ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΩΝΙΚΟ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ
Ευθυμογράφημα από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Πολλές φορές σκέφτομαι εκεί έξω ένα παιδάκι, όχι πιο πάνω από τριών τεσσάρων χρονών, που παίζει με την υδρόγειο σφαίρα του κι έχει και μια οθόνη πλάσμα που βλέπει παντού ταυτόχρονα. Πολλές φορές παίζει ζάρια, όπως είπε κάποτε ο παππούς Ηράκλειτος και πλείστες όσες φορές πλήττει θανάσιμα. Αναζητεί μια εικόνα, μίαν αντανάκλασιν έστω του εαυτού του και τη βρίσκει μόνον στα μάτια των ανθρώπων όταν κλαίει (από χαρά, ή από λύπη, αδιακρίτως). Γιατί γι’ αυτόν τον ευτυχισμένο Νόα (από το ΝΟΥΣ), ας τον πούμε έτσι, δεν υπάρχει λύπη μήτε χαρά. Το καλό και το κακό το αντιλαμβάνεται μόνον από τις συνέπειές του στα κακομοίρικα πλάσματα που τρέχουνε σα μυρμήγκια στη ράχη της γης και κρύβουνται στα σωθικά της. Τι πλάκα που έχουν όταν θαλασσοπνίγονται και ζητάνε βοήθεια κουνώντας τα χεράκια τους προς τον ουρανό!
«Όχι, δεν έχουν καθόλου πλάκα. Να με συμπαθάτε καλέ μου κύριε κι αφέντη μου. Βοήθησέ μας σε παρακαλώ, όλους αδιακρίτως. Και τους κακούς. Ειδικά αυτούς. Πρώτα-πρώτα. Για να πάψουνε να μας συγχύζουνε, να μας πειράζουνε και να μας κάνουνε bulling», του γράφει ένα παιδί από το Προνήπιο τής Κηφισιάς. Του είχε πει η νταντά του πως έτσι πρέπει να κάνει κι εκείνο ακολούθησε τη συμβουλή του. Ούτως ή άλλως, η μαμά του κι η γιαγιά του δεν του μιλάνε συχνά. Μόνο για να του κάνουν παρατηρήσεις και να το δείρουν. «Τι σκύλες! Συν-γνωμούλια, θεέ μου. Δεν ήθελα να σε τσαντίσω. Γούστο έχει να αρχίσεις να μου ρίχνεις κεραυνούς και δεν θα το αντέξω. Σου το λέω. Μόνο αυτό μας έλειπε! Αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα… Υποτάσσομαι στο θέλημά σου».
Μερικές φορές σκέφτομαι πως είναι κάποιος εκεί έξω, έξω από το ενυδρείο, τον δοκιμαστικό σωλήνα, το τσίρκο που ονομάζεται ΓΗ και μας κοιτάει μέσα από τον μεγεθυντικό φακό του (μέσα από κάποιο μικροσκόπιο, δεν ξέρω, πάντως φαίνονται κι οι μικρές φλεβίτσες από το ασπράδι των ματιών του – σαν αυγό δίκορκο είναι!
Πολλά τα περιστατικά και σαν προσυμφωνημένα, τόσα πολλά «τυχαία» μαζεύονται μαζί που κι ο πλέον ανυποψίαστος αρχίζει να μυγιάζεται πως «κάτι γίνεται εκεί έξω, δεν μπορεί». Το Σύμπαν ειρωνικό εστί κι εμείς βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε ελεύθερα όντα, με «ελεύθερη βούληση» και τα συναφή, ενώ κάποιος που μας βλέπει «από ψηλά» σίγουρα ξέρει προς τα πού κατευθύνεται το τραμ που επιβαίνουμε εκ γενετής. Αυτοί που αλλάζουν γραμμή; Που πηδάνε έξω από το βαγόνι εν κινήσει; Που δεν πάσχουν από ναυτία του κενού; Λίγοι, ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού σε κάθε αιώνα.
