Το Πάσχα του Αλμπίν | Του Λάμπρου Αναγνωστόπουλου
Ο Αλμπίν ήταν 14 ετών όταν πήρε την απόφαση να ταξιδέψει στην Ελλάδα. Ήταν ένα ταξίδι που το είχε σχεδιάσει μόνος και παρά την αντίρρηση των δικών του ανθρώπων, το πραγματοποίησε, ακολουθώντας έναν μεγαλύτερο ξάδελφό του.
Ο Αλμπίν γεννήθηκε στην Αλβανία και μεγάλωσε στο χωριό Πλιάσα, κοντά στην Κορυτσά. Ο πατέρας του είχε σκοτωθεί μετά από πυροβολισμό στρατιώτη, σε μια προσπάθεια να διασχίσει τα ελληνοαλβανικά βουνά. Πολλοί Αλβανοί στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, μετανάστευαν μαζικά στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από την πείνα και τις κακουχίες που τους μάστιζε το αυταρχικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα.
Ο Αλμπίν ένιωθε ότι το χρωστάει στον πατέρα του. Έπρεπε να τα καταφέρει και τα κατάφερε. Μέχρι σήμερα, 25 χρόνια μετά, αντιμετωπίζει προβλήματα στα πόδια∙ περπατούσε ασταμάτητα επί μέρες. Κυνηγητό, φόβος, ρατσισμός, απειλές, προβλήματα με την άδεια παραμονής και την ασφάλεια.
Από τα Γιάννενα στην Καλαμπάκα και από εκεί στα Τρίκαλα. Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει δάσκαλος σαν τον παππού του. Δεν κατόρθωσε να σπουδάσει αλλά πρόκοψε αλλού. Στα 16, τον πήρε ένας ελαιοχρωματιστής για βοηθό και μέχρι τα 20 είχε μάθει καλά τη δουλειά. Σήμερα έχει δική του επιχείρηση και θεωρείται από τους καλύτερους στον κλάδο, στην περιοχή.
Παντρεύτηκε την Άννα, μια βρεφονηπιοκόμο από τα Τρίκαλα και έχουν ένα μικρό γιο. Το 2015 συνέδραμε με όποιο τρόπο μπορούσε στο προσφυγικό. Αλληλέγγυος μαζί με συλλογικότητες του τόπου, έτρεξαν να βοηθήσουν τα κύματα προσφύγων που κατέφθαναν στη γύρω περιοχή και όχι μόνο.
Έφτασε μέχρι την Ειδομένη κάμποσες φορές. Άλλωστε τις δυσκολίες και τα ζητήματα της προσφυγιάς, τα γνωρίζει από πρώτο χέρι. Φέτος το Πάσχα, ο φίλος Αλμπίν, ήταν πολύ χαρούμενος γιατί για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια είχε μαζί του στην Ελλάδα την οικογένειά του.
Η μάνα του έρχεται μια φορά το χρόνο, αλλά οι αδελφές του έχουν δικές τους οικογένειες κι εκείνες, στην Αλβανία και στην Ιταλία και δεν είναι εύκολο να ανταμώσουν όλοι.
Τα κατάφεραν τώρα και ήταν διπλά χαρούμενος γιατί αυτό συνέβη στο σπίτι του, στην Ελλάδα. Το φετινό Πάσχα του Αλμπίν ήταν διαφορετικό, αλλά η ιστορία του, είναι ουσιαστικά η οικεία ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι παρόμοια με την ιστορία του θείου μου που έφυγε για τον Καναδά στη δεκαετία του ’70, λίγο μετά τη Χούντα.
Παρά τις δυσκολίες που πρωτοσυνάντησε εκεί, προσαρμόστηκε, δούλεψε, δημιούργησε οικογένεια και έχει για 40 χρόνια δυο πατρίδες. Είναι η απόδειξη ότι με υπομονή, πίστη και ανοιχτό μυαλό, μπορούμε να συνυπάρχουμε και να προοδεύουμε, ανεξάρτητα από τον τόπο στον οποίο έτυχε να γεννηθούμε.
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
