ΗAPPY NEW YEAR*
Eίσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι κι ο πονοκέφαλος έντονος, μ’ ελαφρύ γαργαλητό στο λαιμό και δέκατα, τα ήπια συμπτώματα της μετάλλαξης Όμικρον. Ανταλλάσσεις μηνύματα με πολλούς, διαδικτυακούς και πραγματικούς φίλους. Εκμεταλλευόμενος την κατάστασή σου, -ο πονοκέφαλος δεν σου επιτρέπει να διαβάσεις ή να δεις κάτι, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς- επικοινωνείς με ανθρώπους που δεν είχες τον χρόνο ή την όρεξη άλλοτε να το κάνεις. Μπορεί να είναι εσωτερική ανάγκη, ή επακόλουθο των ενοχών· που εξαφανίζεσαι συχνά-πυκνά. Συνειδητοποιείς ότι οι περισσότεροι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με σένα: κρεβατωμένοι και μόνοι, αγκαλιά με κινητά και τάμπλετ. Πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, όταν Παραμονή Πρωτοχρονιάς ανακοινώνονται 40.000 κρούσματα; O τελευταίος καφές που ήπιες έξω ήταν χωρίς μουσική, απόρροια του παράλογου μέτρου κατά της διασποράς του ιού.
Παραμονές Πρωτοχρονιάς χωρίς μουσική, αφού ούτως ή άλλως ο θόρυβος που έκανε το ’21 ήταν πολύ δυνατός. Διακόσια χρόνια “Επανάστασης” και πρέπει να επαναπροσδιοριστούν πολλά βασικά πράγματα: “Δημόσια” υγεία, που παύει να είναι αγαθό δημόσιο και δωρεάν, εργασιακές σχέσεις, αλλά και προσωπικές. Οι σκέψεις σε κουράζουν. Προσπαθείς να διαβάσεις “μαθήματα λογοτεχνίας” του Χούλιο Κορτάσαρ. Ασυναίσθητα σχεδόν, πιάνεις το βιβλίο, γιατί ο Κορτάσαρ από μόνος του σου βγάζει μια ερωτική διάθεση που έχεις ανάγκη. Τονίζει συνεχώς ότι η ερωτική ζωή κάποιου είναι εξίσου σημαντική και θεμελιώδης με την ψυχική, την πνευματική και τη συναισθηματική. Ο ερωτισμός στη λογοτεχνία, άρα και στη ζωή, είναι απαραίτητος για να προχωρήσεις μπροστά. Διακόπτει ο θόρυβος των πυροτεχνημάτων: “Μπαμ- μπουμ!” Ο χρόνος άλλαξε. Παίρνεις αγκαλιά τον γάτο σου που έχει χωθεί κάτω από το κρεβάτι απ’ την τρομάρα του. “Τι ηλίθιο και θορυβώδες έθιμο”, σκέφτεσαι, και κοιτάς από το παράθυρο. Happy New Year!
*HAPPY NEW YEAR
Κοίταξε, δεν ζητάω πολλά,
μόνο το χέρι σου να το ‘χω
σαν βατραχάκι που κοιμάται έτσι ευχαριστημένο.
Χρειάζομαι αυτή την πόρτα που μου έδινες
για να μπω στον κόσμο σου, αυτό το κομματάκι
από ζάχαρη πράσινη, από στρογγυλό χαράς.
Δεν μου δανείζεις το χέρι σου αυτή τη νύχτα
του τέλους του χρόνου από βραχνές κουκουβάγιες;
Δεν μπορείς για λόγους τεχνικούς.
Λοιπόν το σχεδιάζω στον αέρα, υφαίνοντας το κάθε δάχτυλο,
με το μεταξωτό ροδάκινο της παλάμης
και την ανάστροφη, αυτή τη χώρα των γαλάζιων δέντρων.
Έτσι το παίρνω και το αντέχω,
σαν απ’ αυτό να εξαρτιόταν
παρά πολύ απ΄ τον κόσμο,
η διαδοχή των τεσσάρων εποχών,
το λάλημα των πετεινών, ο έρως των ανθρώπων.
(Το ποίημα “Happy New Year” του Χούλιο Κορτάσαρ, περιλαμβάνεται στη συλλογή “Η σύνθλιψη των σταγόνων”, Εκδόσεις “Bibliotheque”, 2015, σε μετάφραση Βασίλη Λαλιώτη)
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