Οι άλλοι όλοι ακολουθούμε την πεπατημένη. Κι όπως έλεγε ο παππούς μου στον πατέρα μου, που δεν φαίνεται να τον συμπαθούσε ιδιαίτερα: «Εσύ παιδί μου, βόδι εγεννήθηκες και …λουκάνικο θα καταλήξεις!!!». Όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι πως ο παππούς ο Κώστας ήταν ένας φιλόσοφος της ζωής, βαθιά σπουδαγμένος μέσα από βάσανα, πολέμους, κακουχίες. Είχε μάλιστα πολεμήσει και στην Ανατολή. Γύρισε κουβαλώντας ένα άλογο να κουτσαίνει από τη γάγγραινα (το κακόμοιρο) και μια ερωτοχτυπημένη τουρκάλα με φερετζέ που τον ακολούθησε (η ταλαίπωρη)… Χάθηκαν τα ίχνη της δύο μέρες μετά τη «φιλοξενία» της στο στάβλο που της επεφύλαξε η σύγχρονη Κλυταιμνήστρα. Πάντως εκείνη δεν τη λέγανε Κασσάνδρα. Αυτό το τελευταίο δεν είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, αλλά προέκυψε για τις ανάγκες της μυθοπλασίας και την οικονομία της αναγνώσεως, καθ’ ότι το διήγημα, ως «μικρή φόρμα» (έτσι το λένε τώρα) και «σύντομο πεζό» πρέπει να καταλήγει σε μια ανατροπή ή έκπληξη. Κάποια κορώνα τέλος πάντων πρέπει ν’ ακουστεί για να ξαναγυρίσουμε στις δουλειές μας ήσυχα-ήσυχα και να ξαναβουλιάξουμε στα συνηθισμένα προβλήματά μας: σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά. Γι’ αυτό χρειάζονται κι οι διασκεδαστές, οι καραγκιόζηδες, οι ψυχαγωγοί, οι θεατρίνοι, οι καραγκιοζοπαίχτες κι …ελόγου μου! Νομίζω… βαυκαλίζομαι… ό,τι μπορεί κανείς! Και κουβέντα δεν θέλω. Άντε μην αρπαχτούμε στα χέρια. Από αστεία εγώ δεν παίρνω. Όπως όλοι οι …ευθυμογράφοι! «Βαθιά κατεθλιμμένοι άνθρωποι, δυστυχισμένοι κι αξιολύπητοι», θα λέγανε κάποιοι-κάποιοι. Αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη. Δεν σκοπεύω. Ουδόλως.
Τόσες αρνήσεις πια, ίσον μίαν κατάφασιν. Ζωή άνευ όρων και ορίων, Ελευθερία, Δημιουργικότητα, Χαρά, Παραγωγικότητα. Μόνο μέσα στην Εργασία βρίσκουμε την πραγματική ελευθερία που μας ταιριάζει κι αναλογεί στον κάθε έναν, στην κάθε μία μας… Έτσι, για να μην είμαστε ρατσιστές με την κατάχρηση του αρσενικού άρθρου που πάει να γίνει ουδέτερο μετά την κατάργηση του τελικού νι. Όπως παραδείγματος χάριν λέμε: «πάω να δω ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ», λες και πρόκειται για ένα μωρό παιδί που δεν έχει μπει στην εφηβεία ακόμα, ενώ εκείνος έχει …υπερπηδήσει πολλά εμπόδια, απανταχού τής γης… Άντε, σας αφήνω τώρα γιατί πολύ σας ζάλισα. Τα ξαναλέμε, με το καλό… Άντε τζάνε μου. Θα σε ψάχνει η μανούλα σου για το φαγητό. Παράτα αυτό το ρημάδι το κινητό, μη σου το σπάσω στο κεφάλι εγώ και δεις τον ουρανό σφοντύλι», ουρλιάζει μια κυρία από το φωταγωγό και το παιδί της (ποιο παιδί; 38 χρονών ο Γιωργάκης), ΤΟ ΓΙΩΡΓΙ, επιχειρηματολογεί περί του αντιθέτου. Δίκαιος κι Άδικος Λόγος που λέμε στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη. Κάτω από μαύρα σύννεφα πασχίζουμε όλοι να ξαλεγράρουμε. Γι’ αυτό γράφω τα ταπεινά αυτά ορνιθο-πληκτρο-σκαλίσματα!!! Άντε τώρα στο καλό, γιατί μου έπεσε ….η γλυκόζη στον εγκέφαλο και λυσσάω για κάτι γλυκό… Το πολύ γράψε-γράψε…. (συμπληρώστε το μόνοι σας, εγώ αδυνατώ όταν είμαι σε …υπογλυκαιμία).
Κωνσταντίνος Μπούρας
