμμής από οποιονδήποτε πολίτη, φαρμακείο, φαρμακ. εταιρία ή άλλο φορέα.

Τα τηλέφωνα επικοινωνίας είναι:
Ιατρείο – φαρμακείο: 2251354820
Ελληνική Ομάδα Διάσωσης: 2251021405
Ιατρικός Σύλλογος Λέσβου: 2251028182

“MKO Aγκαλιά”

για την Περίθαλψη και Στήριξη του Ανθρώπου.

Τα τελευταία χρόνια η Μ.Κ.Ο. «Αγκαλιά» με έδρα την Καλλονή εργάζεται σταθερά για τη στήριξη και περίθαλψη του ανθρώπου. Μέσα από τις προσπάθειές μας έχουν βοηθηθεί χιλιάδες πρόσφυγες και δεκάδες οικογένειες στο νησί μας, ντόπιων και αλλοδαπών. Σχετικά με το έργο μας μπορείτε να ανατρέξετε σε δημοσιεύσεις που έχουν γίνει και γίνονται κατά καιρούς σε ελληνικά και ξένα μέσα ενημέρωσης από την «Καθημερινή» έως την “Berlin Zeitung” και από τα «ΝΕΑ» και το «ΕΘΝΟΣ» έως την “Athens Plus” και την “24Heures”, για να μην αναφέρουμε0 τις πολυάριθμος εκπομπές σε τηλεόραση και ραδιόφωνο στις οποίες έχουμε συμμετάσχει ή παρέμβει.

H M.K.O. «Αγκαλιά» συνεργάζεται με κορυφαίες ανθρωπιστικές Οργανώσεις και Συλλογικότητες όπως οι «Γιατροί του Κόσμου», «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», συλλογικότητες εντός του νησιού όπως η ΟΛΣΑ. η Σίτιση Καλλονής κ.α. προσφέροντας αμφίδρομο έργο. Η δράση μας έχει επεκταθεί και σε εκτός νησιού έκτακτες ανάγκες όπως στην αρωγή άλλων ελληνικών Μ.Κ.Ο. (Σε Κάλυμνο, Ρόδο, Αθήνα) αλλά και διεθνώς, όπως για παράδειγμα στην καταστροφή στην Αϊτή (με τηλεμαραθώνιο που πραγματοποιήθηκε από κοινού με άλλες Μ.Κ.Ο. στο TV Μυτιλήνης) επισιτιστικές κρίσεις στον αναπτυσσόμενο κόσμο κ.α.

Συνεχίζουμε το έργο μας με κάθε δυνατό τρόπο. Εχουμε την δυνατότητα μέσα σε λίγη ώρα να κινητοποιήσουμε ένα μικρό αλλά οργανωμένο δίκτυο το οποίο μπορεί να προσφέρει ένδυση, παρολή ειδών πρώτης ανάγκης και σίτιση σε πρόσφυγες ή αλλες ευπαθείς ομάδες. Οι αντοχές μας τεστάρονται σχεδόν καθημερινά από το 2009. Ταυτόχρονα ,δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα σε θέματα συνειδητοποίησης της κοινής γνώμης πάνω σε θέματα ρατσισμού και διακρίσεων με την διοργάνωση σεμιναρίων, και την αρθρογραφία των μελών μας στον τύπο στην Ελλάδα και ατο εξωτερικό.

Τηλ. επικοινωνίας 2253023720.
για περισσότερες πληροφορίες:
https://www.facebook.com/groups/290548187678/

ΑΜΠΕΛΟΣ
ΟΜΑΔΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Η «ΑΜΠΕΛΟΣ» είναι μια εθελοντική ομάδα νέων οι οποία ιδρύθηκε το 2005 απαρτίζεται από 40 άτομα από διάφορα μέρη του νησιού μας , και δραστηριοποιείται γενικά σε τρείς τομείς

Περιβάλλον -Πολιτική προστασία,

Πολιτισμός

Ανθρωπινη Αλληλεγγύη

Περιβάλλον –Πολιτική προστασία

Έχει δικό της καινούργιο πυροσβεστικό αυτοκίνητο 4χ4 με ειδικό πυροσβεστικό εξοπλισμό και όλη τη αντιπυρική περίοδο κάνει ειδικές περιπολίες κάτω από τις υποδείξεις της πυροσβεστικής υπηρεσίας αφού κάποια μέλη της «Αμπέλου» έχουν εκπαιδευτεί ως εθελοντές πυροσβέστες ,ενώ συμμετέχει σε οποιαδήποτε πυρκαγιά όταν αυτό κριθεί αναγκαίο από την πυροσβεστική υπηρεσία.

