Πάγια Βεάκη: Η σκηνογράφος του «τρύπιου βαρελιού». Ένα πρόσωπο με Ιστορία, μιλά στην Χαρί Λέκκα
-Γιάννης Παπαθύμνιος, Άννα Σωτρίνη και οι δύο απόφοιτοι της σχολής Βεάκη, κάνουν μια επιτυχημένη παράσταση στο θέατρο Αλκμήνη, με το «Τρύπιο βαρέλι». Τι αισθάνεστε γι΄αυτό.
-«Πάντα νοιώθω περηφάνεια όταν βλέπω πρώην μαθητές μου να ευδοκιμούν στο θεατρικό χώρο και να έχουν ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα στην εκάστοτε δουλειά τους. Είναι η χαρά που νοιώθεις ότι έχεις επιτελέσει ένα έργο, αγωνίστηκες για κάτι που έδωσε καρπούς και ίσως αυτή είναι και η μόνη ουσιαστική ικανοποίηση του δασκάλου: να βλέπει τους μαθητές του να προχωρούν δημιουργικά στο χώρο που διάλεξαν.
Το «Τρύπιο Βαρέλι» δεν είναι ένα εύκολο έργο. Οι υπαρξιακοί προβληματισμοί του μπορεί να μην είναι πρωτόγνωροι, διατηρούν όμως την επικαιρότητα της εσωτερικής αναζήτησης και την αμεσότητα των ερωτημάτων που απασχολούν, κυρίως άτομα κάπως προχωρημένα στην ηλικία. Και πιστεύω ότι και η ΄Αννα Σωτρίνη ως σκηνοθέτης και ο Γιάννης Παπαθύμνιος ως ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών απέδωσαν θαυμάσια το πνεύμα και τις ευαίσθητες ισορροπίες του έργου του Θεοδόση Πελεγρίνη, που εξίσου θαυμάσια έπαιξε τον άλλο πρωταγωνιστικό ρόλο».
-Εκτός από την δημιουργική δουλειά (σκηνικά-κοστούμια) στο «τρύπιο βαρέλι», διαβάζουμε ότι είστε κι υποστηρικτής της παράστασης. Με ποιό τρόπο.
-«Ασχέτως αν συμμετέχω σε μια παραγωγή ή όχι, πάντα προσπαθώ να βοηθώ τους αποφοίτους, όταν μου το ζητούν και έχω αυτή τη δυνατότητα. Είτε πρόκειται για τον χώρο των προβών, είτε για κάποιο αντικείμενο που μπορεί να χρειάζονται και να το έχω, είτε για κάποιο θέμα θεωρητικού περιεχομένου που μπορεί να το ξέρω ή να μπορώ να το ερευνήσω».
-Γνωρίζουμε πως συχνά στηρίζετε τους αποφοίτους της σχολής σας, με όποιον τρόπο είναι δυνατόν. Πρόκειται για ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ σας ή αξιολογείτε το ταλέντο τους.
-«Το να είσαι υπεύθυνος για την εκπαίδευση που θα αποκτήσει ένας σπουδαστής, για να εργαστεί στη συνέχεια στο χώρο που έχει επιλέξει και να ζήσει από το επάγγελμα που του μαθαίνεις, για μένα είναι μια πολύ σημαντική διαδικασία που σε δένει για πάντα με τον κάθε έναν.
Κι αυτό ενισχύεται από την τρίχρονη τουλάχιστον κοινή, καθημερινή πορεία. Υπάρχουν συχνά συγκρούσεις, διαφωνίες και δυσάρεστες καταστάσεις αλλά και ευτυχισμένες στιγμές, και ικανοποίηση και δικαίωση. Δίνεις και παίρνεις. Βέβαια ένας ικανός ή πολύ ταλαντούχος σπουδαστής σου δίνει κάποιες .χαρές πραγματικά ξεχωριστές. Από την άλλη πλευρά κάποτε πρέπει να πεις σε κάποιον ότι δεν τα καταφέρνει και ότι θα πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό. Η πλειοψηφία πάντως των σπουδαστών προχωράει μέσα από τη σκληρή και απαιτητική εργασία, απ΄τις πολύωρες πρόβες και τη συνεχή μελέτη.
Όλα αυτά συμβάλλουν στη δημιουργία άρρηκτων δεσμών, όχι πάντα με όλους η σπουδαστές αλλά με την πλειονότητα. Μπορεί να περνούν χρόνια χωρίς να έχουμε συναντηθεί. Αλλά όταν βρισκόμαστε είναι σα να μη χωρίσαμε ποτέ».
-Την Άννα Σωτρίνη την έχετε και στην σχολή. Μεταδίδει στους νέους το υποκριτικό ταλέντο του ηθοποιού. Η σχέση σας πολύπλευρη, όπως και οι ιδιοσυγκρασίες σας;
-«Νομίζω ναι. Συνήθως με τους ανθρώπους που συνεργαζόμαστε έχουμε κάποιες κοινές απόψεις και κάπου συγκλίνουμε, αλλιώς η συνεργασία δεν είναι δυνατή. Κουβαλάμε κάποια κοινά στοιχεία, έχουμε αυτή την μακρόχρονη γνωριμία, κατανοούμε ο ένας τα προβλήματα του άλλου, έχουμε κοινή οπτική γωνία σε διάφορα εκπαιδευτικά θέματα. Εκείνο όμως που προέχει είναι η αγάπη για το επάγγελμα του ηθοποιού και για τα νέα παιδιά».
-Είναι η δεύτερη συνεργασία σας με τον Θεοδόση Πελεγρίνη. Τι είναι αυτό που σας έχει φέρει κοντά.
-«Κοινή γνωστή είναι η ΄Αννα Σωτρίνη στην οποία απευθύνθηκε για τις δύο τελευταίες δουλειές του και έτσι βρεθήκαμε μαζί. Κατά περίεργο τρόπο όμως όταν κοίταξα τις διανομές και σε παλιότερες δουλειές του Θεοδόση Πελεγρίνη διαπίστωσα πως σε γενικές γραμμές είχε δουλέψει με αποφοίτους της Σχολἠς Βεάκη.
΄Ισως υπάρχουν κάποια βαθύτερα κοινά στοιχεία, π.χ. στον τρόπο της υπόκρισης και της αισθητικής της».
– 44 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας της σχολής. Κυρία Μουστάκη Βεάκη πως μια γυναίκα μόνη μπορεί και ασχολείται με τόσα πολλά κι ενδιαφέροντα ζητήματα. Το 24ωρο αρκεί;
-«Οι ώρες εργασίας δεν φτάνουν ποτέ. Δεν είναι μόνο αυτό καθ΄εαυτό το διδακτικό μέρος, αλλά οι πάρα πολλές παράπλευρες απαιτήσεις του χώρου που στην πραγματικότητα χρειάζονται ένα ολόκληρο επιτελείο.
Στις σημερινές, βέβαια, συνθήκες αυτά δεν γίνεται να αντιμετωπιστούν εύκολα. Δεν έχω κανένα παράπονο από τους συνεργάτες μου, όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να ανταπεξέλθουμε επάξια σε μια πολύ απαιτητική, δύσκολη και χρονοβὀρα εκπαίδευση. Υπάρχουν πολλές αντιξοότητες στο χώρο μας που πρέπει να τις ξεπερνάμε με πολύ μόχθο και αυταπάρνηση».
