Αν μου ζητούσαν να εξάγω ένα συμπέρασμα για την εκλογική διαδικασία, θα ήμουν στη δυσάρεστη θέση να πω πως είμαι απογοητευμένη.
Θεωρώ πως στα θέματα της εκλογής πολιτικού αρχηγού πρέπει να είμαστε δέκα φορές πιο βέβαιοι, γνωρίζοντες πως αυτή είναι μία επιλογή που επηρεάζει ακόμα και τους ανθρώπους εκείνους που δεν την ασπάζονται.
Θεωρώ πως οι περισσότεροι εκλογείς δεν ψηφίζουν με βάση εκείνον που θεωρούν πολιτικά ικανό, αλλά κινούνται περισσότερο με την επιθυμία τιμωρίας και με εκδικητική διάθεση.
Ψήφισαν Σαμαρά για να διώξουν τον Παπανδρέου, ψήφισαν τον Τσίπρα για να διώξουν το Σαμαρά, ψήφισαν Μητσοτάκη για να διώξουν τον Τσίπρα. Δεν υπάρχει ένας σκοπός, υπάρχει μόνο το ‘’θα ψηφίσω αυτόν για να φύγει ο προηγούμενος’’.
Είμαι απογοητευμένη, διότι αδυνατώ να αντιληφθώ εκείνους που ψήφισαν ένα κόμμα το οποίο ευθύνεται για όλα τα δεινά της Ελλάδας, εκείνο από το οποίο προήλθαν τα πάντα.
Ένα κόμμα του οποίου ο αρχηγός θυμώνει για το επίδομα 200 ευρώ που παίρνουν οι φτωχότεροι συμπολίτες, τη στιγμή που εκείνος αυτό το ποσό το δίνει καθημερινά ως φιλοδώρημα στα ακριβά εστιατόρια που γευματίζει.
Ένα κόμμα του οποίου ο αρχηγός προέρχεται από μία οικογένεια η οποία κατέκλεψε την Ελλάδα και αποτελείται από ανθρώπους που έχουν εμπλακεί σε παιδεραστία και σε σκάνδαλα.
Ένα κόμμα που συμπεριφέρεται ρατσιστικά και χαρακτηρίζεται από έντονη προσωποληψία, θεωρώντας πως η αξία του ανθρώπου καθορίζεται από το επάγγελμα, το πτυχίο ή την κοινωνική θέση.
Με μία αλαζονεία που ξεχύνεται στην “καθαρίστρια”, τον “κακό μαθητή”, τον “φτωχότερο”.
Ένα κόμμα του οποίου ο αρχηγός λυσσάει με τον πρωθυπουργό που πήγε ένα Σαββατοκύριακο σε ένα σκάφος, τη στιγμή που ο ίδιος ζει μέσα στα πλούτη και τη χλιδή, επιδεικνύοντάς τα συνέχεια.
Ένα κόμμα του οποίου ο αρχηγός αρνήθηκε να παρευρεθεί σε έναν προεκλογικό διάλογο και να μιλήσει ανοιχτά για τους σκοπούς του, τη στιγμή που ο αντίπαλός του πήγε σε ένα αντίπαλο κανάλι.
Έναν άνθρωπο που βρήκε χρόνο να πάει στον Αρναούτογλου και να αναγνωρίσει τον Sin Boy, από το να μιλήσει με τον πολιτικό του αντίπαλο για τα σχέδιά του.
Ήμασταν μία χώρα που βρισκόμασταν στο χείλος της καταστροφής, μία καταστροφή που προκάλεσαν τα πράσινα και τα μπλε δεκαετίες ολόκληρες.
Δεν πρόλαβα να ζήσω τις εποχές που το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κυβερνούσε τη χώρα, 26 χρόνια όμως ακούω συνεχώς φράσεις όπως “μία ζωή μαλώνουν δύο κόμματα για το ποιο θα φάει τα περισσότερα”.
Ήρθε ένας άνθρωπος και ανέλαβε, έδωσε το ΚΕΑ, το επίδομα ενοικίου, έναν μισθό παραπάνω, σύμφωνο συμβίωσης, ελευθερίες σε καταπιεσμένους ανθρώπους, ελεύθερη πρόσβαση σε νοσοκομεία, χαμηλότερη τιμή σε τρόφιμα.
Πείραξε το γεγονός που οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι απέκτησαν κάποια δικαιώματα παραπάνω. Λες και το όνομα της Μακεδονίας δε θα ερχόταν, όσο και να χτυπιόμασταν εμείς ή ο οποιοσδήποτε, ήταν θέμα χρόνου.
Και αντί να επιρρίψουμε περισσότερες ευθύνες στα κόμματα που λεηλάτησαν τα πάντα επί σαράντα χρόνια και από αυτά ξεκίνησαν τα ΠΑΝΤΑ, κατηγορούμε κάποιον που υπήρξε πρωθυπουργός μόνο τέσσερα χρόνια.
Τι να πεις, η λήθη είναι και μία πάθηση. Μας αρέσει μάλλον να μας χτυπάνε, να μας παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα, μας αρέσει να θρέφουμε το κεφάλαιο και έχουμε κυριευθεί από το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”.
Ας μας λυπηθεί κάποιος, διότι το κεφάλαιο ΗΔΗ γελάει…