Επίσης κάθε μήνα κάνει διάφορες δράσεις στο περιβάλλον όπως καθαρισμός Δάσους ,διερεύνηση και ανάδειξη διάνοιξη μονοπατιών και τσιμεντόστρωση αδιάβατων αγροτικών δρόμων.

Η ομάδα ΑΜΠΕΛΟΣ έχει ιδιόκτητο εκχιονιστικό μηχάνημα και το χειμώνα δραστηριοποιείται σε καθαρισμό δρόμων από τα χιόνια.

Επίσης η «ΑΜΠΕΛΟΣ» έχει δημιουργήσει το πάρκο ρητίνης Λέσβου καθώς και το δασικό παρατηρητήριο Αμπελικού, κάθε χρόνο επιβλέπει τον καθαρισμό δεξαμενών
.
Περιπατητικές διαδρομές.

Πολιτισμός

Κάθε χρόνο διαμορφώνει ένα πρόγραμμα ποικίλων πολιτιστικών εκδηλώσεων

Την Ετήσια γιορτή Ρητίνης εις ανάμνηση των ρητινοσυλλεκτών από το 2005 και η είσοδος είναι πάντα δωρεάν για όλο τον κόσμο.

Την ετήσια Γιορτή εθελοντισμού επίσης από το 2005 η οποία είναι η κεντρική εκδήλωση της εθελοντικής ομάδας μας και η οποία έχει πάντα τη μεγαλύτερη συμμετοχή .

Ενημερωτικές ομιλίες και προβολές καθώς και εκθέσεις φωτογραφίας.

Ως προς τον Αθλητισμό

Αθλοπαιδιές γι μικρά παιδιά.

Παλλεσβιακό τουρνουά ποδοσφαίρου 5χ5 Λέσβου το οποίο είναι μόνο για χωριά από το 2007.
Τουρνουά πινγκ πονγκ.

Αλληλεγγύη

Η Άμπελος» έχει αποφασίσει ένα μεγάλο ποσοστό από τα έσοδα και τις συνδρομές να τα διαθέτει εις στην ανθρώπινη αλληλεγγύη χωρίς διακρίσεις και πάντα χωρίς καμία γνωστοποίηση , διαφήμιση και δελτία τύπου. Σε γενική μορφή οικονομικά συνδράμει σε Λέσβιους φυλακισμένους ,παρέχει μηνιαία οικονομική βοήθεια, σε ιδιαίτερα απόρους, σε παιδιά που έχουν μπλεχτεί στη μάστιγα των ναρκωτικών και έχουν μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης και παρέχει τρόφιμά όπου υπάρχει ιδιαίτερο οικονομικό πρόβλημα.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΙΕΡΕΥΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΚΑΚΑΜΠΟΥΡΑΣ
ΑΜΠΕΛΟΣ

ΟΜΑΔΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ του Ιερού Ναού Π. Ταξιαρχών.

Η ομάδα νέων του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών καγιανίου είναι μια νεοσύστατη ομάδα η οποία δημιουργήθηκε τον Μάιο του 2012 και έχει σαν σκοπό την εθελοντική προσφορά των μελών της στις διάφορες ανάγκες του χωριού μας και γενικά την εθελοντική προφορά βοήθειας στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη.

Απαρτίζει περίπου τα 30 μέλη και μέσα στο μικρό διάστημα δημιουργίας της, έχει καταφέρει να συγκεντρώσει έναν μεγάλο αριθμό ρούχων τα οποία έχει διαθέσει τόσο στην ενορία όσο και στο νοσοκομείο Μυτιλήνης . Έχει καταφέρει να συγκεντρώσει μια σεβαστή ποσότητα τροφίμων κυρίως φασόλες, φακές, μακαρόνια, ρύζι, τα οποία έχει διαθέσει στην ενορία, στο ορφανοτροφείο Μυτιλήνης και στο κοινωνικό παντοπωλείο. Έχει συγκεντρώσει φάρμακα, τα οποία τα προμηθεύεται από τους ενορίτες οι οποίοι δεν τα χρειάζονται και σε συνεννόηση με τον φαρμακοποιό της ενορίας μας, τα διαθέτει σε ανθρώπου που τα χρειάζονται και αδυνατούν να τα προμηθευτούν.

