Ήταν πριν από επτά χρόνια και ένιωθα πολύ κουρασμένος όταν συνέβη. Δεν θυμάμαι τι με ώθησε να το κάνω. Είχα περάσει πάρα πολύ χρόνο σε ένα μέρος. Όλα τα πράγματα που είχα συλλέξει με κρατούσαν εκεί. Κανείς δεν χρειάζεται οκτώ ζευγάρια μπότες του snowboard. Τέσσερις παλιούς υπολογιστές. Πάρα πολλά παλιά τηλέφωνα. Ούτε Walkman για να ακούει κασέτες.
Τα διέγραψα όλα. Όλα έφυγαν. Πήρα ένα κουτί, το γέμισα και βγήκαν όλα από το σπίτι. Πούλησα μερικά. Έκαψα μερικά. Έδωσα κάποια σε φίλους. Τα υπόλοιπα τα πέταξα. Τελικά κράτησα μερικά κειμήλια και τα έκρυψα μέσα σε ένα μεταλλικό κιβώτιο. Έμεινα με μια οδοντόβουρτσα, έναν αναπτήρα και ένα διαβατήριο. Όλα ήταν και πάλι απλά.
Εκείνο το βράδυ, χρησιμοποιώντας τα παπούτσια μου ως μαξιλάρι, κοιμήθηκα στο πάτωμα στην κενή κρεβατοκάμαρά μου. Το καθαρισμένο με ατμό χαλί ήταν μαλακό και το σακάκι μου μια καλή κουβέρτα.
Ένιωθα άνετα. Είχα ξεχάσει να ελέγξω αν το τηλέφωνό μου ήταν συνδεδεμένο και φορτισμένο. Δεν είχε σημασία. Τότε έκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα ότι πετούσα, όπως όταν ήμουν παιδί. Κοιμήθηκα καλά.
Την επόμενη μέρα πήγα στο πολυκατάστημα γιατί χρειαζόμουν ένα καινούριο ζευγάρι κάλτσες. Θυμάμαι να ανακαλύπτω μια πολύ καλή προσφορά σε πουκάμισα, αλλά δεν είμαι σίγουρος τι συνέβη μετά από αυτό. Πρέπει να έπαθα μπλακ άουτ.
Όταν τελικά γύρισα στο σπίτι, χρειάστηκε να πάω τρεις φορές στο αυτοκίνητο για να ξεφορτώσω όλα τα πράγματα. Σκατά. Το έκανα και πάλι. Βγήκα έξω για ένα πράγμα και επέστρεψα με δεκάδες.
Η έμπνευση ήταν ένα πράγμα, η εκτέλεση άλλο. Τα προβλήματα άρχισαν με την ηλίθια οδοντόβουρτσα μου. Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα την μετρήσω ως αντικείμενο των υπαρχόντων μου. Ήταν πιο σημαντική από ένα χάρτινο κύπελλο από την καφετιέρα, αλλά
σχεδιάστηκε για περιορισμένη χρήση και έπρεπε να την πετάξω. Δεν μπορούσα να αποφασίσω, έτσι είπα στον εγκέφαλό μου να το βουλώσει. Η οδοντόβουρτσα θα μετρούσε σαν ένα από τα 100 υπάρχοντά μου. Την έβαλα πρώτη στη λίστα μου. Το διαβατήριό μου ήταν η δεύτερη καταγραφή. Επίσης εύκολο. Οι κάλτσες μου με μπέρδεψαν. Μια κάλτσα είναι άχρηστη. Αλλά ένα ζευγάρι κάλτσες είναι χρήσιμο. Εντάξει. Επομένως, η καταμέτρηση είναι το δυσκολότερο μέρος. Αλλά τα κατάφερα και άρχισα να ανακαλύπτω ότι με την καταγραφή των
πραγμάτων μου και τη διαχείριση του νέου μου καταλόγου, φάνηκε το νόημα πίσω από την απόφαση να μειώσω τα υπάρχοντά μου.
Είναι η απλή πράξη καταμέτρησης εκείνων που έχουν πραγματική αξία. Η ζωή μου άλλαξε όταν αποφάσισα να τα καταγράψω. Άλλαξε όταν έκανα ένα βήμα πίσω και σκέφτηκα όχι μόνο αυτά που κατείχα, αλλά και τι σήμαινε να τα κρατάω στη ζωή μου.
Το κόστος της ιδιοκτησίας
Πέρα από το κόστος αγοράς, υπάρχει και το βάρος της ιδιοκτησίας. Όσο λιγότερα ήθελα, τόσο λιγότερα χρειαζόμουν. Ανακάλυψα επίσης ότι θα μπορούσα να αγοράσω πιο καλής ποιότητας αντικείμενα. Και καθώς αγόρασα καλύτερα πράγματα άρχισαν να διαρκούν περισσότερο. Σταμάτησα να υποφέρω από το σταθερό κόστος αντικατάστασης των αγαθών.
Όταν εθίστηκα στην διαρκή μείωση των υπαρχόντων μου, αποφάσισα ότι και το δάνειο μπορούσε να θεωρηθεί ένα μεγάλο βάρος και εστίασα τις προσπάθειές μου, ώστε να απαλλαγώ από αυτό. Σε λιγότερο από ένα χρόνο το είχα ξεχρεώσει. Πούλησα το φορτηγάκι μου, έκλεισα
τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τις πιστωτικές
κάρτες και κατέληξα ότι στην λίστα μου μπορούσε να παραμείνει μόνο μία χρεωστική κάρτα.
Χωρίς περισπασμούς, η ζωή μου και η λήψη αποφάσεων έγινε πιο εύκολη. Δεν αισθάνομαι πλέον εξαντλημένος πριν το μεσημέρι. Όλες οι επιλογές μου μπορούν να επικεντρωθούν σε σημαντικά πράγματα. Δεν παθαίνω πλέον μπλακ άουτ μέσα στα πολυκαταστήματα και δεν γυρίζω σπίτι με σωρούς από καινούργια πράγματα. Ζω σε διαρκή κίνηση και επικεντρώνω τις δυνάμεις μου στην απόκτηση νέων εμπειριών και γνώσεων.
Πλέον κοιτάζω ψηλά, παρατηρώ το περιβάλλον μου. Καθώς ξαλάφρωσα από τα αντικείμενα, η ματιά μου για τον κόσμο γύρω μου έγινε πιο έντονη. Τα πράγματα κινούνται πιο αργά. Τσαντίζομαι λιγότερο και χαμογελάω περισσότερο. Τη νύχτα άρχισα να κοιμάμαι. Τα όνειρά μου έγιναν πιο ειλικρινή.
πηγή: matadornetwork.com – επιμέλεια/μετάφραση: Βιβή Συργκάνη, enallaktikos.gr
