Γράφει ο Θανάσης Παπαγεωργίου
«Έτσι λοιπόν.
Ασελγώ σε ένα παιδί και το έγκλημά μου παραγράφεται
βάσει μιας πουτανιάς των Νόμων.
Ξεβρακώνω μια κοπελίτσα στο δρόμο για να
διαπιστώσω αν όταν έχει περίοδο αντί
για σερβιέτα βάζει μολότωφ, κατεβάζω το σλιπάκι ενός αγοριού κάνοντας
πως τον πηδάω(εμείς οι ράμπο οι αρσενικάρες), εισβάλλω σε οποιοδήποτε
σπίτι μου γουστάρει, όποτε και όπως θέλω(επειδή είμαι εξουσία ρε!) και ο
υπουργός διαπιστώνει ότι δεν έγινε καμιά αστυνομική αυθαιρεσία.
Μετά από πολύ βασανιστική σκέψη αποφασίζω ότι οι δολοφονικές συμμορίες,
οι τρομοκρατικές φασιστικές οργανώσεις, οι οργανωμένες επιθέσεις των
ταγμάτων εφόδου, δεν έχουν καμιά σχέση με τη δολοφονία του Φύσσα και
ζητώ την απαλλαγή των καθαρμάτων που τον έφαγαν.
Είμαι αστυφύλακας,
σκοτώνω ένα ανυπεράσπιστο παιδάκι 14 χρονών και αποφυλακίζομαι λόγω
‘’σύννομου’’ βίου.
Ανήκω σε μια σπείρα που κατάκλεψε το Δημόσιο, και
αθωώνομαι επειδή κάποιος άθλιος κατασκεύασε ένα παραθυράκι για να
ξεγλιστράνε οι άλλοι άθλιοι.
Και δηλώνω υπηρέτης της Δικαιοσύνης.
Και σε ρωτάω εισαγγελέα.
Αν το αγοράκι που πασπάτεψε ο κύριος
μεγαλόσχημος ήταν παιδί σου, αν ήταν γιος σου ο Φύσσας, αν ψαχουλεύανε
οι μπάτσοι κι οι μπατσίνες τη δική σου κόρη, αν ήταν το μοναχοπαίδι σου
εκείνο το παιδί που του τραβάνε το σλιπάκι οι τζάμπα μάγκες του κάθε
ολίγιστου υπουργού που επιβάλλουν τον Νόμο και την Τάξη, θα είχες το
θράσος να αποφυλακίζεις, να αθωώνεις, να παραγράφεις, έτσι επειδή τάχα
μου το λέει ο Νόμος.
Ποιανού Νόμος, θα έλεγες, αν αισθανόσουν τι θα πει
ευθύνη.
Πες, εισαγγελέα, με το χέρι στην καρδιά: είσαι με το μέρος
του Κρέοντα ή της Αντιγόνης;
Το τέλος και των δύο το γνωρίζεις.
Ένα από
τα δύο θα είναι και το δικό σου.
Αν φοβάσαι, παραιτήσου.
Αν σε απειλούν ή
σε εκβιάζουν κατάγγειλέ το. Θα γίνεις ήρωας.
Στην κηδεία σου θα
χειροκροτάνε το ξόδι. Καλύτερο από το να το φτύνουν.»
Θανάσης Παπαγεωργίου
φωτο: Θανάσης Παπαγεωργίου/Facebook
O Θανάσης Παπαγεωργίου είναι Έλληνας σκηνοθέτης και ηθοποιός. Γεννήθηκε στην καισαριανή
στις 16 Φεβρουαρίου του 1938. Σπούδασε Θέατρο στη Δραματική Σχολή του
Χρήστου Βαχλιώτη. Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση γίνεται το 1962 στο
θίασο του Κ. Λειβαδέα. Μέχρι το 1965 συνεργάζεται με τους θιάσους Β.
Διαμαντόπουλου-Μ. Αλκαίου, Τίτου Βανδή, Μιράντας-Μπάρκουλη, Ηνωμένων
Καλλιτεχνών, Ελευθέρας Σκηνής κ.ά. οπότε εγκαταλείπει το θέατρο και
ασχολείται με τον Κινηματογράφο, γυρίζοντας σαν σκηνοθέτης,
σεναριογράφος και ηθοποιός την ταινία Επί εσχάτη προδοσία(1968).