Υπεύθυνος αυτής της ομάδας είναι ο διάκονος π. Νικόλαος Μαυρουδής τηλέφωνα επικοινωνίας είναι 22510 – 61418 και 6938 – 090958.

“Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2012 που ξαφνικά
βρέθηκα στη Μυτιλήνη. Λίγες ημέρες νωρίτερα ένα σκάφος γεμάτο
μετανάστες, που προσπαθούσε να περάσει στην Ελλάδα Τούρκος διακινητής,
ναυάγησε στα παράλια της Λέσβου και από το επόμενο πρωί η θάλασσα άρχισε
να ξερνάει πτώματα – στο σύνολο μέχρι εκείνη τη στιγμή 21.

Ήταν
μερικοί από τους εκατοντάδες που επιχειρούσαν εκείνο το διάστημα να
φτάσουν στην Ελλάδα με βάρκες καρυδότσουφλα από τα παράλια της Τουρκίας.
Η κατάσταση στη Συρία και ο φράχτης στον Έβρο, είχαν στρέψει όλη τη ροή
μεταναστών προς τη Λέσβο -παλιά γνώριμη του φαινομένου. Στην αρχή με
μικρές ροές, 10-15 άτομα κάθε τρεις μέρες περίπου αλλά όσο πλησίαζε το
τέλος του χρόνου όλο και περισσότεροι κατέφθαναν βρεγμένοι και
ταλαιπωρημένοι σε διάφορες ανατολικές παραλίες του νησιού.

Τόσοι
πολλοί είχαν μαζευτεί που πλέον ούτε η Αστυνομία δεν τους συλλάμβανε,
διότι δεν είχε πού να τους βάλει. Τα κρατητήρια είχαν φρακάρει από
οικογένειες και παιδιά. Χώρος δεν υπήρχε, οι συνθήκες ήταν τραγικές,
ούτε να τους ταΐσουν δεν είχαν κι έτσι τους άφηναν στους δρόμους.
Ξεκίνησαν βροχές, παιδιά και έγκυες μούλιαζαν στα σκαλάκια του δημοτικού
θεάτρου, έκανε κρύο και το πλήθος όλο και μεγάλωνε.

Την
ίδια ώρα στο νησί, ένα προοδευτικό νησί με αριστερό παρελθόν, ομάδες
κατοίκων από οργανώσεις όλων των ειδών, είχαν ήδη συσπειρωθεί
προκειμένου να βοηθούν συνανθρώπους.

Το είχαν ονομάσει το «Χωριό όλοι
μαζί». Από το 2009 μέχρι και το Σεπτέμβρη του 2012 οι ροές μεταναστών
είχαν σχεδόν σταματήσει κι έτσι η ομάδα είχε επικεντρώσει την προσοχή
της σε θέματα αλληλεγγύης και βοήθειας σε συμπολίτες που είχαν ανάγκη
λόγω κρίσης. Όταν όμως ξέσπασε το νέο κύμα μεταναστών και ειδικά μετά
την επίθεση Χρυσαυγιτών σε κάποιους από αυτούς -ελάχιστοι είναι αυτοί
στη Μυτιλήνη και περιορίζονται εύκολα- ανέλαβαν δράση. Πίεσαν το Δήμο
και κατάφεραν να τους παραχωρήσει τις εγκαταστάσεις της κατασκήνωσης του
ΠΙΚΠΑ στο νησί για να στεγάσουν τους μετανάστες.

Εκεί οι
εθελοντές πολίτες του «Ενα χωριό όλοι μαζί» έστησαν μέσα σε ένα απόγευμα
ένα μηχανισμό στέγασης, σίτισης και ένδυσης, ένα πρότυπο ανοιχτό κέντρο
υποδοχής μεταναστών και το λειτούργησαν εύρυθμα για ένα μήνα,
καταφέρνοντας χωρίς προετοιμασία, χωρίς τεχνογνωσία κάτι που εδώ και
χρόνια δεν είχε κάνει κανένας αρμόδιος.

