Καθώς οι χιλιάδες πιστοί στριμώχνονταν να αγγίξουν ή να δουν τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης μίλησε για εμπόριο λειψάνων. Αλλά έσπευσε να διευκρινίσει πως είναι θρήσκος και πως είναι μάλιστα ψάλτης.
Πολλοί μπήκαν στον πειρασμό να ανοίξουν την λάρνακα και κάποιοι μίλησαν για λάθος…λείψανα. Ο καλός ερευνητής μάλισταΤάσος Δούσης υποψιάστηκε πως είναι εκεί τα λείψανα κάποιας Κατακουζηνού και όχι της Αγίας Βαρβάρας, η οποία ίσως να μην υπήρξε ποτέ.
Το ιερό λείψανο φαίνεται πως το έφερε ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος στην Βασιλεύουσα, όπου φυλασσόταν και μεταφέρθηκε στην Βενετία το 1003, όταν μια ανηψιά του Ρωμανού Αργυρού του Τρίτου παντρεύτηκε τον Δόγη Ιωάννη. Εκεί τοποθετήθηκε στο ναό του Αγίου Μάρκου και τον 18ο αιώνα μεταφέρθηκε σε μονή στο Τορκέλο κι από κει στην νήσο Μπουράνο, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα.
Την εποχή αυτή ο Κοραής κατηγορεί ευθέως την Εκκλησία ότι επινόησαν το θαύμα του Αγίου Φωτός για να ενισχύσουν τον ηλίθιο ζήλο των προσκυνητών και μιλά για «αναίσχυντο πλάσμα του Μεσαίωνα κατασκευασμένο από σκοταδιστές καπουτσίνους».
Τα πρώτα λείψανα αφορούσαν τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο Νικήτας Χωνιάτης περιγράφει στην Άλωση της Πόλης, το 1204, όταν μπήκαν οι σταυροφόροι να κλέβουν ακόμα και την πέτρα πάνω στην οποία κοιμήθηκε ο Ιακώβ και το σχοινί που ο Μωυσής είχε μετατρέψει σε φίδι, που ήταν με χιλιάδες άλλα κειμήλια στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Τίμιος Σταυρός τεμαχίστηκε για να τον μοιραστούν δίκαια οι βαρώνοι. Ένας αβάς μπήκε σε μια εκκλησία απειλώντας έναν γέροντα ιερέα που άνοιξε με εμπιστοσύνη σε ένα όμοιο του, ένα σιδερένιο κιβώτιο.
Ο αβάς γέμισε τα ράσα με τον βοηθό του και έτρεξε σαν κλέφτης στο λιμάνι ,όπου κάποιος κουβαλούσε τον σταυρό επί του οποίου ο Σωτήρας είχε σταυρωθεί, τις μεγάλες σταγόνες αίματος που είχε χύσει στη Γεθσημανή, ένα από τα νεογιλά δόντια Του και μερικές τρίχες μαλλιών από τα παιδικά χρόνια Του.
Ανάμεσα στα λάφυρα ήταν ένα από τα κομμάτια ψωμί που είχε ευλογήσει ο Χριστός στον Μυστικό Δείπνο.
Φυσικά δεν αξίζει καν να συζητήσουμε για την αυθεντικότητα τέτοιων κειμηλίων όπως το δάκτυλο το οποίο ο Άγιος Θωμάς έθεσε επί της πληγής του Ιησού, ένα κομμάτι από τον χιτώνα της Παρθένου, η ζώνη της και ο βραχίονας του Ιωάννη του Βαπτιστή.
Η Αμιένη είχε την τύχη να αποκτήσει την κάρα του Βαπτιστή. Η Σεν τον Ακάνθινο Στέφανο που φόρεσε ο Κύριος. Το σώμα του Αγίου Ανδρέα μεταφέρθηκε στο Αμάλφι.
Το Ιερό Δάκρυ μεταφέρθηκε στη Σελινκούρ, όπου λένε οι καμπάνες χτύπησαν χωρίς να τις κινήσει ανθρώπινο χέρι, γεγονός που αποδόθηκε σε θαύμα. Μερικούς μήνες αργότερα έφτασε η κάρα του Αγίου Θωμά, το αίμα του Ιησού από τον Τίμιο Σταυρό, ο ιδρώτας στον πορφυρό χιτώνα του, η κάρα του αδελφού του Ιησού, Ιακώβου και τριάντα ακόμα λείψανα.
Η λειψανοθηρία είχε αρχίσει από όταν η Αγία Ελένη έβρισκε εύκολα τεκμήρια της τότε νέας θρησκείας. Λόγω της ανάστασης δεν μπορούσαν να βρεθούν βέβαια λείψανα του ίδιου του Χριστού- πλην από τις τρίχες από τα παιδικά του χρόνια, λίγο ιδρώτα, ένα δάκρυ, τον σπόγγο κι ένα κομμάτι ψωμί που σώθηκε από τον Μυστικό Δείπνο.
Τότε άρχισε η μαζική αγιοποίηση –πολύ συχνά αυτοκρατόρων και δολοφόνων, όπως ο Μέγας Κωνσταντίνος ή ο Μέγας Θεοδόσιος, που υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο χορηγοί της κρατικής πλέον Εκκλησίας. Η φάτνη, ο σταυρός, ένα οστό αγίου, ένα άκρο, ένα κρανίο, ακόμα και μια τρίχα αγίου είναι περιζήτητα.
Πολύ συχνά αυτοκράτορες όπως Βασίλειος, ο Φωκάς κ.α. περνάνε την Χρυσή Πύλη φέρνοντας ένα τέτοιο λάφυρο που είχε πέσει στα χέρια των απίστων, αλλά διατηρούνταν. Ακόμα και ένα πουκάμισο, ένας χιτώνας, ένα γάντι έχει μια ανεκτίμητη και θαυματουργή αξία. Πιθανόν όμως η αξία να βρίσκεται στην συνήθως χρυσή λειψανοθήκη, τα δοχεία-φέρετρα που πολλοί Καλβινιστές έλιωσαν για να πάρουν τα πολύτιμα μέταλλα.
Ο χριστιανισμός φλερτάρει με το χρυσάφι και το ασήμι. Για όσους αμφιβάλλουν υπάρχουν πιστοποιητικά γνησιότητας. Γιατί θα πρέπει να αναλογισθούμε πόσα αδικήματα του Ποινικού Κώδικα θα είχε διαπράξει όποιος έκλεβε, ξέθαβε και τεμάχιζε ένα πτώμα ή τα κόκκαλα του, τα περιέφερε, περιυβρίζοντας ή εκμεταλλευόμενος τον νεκρό.
Φυσικά είναι δύσκολο να σταθεί η κατηγορία της εμπορίας, όσο αυτή της απάτης και της πλάνης. Γιατί η Αγία Βαρβάρα, όπως δεκάδες άλλες παρθένες που μαρτύρησαν- με πανομοιότυπη ιστορία, αλλά χωρίς σαφή χρόνο και τόπο-μπορεί να μην υπήρξε ποτέ.
*ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ.GR