Το 1969 ιδρύει στην Κοκκινιά μαζί με τη Λήδα Πρωτοψάλτη και τον
Τάκη Καλφόπουλο τον θίασο ‘Βήματα’. Η πρώτη του σκηνοθεσία είναι «Η αυλή
των θαυμάτων» του Καμπανέλλη. Η δικτατορία διαλύει τον θίασο μετά από
λίγους μήνες και αφού είχε προλάβει να μεταφέρει τις δραστηριότητές του
στο Θέατρο Φλορίντα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου παρουσίασε και τα έργα
Αντιγόνη, του Ζαν Ανούϊγ και Η ενοχή του πρωτοεμφανιζόμενου Μάριου Χάκκα.
Το 1971 ιδρύει μαζί με την ηθοποιό Ελ. Καρπέτα το Θέατρο ΣΤΟΑ*,
το οποίο διευθύνει μόνος του από το 1974 έως σήμερα που διανύει την
48η(2018) θεατρική του περίοδο. Στο θέατρο αυτό έχει ανεβάσει περίπου
ενενήντα έργα, κυρίως νεοελλήνων συγγραφέων (Χάκκας, Ποντίκας,
Διαλεγμένος, Ν. Παπαγεωργίου, Κουρετζής, Ραίσης, Θωμόπουλος, Μανιώτης,
Μέντης, Βέργου, Μποστ, Καμπανέλλης, Φακίνος, Παπακυριάκης, Κονδύλη,
Ασλανίδου, Τσίρος κ.ά.), αλλά και Βάϊς, Μποντ, Λόρκα, Κέσλερ, Πιραντέλο,
Στρίντμπεργκ, Χάμπτον καθώς και ‘Τρωαδίτισσες’, ‘Εκάβη’, και ‘Ιφιγένεια
εν Αυλίδι’ του Ευριπίδη.
Έχει σκηνοθετήσει στο Εθνικό Θέατρο(‘Λίγο πριν, λίγο μετά’ του Δ.
Κορδάτου, ‘Μπουλουκτσήδες’ του Στρατή Καρρά, ‘Μαχαίρι στο κόκκαλο’ του
Κ. Μουρσελά, ‘Παραμύθι χωρίς όνομα’ του Ι. Καμπανέλλη και ‘Πανηγύρι’ του
Δημ. Κεχαίδη), στο «Άρμα Θέσπιδος»(‘Το τάβλι’ του Δημ. Κεχαίδη και ‘Το
τέλος’ του Γ. Χριστοφιλάκη), στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων(‘Φαύστα’ του Μποστ)
και σε ιδιωτικά θέατρα.
Το 1999 με τη ΣΤΟΑ σκηνοθέτησε τη λαϊκή όπερα του Μίκη Θεοδωράκη «Το
τραγούδι του νεκρού αδερφού». Το ίδιο έργο σκηνοθέτησε για το θέατρο
Badminton το 2015, με βασικό κορμό του θιάσου την ομάδα του από το
Θέατρο ΣΤΟΑ.
Εκτός Στοάς έχει παίξει μόνο στο Θέατρο Τέχνης(συμπαραγωγή με τη ΣΤΟΑ)
τον μονόλογο του Γ. Τσίρου ‘Διαλέξεις αθλιότητας’ σε δική του
σκηνοθεσία(2014) και στο Θέατρο Μουσούρη, στο έργο των Κεχαΐδη-Χαβιαρά
‘Δάφνες και πικροδάφνες’(2015-16) σε σκηνοθεσία Π. Φιλιππίδη.
Στην τηλεόραση σκηνοθέτησε θεατρικά έργα για το Θέατρο της
Δευτέρας. Επίσης σκηνοθέτησε, μαζί με τον Πολ Σκλάβο, και πρωταγωνίστησε
στη σειρά «Μαντάμ Σουσού». Έπαιξε στις σειρές «Το λαχείο» (Ν. Αλευράς),
«Μικροί μεγάλοι» (Αρης Παπαθεοδώρου) και «13ο κιβώτιο» (Τ. Ψαρράς).