Εκεί
βρέθηκα για τέσσερις μέρες μαζί με το καλό μου φίλο και φωτογράφο,
Γιώργο Μουτάφη. Κοιμήθηκα ελάχιστα, κουράστηκα πολύ, βράχηκα
περισσότερο, κρύωσα όσο ποτέ άλλοτε. Αλλά δεν έχω ποτέ νιώσει πιο
ευγνώμων για την τύχη μου που ήμουν εκεί.

Για ένα μήνα το ΠΙΚΠΑ,
μια μεγάλη έκταση με γκαζόν, πεύκα, παιδική χαρά, 11 ξύλινα σπιτάκια και
ένα κεντρικό διώροφο κτίριο που έως τότε ζωντάνευε μόνο τα καλοκαίρια
όταν γέμιζε από παιδιά της κατασκήνωσης, έσφυζε από ζωή. Χαρούμενα
πιτσιρίκια κάθε φυλής έπαιζαν στην παιδική χαρά, στο κεντρικό κτίριο
εθελοντές οργάνωναν τα γεύματα, κυρίες κατέφθαναν κουβαλώντας ζεστές
κατσαρόλες, δεκάδες πολίτες μαγείρευαν στις κουζίνες τους για να ταΐζουν
όλο αυτόν τον κόσμο που κάποιες μέρες έφτανε τα 145 άτομα. Κάτοικοι,
μαγαζάτορες, η Εκκλησία, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, σύλλογοι μάζευαν
τρόφιμα, ρουχισμό, φάρμακα.

Οι
εθελοντές έλυναν τα τεχνικά προβληματα, φέρνοντας με δικά τους έξοδα
τους απαραίτητους μάστορες -κάποιοι από αυτούς προσέφεραν εθελοντικά την
εργασία. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είχαν στήσει το αυτοσχέδιο ιατρείο
τους. Οι πρόσκοποι στέκονταν έξω από τα σούπερ μάρκετ και ζητούσαν από
τους πελάτες να δώσουν κάτι για το Χωριό. Η ομάδα κρουστών της πόλης
μάζευε χρήματα λέγοντας τα κάλαντα και τα πρόσφερε στην προσπάθεια.

«Μερικές
ημέρες λέγαμε δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσει το φαγητό κι όμως στο
τέλος πάντα γινόταν ένα μικρό θαύμα», μου έλεγε τότε η Βασιλική
Ανδρεαδέλη, που ήταν υπεύθυνη σίτισης, και σχεδόν σαν ταχυδακτυλουργός
συντόνιζε την κατάσταση. Βοηθός της ο Μαγκντί, πολιτικός πρόσφυγας από
το Ιράν που είχε κάνει αίτηση για άσυλο, αλλά πέρασε τρεις μήνες στο
κρατητήριο. Με εγγύηση του δικτύου των οργανώσεων βγήκε και τώρα
βοηθούσε στις μεταφράσεις και το συντονισμό. Όταν έλειπε, το να πεις «το
πλαστικό κουτάλι μη το πετάξεις μετά, κράτα το» στα φαρσί, ήταν άθλος.

Στο
διπλανό δωμάτιο, αυτό των ρούχων, οι μετανάστες έμπαιναν σε μικρά
γκρουπ, δοκίμαζαν, έψαχναν, κυρίως για δερμάτινα παπούτσια για να μην
μπαίνουν νερά, ντρέπονταν λίγο, ευχαριστούσαν συνέχεια, «α καλέ σου
πάει» τους έλεγαν οι εθελόντριες, γελούσαν όλοι μαζί. Μια κυρία με μαλλί
κομμωτηρίου που έφερνε κάθε μέρα φαγητό από το σπίτι της ρωτούσε
επίμονα αν τα σάντουιτς που περίμεναν να μοιραστούν είχαν ζαμπόν ή
γαλοπούλα. Προς τι το τόσο γκουρμέ ενδιαφέρον για τα σάντουιτς, ρώτησα
το Γιώργο. «Οι μετανάστες δεν τρώνε χοιρινό, είναι μουσουλμάνοι», μου
υπενθύμισε και οι άνθρωποι εδώ αγχώνονταν και για αυτό.

