Ο αρθρογράφος του enallaktikos.gr και αδερφός του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν), Διονύσης Παπαδόπουλος, έφυγε από τη ζωή νικημένος από καρκίνο στις 07/12.
Ο αδερφός του Παναγιώτης έγραψε το παρακάτω κείμενο στη μνήμη του:
Κατέβαινα την Ε. Βενιζέλου στην Ν. Σμύρνη, ήταν τέλη Ιούλη φέτος…..
Μόλις είχα γυρίσει από το «Αγία Όλγα» όπου είχες κάνει την δεύτερη πολύωρη επέμβαση μέσα σε λίγους μήνες. Ο γιατρός που σε χειρούργησε με κάλεσε στο γραφείο του και μου επανέλαβε ότι και ο πρώτος πέρυσι το φθινόπωρο στον «Ευαγγελισμό»….
«Δεν υπάρχουν καθόλου ελπίδες για τον αδερφό σας, το ιστορικό του είναι βαρύ και η επιστήμη ότι μπόρεσε να κάνει το έκανε και με το παραπάνω, είναι ζήτημα λίγου χρόνου η επιβίωσή του, είμαστε σε φθίνουσα πορεία, το προσδόκιμο είναι χαμηλό και να είσαστε προετοιμασμένοι για το τέλος»….
Πώς να προετοιμασθείς για αυτό το αναπόφευκτο τέλος;….
Δεν σου είπα ποτέ την σκληρή τούτη αλήθεια και ήξερες μόνο μέχρι την μετάσταση στο συκώτι. Σε άφησα μόνο σου να ελπίζεις, να πιστέψεις ,να παλέψεις ….και το έκανες αν και υπέφερες βασανιστικά τις τελευταίες ημέρες μέχρι την φυγή και λύτρωσή σου το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης 7/12…..
Κατέβαινα την Βενιζέλου, ήταν τέλη Ιούλη φέτος….Γύρισα και κοίταξα τυχαία την ταμπέλα έξω από το σινε- «Φιλίπ» (εκεί που σχολιαρόπαιδα είδαμε όλους τους μικρούς μας «ήρωες» μιας εποχής αξέχαστης….) τον τίτλο του έργου που έπαιζε εκείνες τις μέρες…. «Το τελευταίο Καλοκαίρι»….
Μεγάλωσε τόσο πολύ η νύχτα που με τρομάζει το σκοτάδι της και αργεί να ξημερώσει να «φωτισθεί» και να «σκεπασθεί» το πένθος, όσο και να τρέχω πίσω από το λιωμένο σου κορμί δεν σε φτάνω μικρέ μου άγγελε, πετάς γρήγορα και μακριά από τα μέρη που γεννηθήκαμε και «γίναμε ένα» με τις πέτρες, τα φτωχόσπιτα που μας ζέσταιναν και τον παιδότοπό μας τότε μέσα στην λάσπη και στο κρύο στα χωράφια της Αμφιθέας.
Σε φωνάζω απεγνωσμένα και ξέρω πως δεν θα πάρω απάντηση (την απάντηση «την έχει πάρει ο άνεμος»), σου έδωσα όση αγάπη μπορούσα αν και ήξερα πως δεν έφτανε πλέον για να σε σώσει, με στεναχώρησες, με άφησες μόνο,”βγήκες” από την φωτογραφία και τώρα πώς θα κλείσει η πληγή ,πως θα «οδηγήσω» χωρίς εσένα….
Ο χρόνος ,λένε από συνήθεια, «είναι γιατρός», εγώ ξέρω μόνο πως θα σηκωθώ το πρωί και θα πω πάλι το ίδιο….
«και σήμερα δεν είσαι εδώ, δεν ζεις»…..
Και σήμερα μου λείπεις και θα μου λείπεις όλο και πιο πολύ ξανά αύριο , γλυκέ μου μικρέ μου «Αβελ»…..
(μυστήριο η ζωή ,μυστήριο κι ο θάνατος, βρίσκεις «τέλος μα ποτέ αρχή» όπως τραγουδούσε ο μακαρίτης ο Ροζάκης….Μα το οφείλουμε σε εμάς ,στον Κόσμο και στο Σύμπαν. Ας κάνουμε το «ελάχιστο», πιο ωραία κάθε μέρα την ζωή αποδεχόμενοι την αναπόδραστη αυριανή μας έξοδο από αυτήν προς το «άγνωστο»…..)
Υγ…Και κάτι απαραίτητο που έχω χρέος να κατατεθεί….
Ευχαριστούμε από καρδιάς όλους και όλες που συμμετείχαν και συμμετέχουν από μακριά και από κοντά στο πένθος μας για την απώλεια του Διονύση….
Να είστε καλά ,να φροντίζετε λίγο παραπάνω τους εαυτούς σας ,να είστε κοντά στους δικούς σας και να συγκεντρωθούμε όλοι στην προσέγγιση του εφικτού, του ταπεινού και δυνατού που αφορά το σήμερα και όχι του «αδύνατου» και ανέφικτου που συνθηματολογεί το αφηρημένο της θεωρίας που αρνείται δογματικά την «ενηλικίωση» μέσα στην Ιστορία της Φύσης και των Ανθρώπων…..
Την αγάπη μου, καλό δρόμο ……
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάιν)