Στον κινηματογράφο έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία της Ελίνας
Ψύκου ‘Ο γιος της Σοφίας’(2015), όπου τιμήθηκε με το βραβείο Β’ ανδρικού
ρόλου από την Ακαδημία Κινηματογράφου και στην ταινία του Ζαχαρία
Μαυροειδή ‘Ο απόστρατος'(2018) και είχε φιλικές συμμετοχές σε ταινίες
των Τσεμπερόπουλου και Περράκη.
Έχει γράψει πέντε θεατρικά έργα, τα «89,90fm stereo», «Άντε γεια»
(εκδ. Κέδρος), «Τελεία gr»(εκδ. ΣΤΟΑ), «Ακούω ήχον κώδωνος» και
«Αντριάνα»(εκδ. ΣΤΟΑ) τα οποία παίχτηκαν όλα στη Στοά σε δική του
σκηνοθεσία.
Επιφυλλίδες του από την εφημερίδα «Τα Νέα», στην οποία
αρθρογραφούσε επί 20 χρόνια, εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Καστανιώτη με
τίτλο «Εγκωμιάζοντας εγκλήματα».
Συνεργάστηκε και συνεργάζεται ακόμη με διάφορες εφημερίδες, περιοδικά
και τον ηλεκτρονικό Τύπο.
Το 2011 εκδόθηκε από τις εκδόσεις της Στοάς το βιβλίο του «Γ΄ στάση
Ζωγράφου – 40 χρόνια Θέατρο Στοά», ένα χρονικό της σαραντάχρονης πορείας
του Θεάτρου ΣΤΟΑ.
Το πρώτο του βραβείο ήταν από το Φεστιβάλ Ιθάκης το 1974 για
καλύτερη παράσταση συνόλου στο ‘Σκιάχτρο’ του Πέτερ Βάϊς.
Το 1976, από το ίδιο φεστιβάλ, παίρνει το βραβείο καλύτερης παράστασης
για το ‘Χάσαμε τη θεία, στοπ’.
Το 2000 βραβεύτηκε με το βραβείο Κουν για τη σκηνοθεσία του στο έργο «La
cumparsita» του Παν. Μέντη.
Το 2001 βραβεύτηκε από το περιοδικό Αθηνόραμα με τρία πρώτα βραβεία για
την παράσταση «Εκάβη» του Ευριπίδη (σκηνοθεσίας, παράστασης, φωτισμών).
Το 2002, στον ίδιο διαγωνισμό, βραβεύεται με το 2ο βραβείο σκηνοθεσίας
και το 2ο καλύτερης παράστασης για το θεατρικό ‘Ακούω ήχον κώδωνος’, ένα
έργο που έγραψε ο ίδιος χρησιμοποιώντας πεζά κείμενα, λεζάντες,
ποιήματα, αποσπάσματα έργων κλπ. από έργα του Μποστ.
Το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο «Φώτος Πολίτης» για την συνολική
προσφορά του στο θέατρο.
Το 2017 πήρε το βραβείο δεύτερου αντρικού ρόλου, από την Ακαδημία
Κινηματογράφου για τον ρόλο του κ. Νίκου, στην ταινία της Ελίνας Ψύκου
‘’Ο γιος της Σοφίας’’.
Έχει διδάξει υποκριτική στις σχολές Π. Μ. Βεάκη, Π. Κατσέλη και
Εθνικό Ωδείο και σειρά μαθημάτων στο Θεατρολογικό Τμήμα της Σχολής Καλών
Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Το 1990-1993
δημιούρησε δικό του θεατρικό εργαστήρι με μαθητές κυρίως φοιτητές του
Θεατρολογικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Αθηνών. Υπήρξε διευθυντής της
Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2005-2006).
Από το 1980 μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος διαφόρων επιτροπών του
Υπουργείου Πολιτισμού για θέματα Πολιτιστικής Πολιτικής, Δραματικών
Σχολών, Βράβευσης Θεατρικών Συγγραφέων.
Μέλος του Δ.Σ. του Θεατρικού Μουσείου.
Από το 2015-2018 διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου.