Δεν ήταν
μόνο δική μου αίσθηση. Ο Μπάρναμπι Φίλιπς, από τους γνωστότερους
ανταποκριτές του βρετανικού Αλ Τζαζίρα ήταν στη Μυτιλήνη για το «Ενα
χωριό όλοι μαζί» κι έμοιαζε εξίσου συνεπαρμένος. «Δεν έχω ξαναδεί ποτέ
κάτι τέτοιο», μου είπε. «Αυτή η προσπάθεια είναι μοναδική».

«Δεν
μπορεί μια κοινωνία να νιώθει καλά και να κάνει Χριστούγεννα σαν να μην
τρέχει τίποτα όταν στις θάλασσές της πνίγονται άνθρωποι, γυρνάνε
πεινασμένοι στους δρόμους ή στοιβάζονται οικογενειακώς σε κρατητήρια. Το
εγχείρημα του ΠΙΚΠΑ έδωσε τη δική του πρότυπη λύση, απέδειξε ότι ένα
ανοιχτό κέντρο υποδοχής, απάντηση στις ανθρωποφυλακές τύπου Αμυγδαλέζα
που στη Μυτιλήνη δε θέλει κανείς, είναι εφικτό. Ας αξιοποιηθούν οι
κοινοτικοί πόροι που δικαιούται η χώρα για αυτό το σκοπό κι ας γίνει
κάτι επιτέλους», μου έλεγε τότε η Εφη Λατσούδη, μια εκ των βασικών
συντελεστών της προσπάθειας.

Ο
πατέρας Κύριλλος και το μοναστήρι του, ο Προφήτης Ηλίας, συνεισέφεραν
κι αυτοί στην προσπάθεια, υπενθυμίζοντας μας ότι δεν είναι όλοι οι
παπάδες Σεραφείμ. Με τις διακόνισσές του είχε αναλάβει το μεγαλύτερο
βάρος του μαγειρέματος για το χωριό. Πήγα να τον βρω. «Αυτές τις ημέρες
είδαμε τι έγινε στην Αμερική», μιλούσε ήρεμα, αναφερόμενος στην τότε
τραγωδία του Νιούταουν όπου ένας 24χρονος είχε ανοίξει πυρ μέσα σε ένα
δημοτικό σκοτώνοντας 27 άτομα, τα περισσότερα παιδιά.

«Όλοι πονέσαμε,
είδαμε την αντίδραση του κόσμου, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Κι
από την άλλη ζήσαμε μια άλλη πραγματικότητα εδώ. Μαζεύουμε μέσα από τα
φύκια πτώματα ανθρώπων και κανένας δε νοιάζεται για αυτούς. Θα τους
θάψουμε χωρίς να τους γυρέψει ποτέ κανείς, αυτοί δεν έχουν σημασία; Αν
πνίγονταν 30 κατσίκες, και συγγνώμη που μιλώ έτσι, θα έβγαινε κι ένας
οικολόγος και θα έλεγε τα καημένα τα ζώα, πνίγηκαν. Τριάντα ζώα. Για
αυτούς τους ανθρώπους υπήρξε μόνο μια πολιτική φωνή, προσπαθούσε ο
καθένας να χρυσώσει το χάπι της ευθύνης του και τίποτε άλλο. Παίζουμε
ένα παιχνίδι στην πλάτη τους. Εμείς βοηθήσαμε τους εθελοντές του Χωριού,
όχι από θρησκευτικό καθήκον, αλλά επειδή αισθανόμαστε ότι όλοι είμαστε
άνθρωποι -άσπροι, μαύροι, κίτρινοι. Δεν μπορώ να τρώω εγώ κι ο άλλος να
πεινάει ή να είναι πνιγμένος σε μια παραλία κι εγώ να κάνω Χριστούγεννα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ένα τυπικό “θα προσευχηθούμε για αυτούς”, αλλά ο
χριστιανισμός δεν είναι αυτό. Εμείς κάναμε το ελάχιστο. Θαυμάζω τους
απλούς ανθρώπους της Λέσβου που στέρησαν το χρόνο τους από τα παιδιά
τους, από τις δουλειές τους για να βοηθήσουν. Όλοι κάνουμε την προσωπική
μας υπέρβαση. Δεν είναι καθήκον, είναι ο νόμος της αγάπης. Έτσι έχει
μάθει να χτυπάει η καρδιά, έτσι πρέπει να πορευόμαστε.»

Την
πρώτη μέρα που έφτασα στο νησί ήταν Τρίτη. Είχα ξυπνήσει στις 5 το πρωί
για να πάρω το αεροπλάνο κι ήμουν στη Μυτιλήνη κατά τις 10, άυπνη και
νηστική. Κουβαλούσα τη βαλίτσα μου, το λαπτοπ και την τσάντα μου και
ήλπιζα ότι πριν ξεκινήσω το ρεπορτάζ θα βρω λίγο χρόνο να τα αφήσω
κάπου, σε κάποιο σπίτι που θα μας φιλοξενούσαν και θα βάλω κάτι στο
στόμα μου. Σπανίως δίνονται τέτοιες ευκαιρίες στα ρεπορτάζ εκτός Αθηνών,
όσο κι αν οι γνωστοί λένε πάντα «καλές διακοπές» όταν μαθαίνουν ότι
φεύγεις για θέμα. Ο Γιώργος ήταν κάθετος, έπρεπε να βιαστούμε.

Περάσαμε
εκείνο το πρώτο μεσημέρι στο πέρα δώθε, κατασκήνωση, αστυνομία,
συνεντεύξεις. Κατά τις 4 το απόγευμα υπήρχε μια ελπίδα να μαζευτούμε για
pit stop μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο. Το τηλέφωνο του Γιώργου χτυπάει
πάντα με διάφορες πληροφορίες που δεν ξέρεις ποτέ από πού έρχονται. Μια
ακόμα βάρκα με 30 άτομα είχε φτάσει στην παραλία του χωριού Μανταμάδος,
βορειοανατολικά του νησιού. Οι μετανάστες προσπαθούσαν να φτάσουν στην
κατασκήνωση του ΠΙΚΠΑ (είχαν ήδη μάθει για αυτήν) με τα πόδια. Δεν το
ήξεραν, αλλά απείχαν 30 χιλιόμετρα.

Δεν πρόλαβα καν να σαστίσω,
σαν πλαστική κούκλα ο Μουτάφης με άρπαξε και με έβαλε στο αυτοκίνητο.
Δεν ξέρω πόση ώρα πηγαίναμε, είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Πρέπει
να είχαν περάσει 40 λεπτά, βρισκόμασταν στο πουθενά, ούτε σπίτια, ούτε
χωριά, όταν τους είδαμε σε μικρές ομάδες να κατηφορίζουν. Οικογένειες με
παιδιά, αποκαμωμένες από το περπάτημα -είχαν ήδη κάνει 5-6 χιλιόμετρα
ύστερα από μια ολόκληρη νύχτα μέσα στη βάρκα σε θαλασσοταραχή- έγκυες,
άντρες νέοι και μεγαλύτεροι. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην άκρη και βγήκαμε
στο δρόμο. «Μήπως να μεταφέρουμε μερικούς; Έστω τις έγκυες και τα
παιδιά;», είπα δειλά.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει. Το να μεταφέρεις
λαθρομετανάστες, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, είναι παράνομο και
μπορεί να συλληφθείς για trafficking. Αν είσαι δημοσιογράφος δε, και
έχεις πάει εκεί για θέμα, το πρόβλημά σου δε μένει μόνο στη σύλληψη,
αλλά και στις εξηγήσεις που θα χρειαστεί να δώσεις στον εργοδότη σου.
Εκτός αυτού, είναι λάθος να χωρίζεις την ομάδες, μεταφέροντας μερικούς
και αφήνοντας άλλους πίσω. Διστάζαμε. Μέχρι που άρχισε να βρέχει. Ελαφρά
στην αρχή. Στη Μυτιλήνη όταν ξεκινάει να βρέχει καμιά φορά ξεχνάει να
σταματήσει. Ήταν από εκείνες τις φορές. Ένιωθα το πλατσούρισμα της
πατούσας μου μέσα στη μπότα από τα πρώτα 5 λεπτά, όταν είδαμε μια
οικογένεια να έχει σταματήσει σε μια στροφή.

Ένα αγοράκι όχι
πάνω από 6 χρονών έκλαιγε πεσμένο στο χώμα, ο πατέρας του έτριβε τα
πόδια για να μην παγώσουν, η μητέρα του και μια έγκυος πλάι τους. «Αυτό
ήταν, θα τους πάρουμε», μου φώναξε ο Γιώργος. Με λίγα αγγλικά, λίγα
φαρσί που θυμόταν από τις περιπέτειές του, και λίγη γλώσσα του σώματος
συνεννοηθήκαμε με τους άντρες της ομάδας. Θα παίρναμε το παιδί, τη
μητέρα του, την έγκυο κι άλλη μια μανά με ένα κοριτσάκι και θα στέλναμε
άλλα δύο αυτοκίνητα να πάρουν τις υπόλοιπες γυναίκες και παιδιά.

Μπήκαμε
στο αυτοκίνητο. Οι τρεις γυναίκες πίσω, στην αγκαλιά τους το κορίτσι.
«Θα τον πάρεις στην αγκαλιά σου;» μου έκανε νόημα η μητέρα του 6χρονου,
για να χωρέσει. Τον έβαλα πάνω μου στον μπροστινό κάθισμα. Φορούσε την
κουκούλα του ακόμα και τα χέρια του ήταν πιο παγωμένα κι από μάρμαρο.
Ανάψαμε το καλοριφέρ στο φουλ. Ήταν τόσο ακίνητος που τσέκαρα το σφυγμό
του. Όσο ζέσταινε το αμάξι, τον ένιωθα να χαλαρώνει, μέχρι που έγειρε
στο μπράτσο μου και τον πήρε ο ύπνος. Έπιασα το χέρι του να το ζεστάνω
και με κράτησε σφιχτά. Ο Αμίρ Χουσείν είχε σώσει τη χρονιά μου.

Λίγη
ώρα αργότερα στο ΠΙΚΠΑ, οι εθελοντές παραλάμβαναν τους νέους
φιλοξενούμενους, τους έδιναν στεγνά ρούχα, φαγητό και τους έβλεπε
γιατρός. Ο Αμίρ κοιμόταν ακόμα. Δεν μπορούσα να μείνω, έπρεπε να
ξαναγυρίσουμε με δύο αυτοκίνητα να πάρουμε τους υπόλοιπους και η βροχή
ήταν πια καταρρακτώδης.

Την άλλη μέρα, είχε βγει ήλιος, τα
πιτσιρίκια έπαιζαν στην παιδική χαρά, εγώ ήμουν επιτέλους στεγνή και
φαγωμένη, το ίδιο κι ο Αμίρ Χουσείν που ήρθε να μας πει ευχαριστώ, όπως
τον δασκάλεψε η μαμά του, αγκαλιά με τον Μπομπ το Σφουγγαράκι που του
έκαναν δώρο οι εθελόντριες. Κέρδισα και μια ντροπαλή αγκαλιά.

Τρεις
μέρες μετά το χωριό έκλεισε. Η αστυνομία άδειασε το ΠΙΚΠΑ επισπεύδοντας
τις διαδικασίες των υπηρεσιακών σημειωμάτων που απαιτούνται για να
προωθηθούν οι μετανάστες στην Αθήνα, μάζεψε τον κόσμο σε κλούβες και τον
έστειλε στην πρωτεύουσα. Όλη αυτή η ιστορία εξέθετε τις αρχές. Ένα
μάτσο πολίτες κατάφεραν κάτι που ένα ολόκληρο κράτος δεν ήθελε να
καταφέρει τόσα χρόνια.

«Μα πού πάνε; Έφερα φοινίκια!» φώναζε μια
καλοντυμένη ηλικιωμένη κυρία που έφτανε στην κατασκήνωση την ώρα έφευγαν
οι τελευταίοι. Λίγο πριν κλείσει η πόρτα του αστυνομικού βαν, έδωσε την
κούτα με τα φοινίκια, όπως λένε στη Μυτιλήνη τα μελομακάρονα, στους
επιβάτες «για το δρόμο», ο αξιωματικός επιβιβάστηκε, τα μέλη αυτής της
παράδοξης, αλλά βαθιά ανθρώπινης μικρής κοινότητας που δημιουργήθηκε για
λίγο, αποχαιρετήθηκαν.

Ξέρετε, τα τελευταία χρόνια ζούμε τα
πιο φρικτά νέα της ζωής μας κάθε μέρα. Αν το συνδυάσεις και με μια
γενναία μερίδα προσωπικών προβλημάτων, κινδυνεύεις να χάσεις την ελπίδα
σου για πάντα. Εκείνη την περίοδο ήμουν πολύ κοντά. Μέχρι που γνώρισα
αυτούς τους ανθρώπους. Αυτή τη μικρή κοινωνία.

https://www.vice.com